Ger van Waegeningh, duizendpoot
ET
6
Ger van Waegeningh is 87. Maar de agenda van de Middelburgse is nog altijd
overvol. Van Waegeningh is dan ook allesbehalve een langzaam verpieterend
oud besje. Maar dat wil niet zeggen dat ze nooit eenzaam is. „Iedereen is af en
toe eenzaam, ook al zeggen velen van niet. Je zou altijd moeten vragen wanneer
mensen zich eenzaam voelen."
Weken na de uitreiking pronkt
het kistje met de oorkonde en
de versierselen van haar ko
ninklijke onderscheiding nog
prominent op de salontafel in
het appartement van Ger van Waegeningh. Ze
hoorde al een paar dagen voor de verjaardag
van de koning dat ze tot Ridder in de Orde van
Oranje Nassau werd geslagen. Maar toen ze be
gin juli de versierselen echt kreeg uit handen
van burgemeester Harald Bergmann voelde ze
zich vereerd en een beetje trots. ,,Het kistje
mag nog wel even blijven staan."
Over de waslijst aan verdiensten die Zijne
Koninklijke Hoogheid ertoe bracht haar aan
zijn ridderkorps toe te voegen, hoor je Ger niet
snoeven. 'Een mens moet gewoon doen wat-ie
moet doen'. Even de riem eraf en tot rust ko
men, is goed. Maar een mooi huis of een jacht
kopen en van het goede leven genieten, leidt
tot een leeg bestaan, waar ze niet blij van
wordt, heeft Van Waegeningh ervaren. Laat
haar maar actievoeren voor behoud van de ou-
derenbus in Middelburg, zaken regelen voor de
lokale KBO-afdeling, zich inzetten voor de Sor-
optimisten en een aantal andere goede doelen.
,,Ik ben geboren in Middelburg, waar mijn ou
ders Hotel du Commerce aan de Loskade dre
ven, het huidige Fletcher Hotel tegenover het
station. Na het pensionaat in Vught studeerde
ik aan de kweekschool in Nijmegen. Ik kreeg
een baan op een school in vlissingen. Dat be
viel niet erg, ook al door de combinatie met
helpen in het huishouden en het hotel. Na een
jaar verhuisde ik naar Tilburg, om daar voor de
klas te staan. Erg leuk, maar na een poosje
wilde ik toch weer wat anders. Vervolgens
werd me via-via een baan aangeboden in Venlo
als maatschappelijk werkster bij een kerkelijke
stichting. De bijbehorende opleiding mocht ik
tijdens het werk doen. In die baan was ik bijna
dag en nacht een vraagbaak voor zo'n twee
honderd - wat men toen noemde - 'a-sociale'
gezinnen. Als maatschappelijk werkster zat ik
in een hecht team met een jeugdleidster en ge
zinsverzorgster. Mede daardoor voelde ik me
als een vis in het water."
,,Ik was nodig in het hotel. Mijn vader was er
nog wel, maar moeder was degene die het hotel
draaiend hield. Ze kon wel wat hulp gebruiken.
En hoewel een broer de hotelschool had ge
daan, was ik de enige die geschikt bleek om het
hotel te laten draaien. Dan denk je niet verder
na, maar ga je terug naar huis. In de winter was
het minder druk en kon ik reizen. Ik was twee
winters au pair in Parijs en een derde in Schot
land. In die winters leerde ik de talen en in
Frankrijk gaf ik de kinderen ook nog les."
,,Mijn vader werd ziek, mijn moeder had me
meer nodig dan ooit. Begin jaren zestig over
leed mijn vader en besloten mijn moeder en ik
om samen door te gaan. Ook al omdat het geen
goede tijd was voor verkoop van het hotel. Wel
besloten we in de winter dicht te gaan. Dat gaf
me de gelegenheid naar Malaga te gaan, ook om
Spaans te leren. Na een paar jaar trok mijn
moeder zich terug op Mallorca en dreef ik het
hotel alleen."
