'Een beetje
als familie'
lillik
er jaarlijks ruim een miljoen euro inpompt, ook
140 trouwe, regionale businessclubleden.
Bes ziet Almere City als bindende factor in
de jonge Almeerse samenleving, die met al die
nieuwkomers minder sociale cohesie vertoont
dan in andere steden. Daarom steekt Almere
City veel energie in maatschappelijke projecten
die de inwoners en de stad ten goede komen.
Bes: ,,We willen en kunnen meer zijn dan
alleen een voetbalclub. We willen ook een
rol spelen bij het oplossen van problemen in
de stad. Zoals eenzaamheid onder ouderen,
werkloosheid of overgewicht bij de jeugd."
Spelers en medewerkers fungeren als pro
jectleiders en ambassadeurs, trekken de stad
in, leggen contacten. De voetballers en mede
werkers van Almere brengen in coronatijd met
hun eigen auto medicijnen rond, werkloze
Almeerders hebben via de club een baan ge
vonden als chauffeur bij het plaatselijke bus
bedrijf. En bij thuiswedstrijden haalt een
spelersbus ouderen op en brengt hen naar het
stadion. Bes: ,,Dan hebben ze een gezellig voet
balavondje. We verwennen ze met een hapje,
een drankje en een praatje. Vinden ze geweldig
en het helpt tegen de eenzaamheid. Waarom
we dat doen? Omdat het kan."
PP&.
BARVROUW
Anne Raaijmakers (47)
„Mijn hart ligt echt bij Almere
City. Het is zo'n fijne club!
Heel warm en persoonlijk.
Het voelt voor mij als familie.
Bij Almere komen allerlei
types: jong, oud, rijk arm.
Maakt mij niet uit, ik kan me
makkelijk aanpassen en hou
ervan om met allerlei soorten
mensen om te gaan. Vroeger
wisten mensen amper waar
ik het over had als ik zei dat
ik bij Almere City werkte,
maar nu reageren ze vaak
enthousiast en willen ze een
keer mee.
Bij thuiswedstrijden op vrij
dagavond doe ik de kaart
verkoop, op andere dagen
sta ik achter de bar met mijn
vaste maatje Irma. Of we be
dienen de leden van de busi
ness-club. Samen proberen
we er echt iets van te maken.
Een praatje, een grapje. Als
iemand een slecht humeur
heeft, is het voor ons een
uitdaging om toch die lach
tevoorschijn te toveren.
Ik ben heel graag op de club,
het is een deel van mijn leven.
Dus je begrijpt: ik vind het
verschrikkelijk dat dat nu al
een paar maanden niet kan.
Ik mis de gezelligheid, de
mensen en de saamhorig
heid. Ik kan gewoon niet
wachten tot alles straks
weer normaal is en ik achter
de bar kan staan.''
