SIMON VAN DER GEEST
Simon Daan van der Geest 12 februari 1978 zoon van Theo en Wieneke/
broer van Joep en Angelique getrouwd met Anna, vader van Vossie en Rinus
woont in Santpoort-Zuid schrijver van kinderboeken, poëzie en toneelteksten
Je ouders, de plaats waar je opgroeide, cruciale
gebeurtenissen: ze bepalen deels wie je nu bent. Tien
Nederlanders onderzoeken dit in deze zomerserie.
,,Ik kwam er laatst achter dat ik net als mijn vader
aan het brommen was. Ik was een beetje chagrijnig,
kribbig. Dan schieten mijn kinderen niet op, en zeg ik
er niets van maar ga ik brommen. Het duurde even
voor ik bedacht: ik doe nu precies zoals mijn vader.
Hij kon fantastisch vertellen over de boerderij waar
hij opgroeide. Acht broers en twee zussen, onder de
rook van Leiden. Ik zag er een boek in en toen heb ik
mijn vaders broers en zussen allemaal geïnterviewd.
Het leverde een schatkist aan verhalen op, die ik heb
verwerkt in Spijkerzwijgen. Het onderliggende thema
in dat grote gezin: zwijgen. Zo vlak na de oorlog was er
gewoon geen plek en tijd voor voelen en praten - ja, of
de koeien al gemolken waren.
Er werd bijvoorbeeld nauwelijks gesproken over het
zusje dat, toen ze 1,5 was, in de sloot bij de boerderij is
verdronken. Het elfde kind. Ik hoorde dat pas op mijn
14de. Dat drama heeft mijn oma een knauw gegeven.
Voor het ongeluk zong ze vaak, daarna nooit meer. Ik
stond met een oom op de dijk en hij wees: daar is het
broertje van mijn moeder door de bliksem getroffen
en daar is kleine Gonnie verdronken. Hij hield zijn
handen een meter uit elkaar: zo groot was het kistje.
Z'n ogen vol tranen.
Toen voelde ik nog meer de noodzaak om te schrij
ven over het zwijgen in mijn vaders familie. Ik vind
het oneerlijk om jonge lezers te behoeden voor gevoe
lens als angst, verdriet en verlies. Juist boeken zijn een
veilige plek om daar iets van mee te geven. Tijdens
de uitvaart van mijn vader, die een halfjaar nadat
Spijkerzwijgen uitkwam overleed, werden elf kaarsjes
aangestoken, ook een voor kleine Gonnie. Wat was ik
blij dat ik mijn vaders verhalen nog aan hem heb kun
nen teruggeven.''
,,De enorme liefde voor onderzoeken en schrijven
heb ik van mijn vader. Een bevlogen leraar natuur
kunde die daar fantastische verhalen over vertelde.
Ik heb ook zijn mateloze fascinatie voor de fysische
natuur en dat vindt zijn weerslag in mijn boeken. Zo
gaat Eva, de hoofdpersoon in Het werkstuk, op zoek
naar haar echte vader. Ze maakt een werkstuk over
biologische vaders en bekijkt die zoektocht ook vanuit
de biologie. Dan kan ik een thema als broedzorg uit
diepen: waarom zorgen sommige dieren goed voor
hun jonkies en andere niet? Hoe zit dat bij vaders van
mensenkinderen?
Het werkstuk is er gekomen dankzij mijn zusje dat op
'Ik kan
behoorlijk goed
eenzaam zijn'
TEKST NATHAN VOS FOTO'S JITSKE SCHOLS
ZATERDAG 22 AUGUSTUS 2020
