SCHOOLVOORBEELD
De manier waarop de docent textielbewerking
van Latara Schellen (39) zich verzette tegen
een conservatief schoolbestuur is haar altijd
bijgebleven.
Van welke docent kreeg jij les voor het leven?
,,'En jullie gaan mee', zei Leni Hae-
nen. 'Want het draait om jullie.'
In 2007 zat ik in de leerlingenraad van de
Bernard Lievegoed School in Maastricht,
een vrije school waar je vmbo en havo kon
doen. Op een middag vergaderden we over
een conflict. Als relatief kleine school zou
den we worden opgeslokt door een scho
lengemeenschap die er financieel minder
goed voor stond, waardoor geld van onze
school naar andere scholen zou stromen.
We hadden die dag te horen gekregen dat
de school niet langer haar eigen naam
mocht voeren, zelfs niet op de gevel. Wij
van de leerlingenraad wilden hiertegen in
verzet komen. Maar hoe?
Toen stapte Leni binnen, onze docent
textielbewerking. Ze droeg altijd felrode
lippenstift en gekleurde broeken. Ze liep
op grote, Dr. Martens-achtige schoenen.
Een stoere vrouw.
Ik herinner me dat ik een keer mijn haar
had geknipt en er heel zoet uitzag met mijn
krullen. Leni zei: 'Nu lijk je een lief meisje,
maar dat ben je helemaal niet.' Dat is ook
zo, dacht ik, ik ben geen lief meisje, mis
schien moet ik dat ook niet willen zijn. Het
is voor een jong meisje belangrijk stoere
vrouwen om zich heen te hebben. Dan leer
je zelf ook meer te durven.
'We gaan naar het bestuur toe', zei Leni
die middag, 'omdat de zaak uit de hand is
gelopen. We hopen het conflict te kunnen
de-escaleren en het bestuur te overtuigen
van onze standpunten. Daarom wil ik dat
jullie meegaan. Wij kunnen allerlei bu
reaucratische besluiten nemen, maar uit
eindelijk maken wij een school voor jullie.
Ik wil ook graag dat jullie het woord voeren
en vertellen waarom de Bernard Lievegoed
School zelfstandig moet blijven.'''
„Eerder had ik op een andere middelbare
school gezeten, waar ik alleen maar onvol
doendes haalde. Maar hier werd niet ge
keken naar wat je niet kon, maar naar wat
je wél kon. Die persoonlijke aandacht had
ervoor gezorgd dat ik was opgebloeid. En
de aandacht die de school besteedde aan
persoonlijke vorming, textiel, kunst, thea
ter en dans had mij ook goed gedaan.
Ik had altijd een grote mond, ik wilde
wel vertellen waarom deze school mij ver
trouwen had gegeven en waarom ik dacht
dat we onze zelfstandigheid zouden moe
ten behouden. Maar ja, als je zeventien
bent, is zoiets heel spannend. Zeker in
het conservatieve, hiërarchisch georgani
seerde Limburg, waar zo'n bestuur wordt
gevormd door grijze mannen in pakken.
We gingen met de auto. Leni stapte uit
en droeg een grote doos onder haar arm.
De bestuurders bekeken ons als een zootje
ongeregeld. Leni had een woeste uitstra
ling. 'Behalve docent ben ik ook kunste
naar', begon ze haar uiteenzetting, zonder
enige vorm van smalltalk vooraf. 'En ik heb
iets voor jullie gemaakt.'
Toen haalde Leni een sculptuur uit de
doos. Als kerstcadeautje had het bestuur
alle docenten een kompas gegeven met
een logo van de overkoepelende scholen
gemeenschap erop. Zij had al die kompas
sen verzameld en in een doorzichtige, plas
tic box geseald. Hier stond geen groepje
mensen, hier werd een symbool overhan
digd: elk kompas vertegenwoordigde een
stem, en namens alle docenten werd de
beoogde koers teruggegeven. Leni gaf haar
spreektijd aan de leerlingen, zelf maakte
ze een gebaar met een kunstwerk. Ik heb
mijn zegje nog wel gedaan, maar daar kan
ik me weinig meer van herinneren.''
Veel belangrijker was haar uitstraling.
Haar protest kwam recht uit het hart. Er
ging een oerkracht van haar uit. Zij besloot
dat dit conflict op haar manier moest wor
den gespeeld. Zij deed precies datgene
waarin ze ons altijd aanmoedigde: spreek
je eigen taal, zoek je eigen manier van uit
drukken, leer buiten de gebaande paden te
treden. Haar non-conformistische gedrag
heeft mij geraakt en gevormd: ik houd
mijn mond niet als zaken niet kloppen.
Dat gedrag kan je impopulair maken.
Die kerels aan de andere kant van de tafel
snapten er niets van. En het interesseerde
haar geen zier. Ik besefte dat zij zich op
een bepaalde manier comfortabel voelde
bij de oncomfortabele situatie die zij cre-
eerde. Zij stond hier boven. Zo wilde ik ook
zijn.''
6
'Van een stoere
vrouw leer je
meer te durven'
TEKST PETER HENK STEENHUIS FOTO MARCEL PRINS
