Soms bekruipt hem 't gevoel dat hij de kantjes ervan af loopt. 14 Zijn grootste angst was dat ze hem met fluwelen handschoentjes zouden aanpakken Later las hij dat je eerst on fire moet zijn geweest om burned-out te raken symbolische dag. Toen de kanker uit zijn lijf was, had de arts gezegd dat hij tot tien jaar na de diagnose onder controle zou staan. Die peri ode wilde hij maar wat graag af sluiten. 'De kanker is terug.' Dat denk je dan, als je lijf plots onverklaarbaar pijn doet. Natüürlijk spookte dat meteen door zijn hoofd. Hij plande een controle, en er werden - geluk kig - geen verkeerde cellen gevon den. Raemakers dacht: ik neem een paar weken rust en ga weer aan de slag, op een wat lager pitje. Met Raemakers arbeidsethos was nooit wat mis. Hij zegt sinds hij een jaar of 16 was min of meer hetzelfde ritme te hebben gehan teerd: de wekker om 06.30 uur, rondje rennen en dan werken tot 23.00 uur. Als Pauw en Witteman begon, zette hij zijn computer uit. Meestal sliep hij vijf of zes uur per nacht. Veel te weinig ja, maar zo had hij het zichzelf aangewend. En het werkte. Als student in Tilburg en Maastricht, als ambte naar, als gemeenteraadslid in Leu- dal. Maar als Kamerlid niet meer. Kon hij eerder altijd al het werk af krijgen in zijn 'werkdag', nu lukte dat niet meer. Er waren altijd nog stukken te lezen en debatten voor te bereiden. Dus werd 23.00 uur middernacht, middernacht werd 01.00 uur. Zijn toch al korte nach ten werden steeds korter. Op 'Haagse dagen' sliep hij maar 4,5 uur per nacht. Als een collega-Kamerlid een keer een laat debat had, brandde in J215 - zijn werkkamer - nog licht. Letterlijk iedereen uit de fractie, denkt hij zelf, moet hem wel een keer hebben gewaarschuwd. Ga naar huis! Maar wat zei Raemakers dan? 'Ik ben jong en fit en ik kan dit wel.' Het werk vond hij immers heel leuk. Weinig kinderen zullen zeggen dat ze al op de basisschool 'kabine tje' speelden. Raemakers wel. Waar andere jongens een baan als voetballer of brandweerman am bieerden, was Tweede Kamerlid worden zj jeugddroom. Nooit had hij gedacht dat hij al op zijn 25ste op de D66-kandidatenlijst zou terechtkomen en helemaal nooit dat hij op die leeftijd ook zou worden geïnstalleerd als Kamerlid. Hij leek daarom een extra gel dingsdrang te voelen, al noemt hij dat zelf liever 'enthousiasme', 'per fectionisme' of misschien 'plichts besef. Sowieso had hij na zijn kan kerdiagnose, toen hij na twee jaar van behandelingen weer kon stu deren, het gevoel dat hij de verlo ren tijd moest inhalen. Speelde dat nog steeds in zijn achterhoofd mee? Misschien. In elk geval wilde hij - als jong ste Kamerlid - de kloof tussen jon geren en de politiek dichten. Voor jongeren, vindt hij, is politiek vaak nauwelijks te begrijpen. De taal is te moeilijk, de inhoud vaak wollig. Dus wilde hij op sociale media ook laten zien wat hij deed, maar dan wel zo dat het jongeren echt aanspreekt. Voor elk sociaal me dium bedacht hij een andere boodschap: LinkedIn vraagt im mers om een andere toon dan Snapchat. En alles moest hij zelf doen. De fractie heeft beleidsme dewerkers die de Kamerleden on dersteunen en keihard werken, maar, vond Raemakers, daar zijn er te weinig van. Maar eigenlijk wilde hij het ook allemaal zelf doen. Kreeg hij van één van hen een prima debatvoorbereiding, dan ging hij zelf toch nog aan de slag om de tekst nóg beter te ma ken. Want dat kon. En dus moest het. Eind november 2019 ging Rae- makers weer aan het werk in de Tweede Kamer. Bijgeslapen, li chaam verlost van de pijn. Hij kon weer aan de slag