vaart. ,,Iran is een extreem land, maar Neder
land is óók extreem - maar dan totaal de an
dere kant op. De hele economie wordt hier,
nu met die corona, gecompenseerd uit de
grote spaarpot van de overheid. Dat is onge
looflijk bijzonder; dat gaat om gigaveel geld.
Nederland is nog nooit zo rijk geweest,
maar mensen voelen dat niet zo. Dan is
er nog het racismedebat, het klimaat. Wat
dat betreft is het een bijzondere tijd om
hier te zijn.''
Erdbrink vertrok destijds uit Nederland
omdat hij het gevoel had dat het land 'af
was, hij zocht een plek die hem meer tegen
gas zou bieden. Als hij zijn 24-jarige zelf
zou kunnen teleporteren naar deze huidige
tijd, zou hij dan óók zijn vertrokken? „Jaze
ker", zegt hij grijnzend. ,,Ja, dit is nog steeds
te af voor mij. Ik word daar een beetje krie
belig van, ik word meer aangetrokken door
moeilijke plekken waar avontuur te beleven
valt. Daarbij denk ik dat het voor iedereen
goed is een tijdje in het buitenland te wo
nen, het heeft mij enorm veranderd in ieder
geval. Door te leven in Iran ben ik geduldi
ger geworden, socialer, ik kan mezelf mak
kelijker wegcijferen, mijn ego is gehalveerd.
Al zijn die veranderingen ook gewoon
praktisch geweest: als ik in Iran was blijven
vasthouden aan mijn Nederlandse normen
en waarden, was ik na een maand gillend
gek geworden.''
Even later komt het gesprek weer op de
verloren persaccreditatie en zijn ongewenst
werkloze jaar. Erdbrink vertelt dat hij het
incident misschien ook kan relativeren
omdat er in diezelfde periode in zijn privé-
situatie ernstiger dingen aan de hand waren.
De vader van Newsha overleed en kort
daarna kreeg een vriendin en huishoude
lijke hulp, die acht jaar lang elke dag bij
Erdbrink en zijn vrouw in huis kwam,
een auto-ongeluk dat ze niet overleefde.
Hoe heeft u die periode beleefd?
,,Het was klap na klap. Mijn schoonvader
zag ik zeventien jaar lang iedere dag. Hij
had zelfs een kamer in mijn kantoor, waar
hij zijn eigen dingen regelde. Het was de
man die zijn gezin en daarmee zijn land
voor mij had geopend en die valt dan pats-
boem op zijn 64ste dood neer, hartaanval.
Als je zoiets meemaakt, is het heel makke
lijk dingen in perspectief te zetten. Het is
een enorme levensles geweest om in te zien
dat - ja jezus, nu klink ik wel heel oud -
alles vergankelijk is. Dat mensen niet altijd
12
