f
W^Ê
Jé
'Past helemaal in mijn
filosofie: niet alleen geld
sturen, maar mensen ter
plaatse helpen'
7
Wi
PASPOORT
Ze werkte vanaf
haar 19de als on
derwijzeres in
Vlissingen en Til
burg en later als
sociaal-maat
schappelijk werk
ster in Venlo.
Omdat het hotel
haar nodig had,
ging ze terug
naar Middelburg,
waar ze het -
eerst nog samen
met haar moe
der- runde tot de
verkoop eind
jaren 70. In de
winters ging ze
als au pair naar
Frankrijk, Schot
land en Spanje.
Ze werkte in
Honduras een
paar jaar voor
SOS Kinderdorp
en dreef daarna
tien jaar een
klein hotelletje in
Sluis. Na haar
pensioen hielp ze
ondernemers in
ontwikkelingslan
den over de
halve wereld.
Ook op haar
87ste is ze nog
druk in de weer,
met onder meer
allerlei vrijwilli
gerswerk.
,,Ik voelde me te jong om niets te doen en Le
Provencal was een aardig etablissement, met
acht kamers. Ik heb het helemaal verbouwd en
het zo'n tien jaar uitgebaat voor ik het weer
verkocht. Achter de geraniums zitten, is niet zo
aan mij besteed, dus sloot ik me aan bij de vrij
willigersorganisatie PUM (Programma Uitzen
ding Managers, red). Die stichting zendt ge
pensioneerde managers en zakenlieden uit om
ondernemers in ontwikkelingslanden te hel
pen bij het doorlichten van hun bedrijf. Past
helemaal in mijn filosofie: niet alleen geld stu
ren, maar mensen ter plaatse helpen een be
drijf op te zetten of beter te laten renderen, zo
dat ze zelf in hun levensonderhoud kunnen
voorzien."
,,Met mijn kennis van Frans, Spaans en Engels
en mijn ervaring in het hotelwezen kon ik naar
veel plaatsen worden uitgezonden. Ik ben naar
een reeks landen in Midden-Amerika en Afrika
geweest, maar heb ook in Indonesië geholpen.
Meestal hielp ik in het hotel- en restaurantwe
zen. Vaak met tips over inkoop en bedrijfsvoe
ring, maar soms ook met voor de hand liggende
zaken. Zo liepen de energiekosten van een ho-
tel in Mexico de spuigaten uit. Kwam ik er na
een dagje observeren achter dat de kamermeis
jes na het schoonmaken de lichten in alle ka
mers aanlieten en de ramen open."
,,Ik geniet van mijn oude dag, maar niet vanuit
een leunstoel. Ik houd me bezig met activitei
ten voor de kerk, vastenacties, de Soroptimis-
ten en vooral het lokale bestuur van de Katho
lieke Bond voor Ouderen. Mijn hart ligt ook bij
Feest der Herkenning, middagen voor demen
terenden, die weer terug in hun jeugd zijn door
oude muziek, nostalgische spelletjes en samen
koffie drinken. Uitrusten doe ik ook liever ac
tief. Zo kocht ik onlangs een fietskar om mijn
tent en kampeerspullen makkelijk mee te kun
nen nemen. Vorige maand was ik een weekje
op een camping bij Aardenburg." Lachend:
,,Kon ik mooi de omgeving verkennen, omdat
ik daar in tien jaar Sluis niet echt tijd voor had."
,,De meeste mensen zijn wel eens eenzaam; al
leenstaande ouderen zeker. Leeftijdgenoten
die zeggen dat ze nooit eenzaam zijn, geloofik
niet. Op het moment dat je het vraagt mis
schien niet, maar op andere tijdstippen wel. Ik
vraag altijd wanneer iemand zich eenzaam
voelt. Voor de een is dat 's morgens bij het ont
bijt, voor een ander 's middags alleen aan een
kopje thee. Zelf overvalt het me 's avonds af en
toe. Dat ik om een uur of negen denk: 'Zou toch
leuk zijn om met iemand een praatje te maken
en een wijntje te drinken'."
GO ZATERDAG 8 AUGUSTUS 2020
Stilzitten is niks voor Ger van Waegeningh (87). Zo trok ze met haar
fietskar naar Aardenburg om daar te kamperen en de omgeving te
verkennen. foto peter nicolai
-jM r
Ger van Waege
ningh werd op 11
december 1932
in Middelburg
geboren als
tweede dochter
in een gezin met
zeven kinderen.
Vader en moeder
dreven Hotel Du
Commerce, te
genover het sta
tion.
Waar ging u naartoe en hoe kon u helpen?
Vier jaar en vele uitzendingen later bent u
dan toch in uw appartement in Middelburg
neergestreken. Om lekker uit te rusten?
Ook op uw 87ste nog druk, druk, druk. Nooit
eens eenzaam?
