Toen bed and breakfast-eigenaar
Anneke Icks (49) een paar maanden gele
den van de woonkamer naar haar keuken
liep en vanuit het niets hard moest lachen,
om daarna net zo plotseling in huilen uit
te barsten, realiseerde ze zich: het gaat niet
goed met mij.
Na jaren in de jeugdzorg te hebben ge
werkt, besloot Icks vorig jaar rigoureus het
roer om te gooien en haar grote droom na te
jagen: leven en wonen in Italië. Ze huurde
een villa die ze omtoverde tot haar 'Casa
Ciao Bella' en zou met Pasen de eerste gas
ten feestelijk ontvangen. Toen brak de pan-
demie uit en zat ze opeens opgesloten op
een berg, zonder uitzicht op de komst van
gasten. Ze raakte verstrikt in continu pieke
ren. ,,Op dat coronavirus heb je nul con
trole, terwijl het mijn bedrijf wel kan ma
ken of breken. Ik snapte de maatregelen
uiteraard, maar het maakte me ook boos:
mijn droom gaat misschien naar de knop
pen, al mijn spaargeld zit erin!''
Na de huilbui besloot ze de twintig ver
wilderde olijfbomen in haar tuin onder
handen te nemen. Na een ochtend instruc
ties te hebben gekregen van een buur
vrouw knipte, snoeide en zaagde zij zich
tweeënhalve week een slag in de rondte.
,,Als Randstadmeisje had ik er de ballen
verstand van; ik ben gewoon maar begon
nen." Ze werkte vanaf een ladder tegen een
olijfboom en soms klom ze er 'als een aapje'
in om bij de takken te kunnen. De enorme
berg snoeiafval stak ze in brand - ter plaatse
een gebruik. ,,Eerst vond ik het spannend,
maar eenmaal bezig kreeg ik de smaak te
pakken. Door de olie in dat olijfbomenhout
werd het een enorme fik! Ik vond het stoer
en leuk om te doen.''
Nu, drie maanden na de lockdown, beseft
Icks dat de tuin haar geestelijk in balans
heeft gehouden. ,,Hij is mijn redding ge
weest, anders was ik zeker verzand in hele
dagen lamlendig netflixen'', zegt ze. ,,Het
was fijn iets nieuws te leren en direct resul
taat te zien. Dankzij tuinieren ben ik niet
depressief geworden - niet bij wijze van
spreken, nee echt.''
In de tuin komen we tot rust; zeker in
coronatijd is ons eigen groen meer dan ooit
de plek geworden om op adem te komen.
Waar angsten en zorgen even naar de ach
tergrond verdwijnen als je distels uit de
grond staat te trekken. Waar je zelfs kunt
vergeten dat er zoiets bestaat als een levens
bedreigend virus en waar je - ondanks alle
onzekerheden - in een vakantiemodus
kunt belanden, met een puzzelboek en een
glas wijn in de hand. Hier kunnen we el
kaar veilig ontmoeten: die 1,5 meter lijkt in
de tuin een minder groot gapend gat dan
aan de keukentafel.
Joke Bloksma (64), docent aan de War
monderhof voor biologische landbouw,
begrijpt heel goed dat veel mensen nu extra
plezier aan hun lapje groen beleven. ,,Het
mooie van een tuin of balkon is dat het een
afgesloten wereldje vormt, waar je zelf zeg
genschap over hebt. Dat is een fijn gevoel in
deze tijd.'' Aan de mbo-opleiding in Dron-
ten doceert ze onder meer 'tuinieren met
aandacht' en leert ze haar studenten met
volle toewijding te ervaren wat de natuur
te bieden heeft: fluitende vogels horen, de
aarde voelen tussen je vingers, een groeiend
tomatenplantje bestuderen. ,,Al die aspec
ten bij elkaar maken dat je dagelijkse ge-
dachtestroom stopt en dat je in het moment
