mensen aan eeuwenoude exotische ritue
len, in de hoop daar beter van te worden?
Moet je mij nou zien liggen, zeshoog ergens
in Amsterdam, luisterend naar een Peru
aanse panfluit en een vliegtuig dat opstijgt
van het nabijgelegen Schiphol. Dacht ik
nou echt dat dit mij gezonder en gelukkiger
zou maken?
Zo lig ik inwendig te mopperen als ik me
opeens gewaar wordt van de zachte zomer
wind die over mijn blote armen strijkt.
Mijn gedachten dwarrelen door het open
raam, waar ze oplossen in een zwerm pas
serende spreeuwen en het schorre gekras
van een stadskraai. Als er ook nog een krij
sende meeuw voorbijvliegt, verandert de
flat in een torenkamer aan zee. Ik word
gedragen door de vloer, en hoef niets an
ders te doen dan ademen. Om me heen is
het licht en rustig, er is niemand die iets
van me vraagt. Kom daar maar eens om
in deze jachtige tijden met volle agenda's,
waarin elke vrije minuut moet worden ge
vuld met iets 'nuttigs' en er een taboe rust
op niksen. Ik besluit ter plekke dat kakaw
inderdaad best iets heiligs heeft. Het is
prettig toeven, zo hoog in de lucht, met
mijn mede-cacaonauten.
Als ik hun ervaringen na afloop hoor, zijn
die unaniem positief. 'Diepe verbinding',
hoor ik iemand zeggen, maar ook 'liefde'
en 'dankbaarheid'. Zelf mompel ik iets over
'ontspanning', want uiteindelijk ben ik niet
ontevreden. Van een innerlijke reis is het
dan niet gekomen, me-time had ik in elk
geval wel. Dat is toch ook wat waard. In de
auto terug voel ik me moe en wakker, rozig
en helder tegelijk. Ik zet de radio aan en
hoor een nummer van de Talking Heads:
We're on a road to nowhere
Come on inside
Taking that ride to nowhere
We'll take that ride
De Aio wordt mijn journey, David Byrne
mijn sjamaan.
ZATERDAG 22 AUGUSTUS 2020 29
