Touittd'Europe
EUWS 11
Dag 11
Een bruisend en
druk nachtleven,
geen afstand meer in
het ov, toch is Turijn
nog niet de oude.
Mondkapjes blijven
her en der verplicht
en de toeristen... de
weg naar Turijn is nog
niet gevonden.
Edwin Winkels fietst deze maand via acht Europese landen van Den Haag naar Barcelona. Dagelijks vertelt hij over wat
hij aantreft in een continent dat langzaam ontwaakt uit de coronanachtmerrie. Vandaag: Turijn-Montgenèvre, 97 km.
zetten Turijn, het
lelijke eendje van
de Italiaanse steden,
op de kaart. Van min
der dan één miljoen
toeristen per jaar kwamen
er meer dan zes miljoen.
Kijk nu om je heen, vraagt Mari-
nella Doriguzzi me, en waar zijn ze?
En het is niet omdat ze nog liggen te
slapen, ze zijn er gewoon niet, of
nauwelijks. Ik boekte een kamer bij
een keten die vier hotels in Turijn
heeft; twee ervan zijn nog gesloten.
Het loont niet ze te openen.
Ik verlaat de stad via het westen,
richting die Olympische vallei en
bergen rond het plaatsje Susa en de
skistations Sestriere en Claviere
waaraan de stad zulke goede herin
neringen koestert. Op de weg door de
vallei herinnert niets aan die Spelen,
maar de skiresorts werden tot vorige
winter voor 85 procent door buiten
landers bezocht, terwijl dat er vóór
de Spelen 40 procent waren.
Na Susa, richting Frankrijk, begint
de weg omhoog te lopen, onophou
delijk. De dorpjes worden schaarser,
de herinnering aan het coronavirus
weer wat duidelijker dan in de grote
stad. De ingang van een kleine le
vensmiddelenwinkel hangt vol met
waarschuwingen. Eén persoon tege-
lijk, zonder mondmasker niet naar
binnen. Er hangt zelfs een kettinkje
voor. De eigenaren, een echtpaar van
in de 60, misschien wel 70, komt
geen moment achter het plexiglas
vandaan dat op de toonbank staat.
Het wisselgeld wordt me aan de zij
kant toegeschoven.
De dip
Als ik naar buiten kom met een ba
naan en een fles water kan een an
dere fietser naar binnen. Een Italiaan
uit Oulx, het laatste grote dorp voor
de Franse grens en waar de klim naar
Montgenèvre begint. Ook hij haalt
het mondkapje uit de achterzak van
zijn lycra shirt. Kilometers later haalt
hij me in. Het is gaan regenen, ik ben
even gestopt om mijn regenjack aan
te doen. Het lichaam sputtert tegen,
de banaan heeft niet geholpen. Geen
zin meer, met nog kilometers te
klimmen naar de grens op 1860 me
ter hoogte. De dip die eens moest ko
men.
Dan kijk ik naar de Italiaan, in een
bocht verderop, ook hij zwoegt over
het natte asfalt. Voor hem doemt het
imposante Fort van Exilles op. De ro
buuste, betoverende schoonheid uit
heel andere tijden, lang geleden. Daar
schijnt de zon. Ik stap weer op de
fiets.
et virus? Slechts een wa
penstilstand,' is de kop bo
ven het opiniestuk in de
krant La Repubblica dat Marinella
Doriguzzi 's morgens vroeg zit te le
zen bij haar capuccino op een terrasje
onder de bogen van de monumentale
Via Roma in Turijn. Het is nog stil op
straat, de meeste winkels zijn nog
niet open. Een heel ander beeld dan
twaalf uur eerder, toen het op de
donderdagavond bruiste van
leven in Turijn. Net als in
Aosta, de avond tevo
ren. En vermoedelijk
in elke Italiaanse
plaats.
Het was ook de
avond dat de re
gionale regering
van Piemonte de
discotheken en
nachtclubs toestond
weer te openen. En
nu is het de ochtend dat,
dankzij hetzelfde decreet,
er geen afstand meer hoeft te
worden gehouden in het openbaar
vervoer; wel blijven de mondkapjes
verplicht bij het reizen.
,,We zijn blind'', zegt Doriguzzi.
,,Het is ongelooflijk infantiel hoe we
met corona omgaan. Alsof het hele
maal voorbij is nu. Met z'n allen eten
en drinken en feesten. We laten ons
in de maling nemen door het goede
weer. We zien de zon, het strand, de
zee, en het virus lijkt niet meer te be
staan.''
Omhelzingen
Het is slechts een pauze, zegt ze. En
het is nog echt niet zoals voorheen.
Kijk in de restaurants, alle regels, het
personeel met mondkapjes. Uit eten
gaan, zegt Marinella, doe je niet al
leen om dat eten. Maar er zijn geen
spontane omhelzingen nu, klopjes
op de schouder, een kneep in de
wang aan tafel.
En de toeristen? ,,Iedereen ont
dekte Turijn dankzij de Olympische
Spelen, de stad kreeg een nieuw soort
leven.'' De Winterspelen van 2006
dinsdag 14 juli 2020
@edwinwinkels
M edwin_winkels
Alle afleveringen
zijn terug te lezen op:
/tourdeurope
'Het virus? Dit is slechts een
pauze, een wapenstilstand'
Barcelona
Een fietser in de
Italiaanse Alpen, met
het Fort van Exilles op
de achtergrond.
FOTO'S EDWIN WINKELS
Een winkeltje in de
bergen, met bordjes
met coronamaatrege
len: mondkapje
verplicht en maximaal
één persoon naar
binnen.
Marinella Doriguzzi leest de krant op een terrasje in Turijn.
