Boekentip
zomerhit
Vrienden op
de kale berg
VEN
TOUX
Er is altijd nog
0
<D
co
O
co
6
De meeste mensen werken
overdag. Maar het leven gaat in
het donker ook door, dankzij
nachtwerkers als taxichauffeur
Bianca Moerdijk.
We liepen naar de paal met het bord 'Som
met Mont Ventoux 1912 m'. We gingen
naast elkaar staan, met de armen om el-
kaars schouders. David vroeg een Engelse me
vrouw of ze ons wilde fotograferen.
De zin komt uit Ventoux, de bestseller van Bert
Wagendorp uit 2013. Die gaat over een vrien
dengroep van vijf jongens en een meisje, die
in juni 1982 uit elkaar valt als een van hen ver
ongelukt bij het afdalen van de Mont Ventoux,
de winderige berg die racefietsers zo graag be
klimmen. Na 30 jaar komen
de overgebleven vrienden
bij elkaar om nog een keer de
kale berg met de fiets te be
dwingen. Het verhaal leest
vlot, zit vol humor en tra
giek, de papieren karakters
komen echt tot leven en de
ontknoping is onverwacht.
Een tip dus, zeker in de va
kantie. Maar een boek kan ook om buitenlite
raire redenen tot je favorieten gaan behoren.
Sinds mijn studietijd in de jaren tachtig maak
ik ook deel uit van een vriendengroep van zes,
met een gemeenschappelijke interesse voor
sport en de neiging eindeloos te ouwehoeren
over hoogstaande en triviale zaken. Helaas le
ven twee van hen niet meer. De herkenning is
groot. In 2014 interviewde ik Wagendorp over
Ventoux en ik vertelde hem dat ik ook fiets. Hij
moedigde me aan die berg een keer te beklim
men. Vier maanden later was het zo ver. Met
een collega van de PZC en twee van Omroep
Zeeland ploeterde ik naar de top. Waar we ook
iemand vroegen ons te vereeuwigen voor het
bord 'Sommet Mont Ventoux 1912 m'.
Olaf wordt nergens vrolijk van. Zijn
woonplaats Hüsawk is zelfs voor IJs
landse begrippen slaperig. Een kerk,
een café, dat is het wel. En synchroonsprin-
gende walvissen. Er is maar één ding dat hem
blij maakt: het liedje Jaja Ding Dong. Olaf is
een personage in de Netflix-film Eurovision:
The Story of Fire Saga. Een slapstick als ode aan
en parodie op het Eurovisie Songfestival. Lars
Erickssong (Will Fer-
rell) wil niets liever dan
het festival winnen na
mens IJsland. Hij vindt
een medestander in Si-
grit Ericksdóttir (Ra
chel McAdams), de ul
tieme girl next door. Ze
treden op als Fire Saga,
en maar één lied kan de dorpsgenoten beko
ren. ,,Wie wil onze Eurovisie-inzending ho
ren?" ,,Noooo! Play Jaja Ding Dong!" Neem het
ze eens kwalijk. Een meer catchy oorwurm is
sinds Love me do niet gemaakt. Een ultiem
simpele tekst op een nog eenvoudigere melo
die. Een carnavalsvariant is ongetwijfeld in de
maak. Houd het tot die tijd bij het origineel.
En sta niet raar te kijken als je op een feest de
dj plots toeschreeuwt: ,,Play Jaja Ding Dong!"
et is zomer in Zeeland.
Behalve de zon weten
ook de mensen hun fa
voriete plekjes in de
provincie te vinden.
Goes bijvoorbeeld. Aan de centrum
kant van het treinstation van de
Ganzestad is het aan het begin van
deze zaterdagavond vrij bedrijvig.
De mensen lopen af en aan. Het is zo
rond 18.15 uur, etenstijd dus. Niet gek
dat zij koers zetten richting de bin
nenstad. De terrassen werken met
aangename temperaturen, zoals die
van deze dag, als een magneet op een
knorrende maag.
Voor Bianca Moerdijk moet het
een aangenaam beeld zijn als ze met
haar taxi de parkeerplaats voor het
station komt oprijden. De avond- en
nachtdienst is dan net begonnen
voor de 46-jarige chauffeuse uit
Wolphaartsdijk. Op een rustig ver
loop zit ze eigenlijk niet zo te wach
ten; van de late diensten - die rijdt ze
iedere vrijdag en zaterdag - kan ze
namelijk ontzettend genieten, maar
dan moet er natuurlijk wel iets te
doen zijn. ,,Want door bezig te zijn,
blijf je het beste wakker."
Bianca kan het weten, want ze is
inmiddels een ervaren 'chauff', zoals
ze vaak liefkozend genoemd wordt.
Negen jaar geleden begon de van
oorsprong Brabantse bij Taxi de Kos
ter en daar zit ze nog steeds. ,,Ik heb
hiervoor van alles gedaan. In een café
gewerkt, bij een friettent. Zelfs nog
in een viswinkel gestaan in Dom
burg. Maar nu zit ik echt op mijn
plek. Hier wil ik tot mijn pensioen
blijven", vertelt ze. ,,Het werk is leuk
en met de collega's voelt het bijna
alsof we een familie zijn."
