'Hij nam het
voortouw.
Pats.
Verliefd
BV DE LIEFDE
Antoinette (63) dacht
dat Hans (65) te soft
voor haar was, tot ze
tijdens een wandeling
merkte dat hij niet met
zich liet sollen.
ruimt altijd alles op, ik laat dingen slinge
ren. Ik kan me soms verliezen in een bezig
heid en vergeet dan te eten. Hij vindt
koken en eten met aandacht belangrijk.
Bovendien dachten we steeds van elkaar
dat de ander het lastig vond als we iets voor
onszelf wilden doen en deden het daarom
maar niet. Toen zijn we een tijdje uit elkaar
geweest en we hadden relatietherapie. Ik
was bang dat het afgelopen zou zijn.
Tegenwoordig kunnen we beter samen zijn
en toch ieder ons gang gaan. Laatst zat ik
boven in zijn huis aan de naaimachine. Hij
zei: 'Fijn, dat geluid.'
Mensen vragen vaak: 'Wanneer gaan jul
lie nou samenwonen?' Alsof dat de ultieme
bedoeling is, dat je dat zou móéten kun
nen. Dat dan je relatie pas echt is. Maar
hoeveel ik ook van hem houd, ik wil toch
regelmatig alleen zijn. Dat het sociaal ge
wenst is dat mensen samenwonen, daar
heb ik maling aan. Er was eens een man
die mij probeerde te versieren, terwijl hij
Hans ook goed kende. We vroegen ons af of
hij gewoon een lul is, of dat hij dacht dat ik
vrij was, omdat wij niet in één huis wonen.
Als hij hulpbehoevend zou worden, zou
ik hem willen verzorgen, en samenleven.
Ik denk dat hij dat andersom ook zo voelt.
Het zou zich wel oplossen. Voor die tijde
lijke coronascheiding hebben we ook een
oplossing gevonden, door op zoek te gaan
naar grenzeloze sluipweggetjes. Misschien
heeft de lockdown onze relatie verdiept.''
,,Hans en ik wonen niet samen. Dat we
bij elkaar horen hoeft niet bezegeld te wor
den. Dat verbond voelen we sowieso wel.
Hij woont net over de grens in België, ik
in Maastricht. Normaal gesproken fiets ik
zo'n twee keer per week naar hem toe, hij
komt ook een paar keer per week bij mij.
Toen vanwege corona de grenzen dicht
gingen was dat een schok. Zelfs de kleinste
weggetjes waren afgezet. De eerste dagen
zaten we allebei als verschrikte konijnen
thuis. Ik miste hem enorm. Daarna ont
moetten we elkaar lopend, boven op de
Sint-Pietersberg.
We leerden elkaar kennen in oktober
2009 via internetdaten. Ik was tweeënhalf
jaar alleen, na een huwelijk van achttien
jaar. Hij was negen jaar gescheiden. We
raakten eerst bevriend, zonder intimiteit.
We konden leuk kletsen, wandelden veel.
Eerst dacht ik dat hij te soft voor mij was,
maar ineens ontdekte ik dat hij niet met
zich liet sollen. Toen was ik op slag verliefd.
Dat kwam door iets simpels. We stonden
tijdens een wandeling voor een kaart, ik
wees aan hoe we moesten lopen, hij duwde
mijn hand weg, nam het voortouw. Pats.
Verliefd. Ik vond het leuk dat hij me liet
merken dat ik niet zo betweterig moest
doen.
Ik had wel al ontdekt dat hij mooie
benen had. Jeetje, die zijn lekker, had ik
al vaak gedacht. Hij heeft een enorm fijn,
knuffelbaar, stevig, groot lijf. Ik hou niet
van schriele types. Hij zegt bijna dagelijks
dat ik een lekkere kont heb. De seks is heel
erg goed. Ik heb op wat latere leeftijd ont
dekt wat ik fijn vind in bed. Misschien had
ik pech met mijn eerdere bedpartners,
maar met hem is er voor het eerst veel
wederzijdse aandacht.
Ik ben nog steeds verliefd. Ook af en toe
niet hoor. Hij had het een tijdje moeilijk
op zijn werk. Doordat hij gespannen was,
werd het tussen ons ook lastiger. Sinds hij
met vervroegd pensioen is, is hij minder
rusteloos en kan hij weer echt genieten.
We hebben een jaar geprobeerd samen te
wonen, in zijn huis, dat ging niet goed. Hij
De echte namen van de geïnterviewden
zijn bij de redactie bekend. Wil je ook praten
over je relatie? magazine@dpgmedia.nl
TEKST EDITH ANDRIESSE
ILLUSTRATIE STUDIO SKI
ZATERDAG 22 AUGUSTUS 2020 43