,,Mijn moeder overleed in 1974 en daarna ben
ik nog een paar jaar gebleven. Ons hotel was al
tijd spic en span, maar werd in de jaren zeven
tig gedateerd. Het werd tijd dat alle kamers een
eigen douche en toilet kregen bijvoorbeeld. Ik
heb een grootscheepse verbouwing laten doen,
maar een paar jaar later - ik was 47 - heb ik het
verkocht. Ik miste vooral de sociale contacten,
omdat ik het hotel haast niet uit kwam."
,,Ha, ha, ha. Ja, ik heb een jacht gekocht waar we
mee op de Middellandse Zee dobberden. Als
klein meisje keek ik vanuit het hotel altijd naar
de schepen die voorbijvoeren over het Kanaal
door Walcheren. Maar zo'n ledig leven op een
boot bleek niets voor mij te zijn. Die les heeft
me destijds een aardige duit gekost, maar ik
ben binnen twee jaar weer naar Nederland ge
gaan om daarna naar Honduras te verhuizen."
,,Ik las een verhaal in een krant over een Neder
landse die daar voor SOS Kinderdorpen
werkte. Ze hielp mensen zich aan de armoede
te ontworstelen en een bestaan op te bouwen.
Dat vond ik zo'n mooi doel, daar wilde ik graag
bij helpen. Toen ik haar dat liet weten, schreef
ze: 'Dan kom je toch hierheen'. Zo gezegd zo
gedaan."
,,Me nuttig maken. Met een groepje vrouwen
een restaurantje opzetten, waar een veel gro
tere groep alleenstaande moeders, verstoten
vrouwen en weeskinderen van profiteerde. La
ter voegden we er een naaiatelier en handwerk-
afdeling en nog meer bedrijfjes aan toe. Dat
liep echt gesmeerd. Na een jaar of drie ben ik
ermee gestopt, omdat ik verplicht werd me bij
een lokale officiële hulporganisatie aan te slui
ten. Daar had ik geen trek in, omdat ze me wil
den overplaatsen en ik de mensen met wie ik
werkte niet in de steek wilde laten."
,,Nee, nee. Een van de vrouwen met wie ik
werkte, kreeg een dwarslaesie. Ik heb ervoor
gezorgd dat ze in Canada geopereerd kon wor
den. Ik ben drie maanden bij haar gebleven en
ze is er bovenop gekomen. Ze kreeg asiel in Ca
nada en we konden ook haar zes kinderen over
laten komen. Dat die kinderen allemaal een be
staan hebben opgebouwd, gaf me ontzettend
veel voldoening. Ik heb in die tijd - de jaren
tachtig hebben we het over - mijn broer ook
nog geholpen met het op poten zetten van een
snackbar in Amerika. Ondanks diverse pogin
gen bleek dat uiteindelijk vergeefse moeite.
Toen ben ik weer naar Nederland gegaan om
een bed and breakfast in Sluis te beginnen."
ZATERDAG 8 AUGUSTUS 2020 GO
'Een ledig leven
is niets voor mij'
RENÉ HOONHORST
U bent een geboren en getogen Middel
burgse en woont intussen alweer decennia
in de Zeeuwse hoofdstad. Maar tijdens één
van de gelukkigste periodes in uw leven
woonde u in Limburg. Hoe zit dat?
Als u de ideale baan had, waarom bent u dan
weggegaan uit Venlo?
U bleef ondanks die buitenlandse ervarin
gen toch langer in het hotel?
Maar u bent niet tot uw pensioen in het hotel
gebleven. Waarom heeft u nog voor uw vijf
tigste de pijp aan Maarten gegeven?
En toen bent u op uw lauweren gaan rusten
als vroegtijdige pensionado?
Honduras? Wat moest u in uw eentje in Mid-
den-Amerika?
Wat kon u in Honduras doen dan?
Gedesillusioneerd en met hangende pootjes
naar Nederland teruggegaan?
Sluis? Waarom daar en waarom toch weer
een logeergelegenheid?