Niet veel later wordt daarvan het
bewijs geleverd. Bianca stuurt de zil
verkleurige Mercedes een wijk aan
de rand van het centrum van Goes
in. ,,Even naar Jurgen, onze bedrijfs
leider." Ze parkeert haar wagen be
hendig binnen de lijnen van het par
keervak, loopt naar de voordeur en
klopt aan. Eenmaal binnen blijkt dat
Jurgens woonkamer een dubbele
functie heeft. Het is niet alleen de
centrale ruimte van zijn huis, maar
dient ook een beetje als de bedrijfs
kantine van Taxi de Koster.
Binnen enkele minuten heeft hij
drie chauffeurs over de vloer. Met
zijn allen roken ze een sigaretje in de
tuin en kleppen ze er lekker op los.
Het is dat er al vrij snel iemand aan
de telefoon hangt om een rit te reser
veren, anders hadden ze zo tot diep
in de nacht met elkaar om een fles
wijn of krat bier heen kunnen zitten.
,,Dat bedoelde ik," zegt Bianca als
ze even later weer achter het stuur
zit. ,,We hebben echt een klik met
elkaar en dat maakt het zo leuk om
voor Taxi de Koster te werken. We
hebben bijvoorbeeld een zakelijke
groepschat op WhatsApp, maar ook
een kwebbelapp."
De manier waarop de chauffeurs -
het bedrijf heeft er veertien in dienst,
maar deze avond rijden ze met zijn
drieën - met elkaar omgaan, werkt
aanstekelijk. Al snel heb je het gevoel
dat je erbij hoort. Voor de klanten is
dat net zo, vertelt Bianca. ,,Je bent
niet alleen hun chauffeur, maar soms
ook een soort psycholoog, maat
schappelijk werker of luisterend oor.
Ze willen graag hun verhaal kwijt."
Ook dat is één van de redenen dat
het rijden op de taxi voor haar een
passie is geworden. ,,Want ik ben
echt een mensenmens.''
Eerste rit
Ze demonstreert dat tijdens haar eer
ste rit. Een jonge man, vaste klant bij
Taxi de Koster. ,,Is Eric er niet? Ik ben
zo aan hem gewend", zegt hij als-ie
instapt. ,,Nee, die heeft net een ritje
naar Kerkrade. Vind je het ook goed
als ik je breng?", is Bianca's antwoord.
Soms ben je niet alleen
chauffeur, maar ook
een soort psycholoog,
of maatschappelijk
werker
Het ijs is gebroken en ze schieten sa
men in de lach. Tijdens de rest van de
rit, van Goes naar Wemeldinge, valt
het gesprek niet meer stil. In feite
probeert een chauffeur steeds een
stukje van iemands hart te stelen. ,,Je
wilt dat de klanten zich bij je op hun
gemak voelen."
Bianca en haar collega's lijken dat
aardig onder de knie te hebben. Zo'n
negentig procent van de mensen die
deze avond in de zilverkleurige Mer
cedes stappen, zijn vaste klanten of
hebben op zijn minst al enkele keren
gebruik gemaakt van de diensten van
Taxi de Koster. ,,Van veel klanten
hebben we niet eens meer een adres
nodig. Daar rijden we zo blind heen",
vertelt de Wolphaartsdijkse, die deze
avond ook de telefooncentrale doet
vanuit de auto. ,,Soms bellen mensen
en dan zeggen ze: 'Hey Bianc, wil jij
die en die even ophalen?'. Dan weet
ik al waar ik heen moet."
Die eerste rit blijkt slechts het be
gin. Als de avond vordert, wordt het
steeds drukker. De laatste patiënten
van het ziekenhuis worden na hun
behandeling weer thuisgebracht. De
eerste tafelgasten van diverse restau
rants uit de omgeving willen terug
naar huis. En zelf moet Bianca ook
nog eten. ,,Ik haal wel even snel een
frietje", zegt ze na één van haar rit
ten. Dat heeft wat meer voeten in de
aarde dan gedacht. Met een vol plas-
vrijdag 14 augustus 2020
Vakantie: tijd voor boeken en zomerse mu
ziek! Onze redactieleden geven elke dag
tips voor boeken en zomerhits. Deze hele
week geeft Ernst Jan Rozendaal elke dag
een inkijkje in zijn boekenkast. Verslagge
ver Bob Maes kiest een zomerhit uit.
GO
1
■u
In Bianca's taxi
Daniel Vervelde
Goes
H
Bianca Moerdijk,
taxichauffeur bij Taxi
de Koster, geniet van
de late vrijdag- en za
terdagdiensten. Van
uit Goes rijdt ze haar
klanten overal naar
toe: ,,Door bezig te
zijn, blijf je het beste
wakker."
FOTO'S ERNESTA VERBURG
