'Wat ik voel
vooralsnog.
tja, niks.
Hoogstens
irritatie'
cacao zou je verbinden met je intuïtie,
onderbewustzijn, creativiteit en innerlijke
kracht.
Dat is nog eens iets anders dan een glas
chocomel, dacht ik toen ik las over het be
staan van de cacaoceremonie. Daarin wordt
groepsgewijs van de substantie gedronken
onder leiding van een sjamaan - zeg maar
een hedendaagse medicijnman of-vrouw -
die het contact legt tussen de mens en het
bovennatuurlijke. Hij of zij bereidt de
drank uit geplette bonen, deelt hem uit aan
de aanwezigen, speelt zo nodig wat op
trommels, klankschalen, een fluit of een
ander instrument en zorgt voor een goede
energie in de groep. Kortom, de sjamaan
leidt het ritueel in goede banen, zodat de
cacao zijn heilzame werk kan doen.
vanavond combineert de indianenceremo-
nie met yoga, reiki, geuren en orakelkaar-
ten. De cacao heeft ze vermengd met spece
rijen als vanille, kaneel en kardemom die
de smaak enigszins verzachten. Dat is fijn,
want de cacao is behoorlijk bitter. De geur
is intens, de textuur lobbig en het brouwsel
valt me wat zwaar op de maag. Zo niet bij
onze geoefende sjamaan, die haar 'voedsel
van de goden' in een keer achteroverslaat.
,,Je kunt je hart sneller voelen kloppen, het
warm krijgen en zelfs wat gaan zweten'',
zegt ze.
Er volgt een meditatie waarin we ons
openen voor de energie daarboven, de
hemel, en contact maken met de grond,
het midden van de aarde. Met mijn ogen
dicht probeer ik de connectie te visualise
ren, maar vanaf de zesde etage is midden-
aarde wel een lange tocht. Bovendien word
ik afgeleid door een nieuwe geur: om de
energie in de ruimte te zuiveren, wordt er
witte salie gebrand.
Ik word ongeduldig en ga er maar eens
bij liggen. Misschien had ik er te veel van
verwacht of ben ik toch te blasé voor een
subtiele trance als dit, maar wat ik voel is
vooralsnog... tja, niks. Hoogstens een zekere
irritatie die aanzwelt naarmate de muziek
luider en de geur van salie pregnanter
wordt. Wat lig ik hier eigenlijk te doen,
vraag ik me af, in dit interculturele rommel
tje van oosterse filosofieën, westerse spiri
tualiteit en indiaanse natuurreligies. Die
sjamanen van tegenwoordig shoppen ook
maar wat rond. Net als ikzelf trouwens, met
mijn hang naar nieuwe ervaringen. Wat is
dat toch met die behoefte van moderne
De Amsterdamse medicijnvrouw van