toch? Bovendien voelde hij zich schuldig, die we ken op de bank in Neer. Daar was hij geen volksvertegenwoordiger voor geworden. Maar de twee we ken rust bleken niet genoeg. Rae- makers, altijd al een workaholic, merkte dat hij het werk helemaal niet meer los kon laten. Was hij grensrechter bij een voetbalwed strijd, zijn hobby, dan checkte hij tijdens de wedstrijd nog zijn mo- biel als er een mailtje binnen kwam. Ging hij met vrienden naar Berlijn, dan zat hij achterin het busje zijn honderd ongelezen mails te beantwoorden. Slapen lukte ook niet meer. Toen kwa men die pijnen terug. En toen ging hij de link leggen met zijn werk. Maar echt begrijpen, deed hij het niet. Hij had net een initiatiefwet ge schreven die de kinderopvang het recht geeft om niet-gevacci- neerde kinderen te weigeren. Dat leek een succes te worden, een meerderheid gloorde. Hij tikte al les binnen. Hj Bereikte dingen! Later las hij ergens dat je eerst on fire moest zijn geweest om bur ned out, opgebrand, te raken. Toen begreep hij het. Niet dat het herstel makkelijk was. Hij bleef na overleg met frac tieleider Rob Jetten thuis. Neem je tijd, zei die nog. Maar Raema- kers wilde na het kerstreces weer aan het werk. Het bleek te posi tief. Hij bleef gekke klachten hou den: de ene keer had hij enorm last van oorsuizen, de andere keer speelde zijn hoofdpijn weer op. Bovenal was hij vreselijk moe en kon zich niet concentreren. Een voetbalwedstrijd volgen? Vergeet het maar. De krant lezen? Nope. En toen kwam het moeilijkste moment voor hem: ziekteverlof aanvragen. Een Kamerlid mag zich tijdens ziekte of zwanger schap laten vervangen voor een periode van zestien weken. Het klonk hem eindeloos in de oren. Dan zou hij pas na het meireces weer terugkeren. Maar hij wist ook dat er kort na het kerstreces gedebatteerd zou worden over zijn initiatiefwet. Dat, wist hij, kon hij nog niet aan. Op 14 januari twittert hij: 'He laas loopt het leven niet altijd zo als je hoopt: het valt me zwaar om wegens een burn-out mijn werk als Kamerlid tijdelijk neer te leg gen.' Natuurlijk heeft hij overwo gen de reden van zijn afwezigheid stil te houden. Het is immers ook privé. Marianne Thieme en Esther Ouwehand, beiden van de Partij voor de Dieren, waren ook lange tijd uit de running zonder opgaaf van redenen. Gefluisterd wordt dat ook zij te maken kregen met een burn-out. Maar Raemakers wist ook dat bekend was dat hij kanker heeft gehad - hij schreef er in 2018 een boek over - en was bang dat iedereen de conclusie zou trekken dat d^e ziekte terug was. Dus wilde hij helderheid ge ven. En waarschuwen: dit kan ie dereen overkomen. Politiek en voetbal, dat waren zijn twee hobby's. Die twee vie len in één klap weg. Het was win terstop in de voetbalcompetitie en daarbij: hij kon als ziek gemeld Kamerlid toch moeilijk wedstrij den gaan fluiten. Daar zat hij weer, daar op de bank in Neer. Ka- mervoorzitter Khadija Arib en mi nister Kajsa Ollongren stuurden bloemen. Minister-president Mark Rutte schreef een brief. Minister Hugo de Jonge stuurde een kerst kaart. Fantastisch, vond hij het. Maar de tijd ging er niet sneller door. Hij staarde naar de klok, de uren krópen voorbij. Nog maar een koekje dan. En, vooruit, óók een chocolaatje. Zo kon hij toch geen zestien weken doorbrengen? Hij pakte het dagboek erbij van toen hij kanker had en in totaal honderd dagen doorbracht in het ziekenhuis. Wat dééd hij in die ZATERDAG 22 AUGUSTUS 2020 GO VERVOLG VAN PAGINA 3 ILLUSTRATIE STUDIO VONQ

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2020 | | pagina 62