Narriman helpt nieuwe gezinnen en ruziënde exen
6
Hoe mooi is het om na een echtscheiding weer een nieuwe liefde te vinden?
'Prachtig, maar als er kinderen in het spel zijn, is het niet alleen een sprookje',
zegt Narriman el-Khattabi uit Goes. Ze maakte het zelf allemaal mee.
Die ervaring gebruikt ze nu om andere samengestelde gezinnen op weg te
helpen. ,,Vaak is zo'n gezin gebouwd op een fundering van verdriet.''
Stiefpunt heet de praktijk van Narriman el-
Khattabi. Maar het woordje 'stief, dat is toch
eigenlijk niet meer van deze tijd? ,,Pfïf, hou
op'', zegt de inwoonster van Goes. ,,Ik word gek
van benamingen als bonuskinderen, pluskin
deren of zelfs reservekinderen. Natuurlijk, de
term 'stief klinkt wat harder, maar iedereen
weet waar je het over hebt.''
Na een carrière als maatschappelijk werker
gooide el-Khattabi het roer enkele jaren gele
den om. Als zelfstandige relatietherapeut on
dersteunt ze nu samengestelde gezinnen, maar
probeert ze ook ruziënde exen weer nader tot
elkaar te brengen. Ze schroomt niet om af en
toe een pittige stelling in te nemen. ,,Soms
hoor ik mensen over hun stiefkinderen zeggen
dat het voelt alsof het hun eigen kinderen zijn.
Dan denk ik: 'Is dat echt zo?'
,,Ik geloof er niet altijd in. Ik zeg natuurlijk niet
dat je niet van je stiefkinderen kunt houden.
Maar als het puntje bij paaltje komt, is de
bloedband het krachtigst. Als die er niet is,
voelt het anders. Dat is niet erg. Het is biolo
gisch zo bepaald. Bij mensen die anders bewe
ren, is volgens mij de wens de vader van de ge
dachte.''
,,Het was topsport. Met je eigen kinderen kun
je lezen en schrijven. En dan krijg je er ineens
twee bij met wie je dat niet kunt. Kinderen die
ook niet per se op jou zitten te wachten. Je
moet twee gezinsculturen bij elkaar voegen,
beide met hun eigen dynamiek. Eten, uitgaan,
kleding, naar bed gaanje kunt het zo gek niet
bedenken of er kunnen conflicten over ont
staan, omdat ieder z'n eigen gewoontes heeft.
Als je het een keer niet eens bent met de keuze
van het kind van je nieuwe partner denk je
steeds: 'zal ik er iets van zeggen of slik ik het
deze keer in?' Je bent continu aan het schippe
ren. Het is een eenzaam proces. En als je er al
eens met iemand over praat, krijg je vaak dood
doeners naar je hoofd geslingerd als 'je wist
toch waar je aan begon?' of 'dan stop je er toch
mee!' Ik ben maatschappelijk werker, maar
zelfs ik heb toen wel eens gedacht: waar vind ik
de juiste hulp?''
,,Dat zou niet verkeerd zijn, hoor. Wist je dat
zestig procent van de samengestelde gezinnen
het niet redt? Dat zijn geen mooie cijfers, zeker
niet als je weet dat zo'n tweede scheiding voor
veel kinderen nog ingrijpender is. Na een eer
ste scheiding blijft normaal gesproken de band
met de biologische ouders intact. Maar als een
samengesteld gezin uiteenvalt, raakt de stief
ouder vaak uit beeld. Terwijl een kind met hem
of haar wel een band kan hebben opgebouwd.
Natuurlijk zijn er in het ene samengestelde ge
zin wat meer strubbelingen dan in het andere.
Maar ik geloof niet dat het ooit alleen maar ro
zengeur en maneschijn is. Je moet er hard voor
werken. Ik geloof überhaupt niet zo in perfecte
relaties. Je hoort ze wel eens, koppels die zeg
gen dat ze nooit ruzie hebben. Het zal best,
maar dan slik je volgens mij toch veel in, hoor.''
,,Kan een verloskundige haar werk alleen goed
doen als ze zelf bevallen is? Nee. Ook in mijn
werk kun je dat niet stellen. Als ik dit zelf niet
allemaal had meegemaakt, was dit waarschijn
lijk ook op mijn pad gekomen. Dat neemt niet
weg dat het wel helpt als je zelf alle hobbels een
keer hebt moeten nemen. Dan kun je zo'n
nieuw gezin bijvoorbeeld het advies geven niet
de eerste zomer meteen met de camper naar
Spanje te gaan. Zelf gingen we naar Breskens.
Met twee auto's! 'Dan kan ik altijd terug met
mijn kinderen, mocht het niet meteen een suc-
ces zijn', dacht ik. Mensen hebben sneller het
gevoel dat je ze begrijpt, omdat je het niet al
leen uit een boekje hebt geleerd.''
,,Op zich wel. Maar beide zaken zijn vaak on
losmakelijk met elkaar verbonden. Zo'n nieuw
samengesteld gezin heeft vaak nog te maken
met een ex of exen die meekijken. Soms is er
nog sprake van ruzie. Dan is een vorige relatie
nog niet goed afgehecht. En dat heeft onher
roepelijk impact op het nieuwe gezin.''
,,Ja, zo noemen we dat in de SCHIP-aanpak, die
ik gebruik. Met onze aanpak proberen we part
ners die in zwaar weer zitten of in scheiding
liggen hun relatie waardig te laten herstellen of
ontbinden. Dat scheelt veel vechtscheidin-
gen. Voor je aan een nieuwe liefde begint, zeker
als er kinderen in het spel zijn, is het belangrijk
dat er geen kwetsuren uit het verleden meer
liggen. Ik heb dat zelf ook ervaren. Mijn eigen
scheiding voelde echt als rouw. Mijn jongste
was nog maar zes maanden oud. Het was heel
verdrietig. Ik heb toen tegen mezelf gezegd: ik
pak voor iedereen een jaar. Voor mezelf en voor
mijn twee kinderen, samen drie jaar dus. Ik
denk dat het belangrijk is jezelf te herpakken
vóór je in een nieuw liefdesavontuur stapt. Al
laat liefde zich natuurlijk niet dwingen, dus ik
snap dat dit niet altijd kan.''
,,Dat is het ook. Maar ik denk altijd: er is ooit
sprake geweest van liefde. Onder al die woede
zit meestal verdriet over dat wat verloren is ge
gaan. Met de SCHIP-aanpak begin ik altijd met
wat het 'zachte stuk' wordt genoemd. Dan
vraag ik bijvoorbeeld aan een man wat hem
aantrok in zijn ex toen ze elkaar ontmoetten.
Als hij dan vertelt hoe leuk hij haar toen vond,
zie je vaak alweer een glimlach verschijnen.
Daarna gaan we dieper. Waar ging het mis?
ZATERDAG 1 AUGUSTUS 2020 GO
'Ik geloof niet in
perfecte relaties'
ROB PAARDEKAM
Maar dat kan toch?
Zelf heb je twintig jaar geleden een nieuw ge
zin gevormd. Met je twee eigen kinderen en
een man die ook al twee kinderen had. Hoe
was dat?
Die hulp bied je nu zelf. Zou elk samengesteld
gezin in het begin begeleiding moeten krij
gen?
Kun je dit werk enkel doen als je het zelf hebt
meegemaakt?
Je brengt ook ruziënde exen nader tot elkaar.
Dat lijkt me een heel andere tak van sport.
Afgehecht?
Het lijkt me heftig, twee ruziënde exen tegen
over je.
*-*«!
