Fred Borgs, evenementenambtenaar neemt afscheid
6
Fred Borgs was er altijd als er wat te doen was in Vlissingen. Zijn grote gestalte
boven het publiek, rondkijkend, sfeerproevend, bijsturend, soms ingrijpend, vaak
meesjouwend. De evenementencoördinator van de gemeente Vlissingen gaat
met pensioen. ,,Ik laat me een jaar even niet meer zien."
CLAUDIA SONDERVAN
Door de corona zit ook Borgs sinds
maart thuis. In Vlissingen Evene-
mentenstad nu geen tenten of po
dia. ,,Het is heel gek. Alles is van
tafel geveegd. Behalve de boule
vardafsluitingen was er niks te regelen." Hij
maakte 25 jaar lang beroepshalve alle grote en
kleinere feesten in Vlissingen mee. Bijvoor
beeld: ,,Film by the Sea in 2001: het optreden
van Bl0f op een ponton voor de boulevard. Al
les zat honderd procent mee. Zelfs de wind."
Dat was bij de Colour Run in 2016 anders. Een
stevige westenwind waaide vanaf het Bad-
strand de hele boulevard Evertsen onder de
kleurpoeders. ,,Daar maakte de organisatie een
inschattingsfout. Maar ze hadden het ook heel
snel weer opgeruimd."
Fred Borgs is al zijn hele leven woonachtig in
het Middengebied. Geboren aan de Hogeweg.
Hij woont met zijn vrouw Tineke nog steeds in
de buurt. In de Irislaan, in een 'baashuis' tussen
de huurwoningen voor de Schelde-arbeiders,
met sierlijke duiven in de schuur. Ze kwamen
er aan via woningruil. In de grote tuin staan pe
relaars en wacht de diepe vijver op renovatie.
,,Wij wonen hier lekker."
Fietswerkplaats
,,Ik heb herinneringen aan deze buurt. Ieder
een had wel kippen en konijnen in de tuin. Ik
ging voer brengen, verzorgde kippen. Ik had al
tijd dieren, kauwtjes. Ik kocht kuikentjes bij de
dierenwinkel voor een dubbeltje. Die voedden
we dan op. Voor de pan, ja. Als zo'n haan op het
aanrecht lag, was je even kwaad, maar je at er
toch van", vertelt hij. ,,We waren thuis met
achten. We gingen nooit met vakantie. Een
keer met de boot naar Breskens was een feest.
Mijn vader werkte als schakelbordwachter bij
de PZEM in volcontinu dienst. Thuis had hij
een fietswerkplaats. Dubbeltjes en kwartjes-
werk. Ik geloof dat een band plakken 30 cent
kostte. Dat mocht ik dan gaan ophalen. Rondje
langs adressen, ik kon dat blijkbaar goed. 's
Nachts om half twee kon iemand aanbellen
met een kapotte fietslamp. Dat deden mensen
toen gewoon."
Zelf had hij weinig trek in fietsreparatie. ,,Ik
wist niet wat ik aan moest met mijn toekomst.
Ik was van de bloemetjes en dieren. Als ventje
van 13 werkte ik al voor Bloemenhuis Mies aan
de Scheldestraat. Ik heb ook jaren bloemen ge
vent in Middelburg-zuid, met de bakfiets. Ging
me goed af." Het werd de tuinbouwschool in
Middelburg. Dan maar boer", grijnst hij. ,,Ik
was een van de weinige stadsers daar." Hij koos
voor de bloemen- en groenteteelt. Daarna naar
de middelbare tuinbouwschool in Breda. ,,Net
16 en in de kost in Hoeven. Op afstand van mijn
ouders. Dat was wel goed. Ik was een verschrik
kelijke puber."
Lekker buiten
Op school trof hij Tineke uit Ridderkerk. Sa
men leerden ze bloembinden. ,,Zij was de be
tere. We hebben overwogen een winkel te be
ginnen in Boxtel. Maar ik kon niet weg van
Vlissingen." Ze kregen hun diploma in 1974 en
trouwden april 1975. Ze trokken in een flatje
aan de Vincent van Goghlaan. Fred kon begin
nen bij kwekerij Adriaansen in Middelburg.
Toen kwam Jan Voet, samen met Ko Bal
(,,Hoe krijg je het bij elkaar!") beheerder van de
Vlissingse sportcomplexen, met zijn fiets bij
Freds vader. Ze zochten een sportveldbeheer
der bij de gemeente Vlissingen. ,,'Als je inte
resse hebt, word je aangenomen', zei hij. Ik wist
iets van groen, dat vonden ze interessant. Ik
dacht: 'Is dit werk?' Lekker buiten met een
ploeg van een man of tien, toen nog. Bomen
hakken, gras maaien, sloten uitgraven, kleed
kamers schoonmaken, gravelbanen recht leg
gen, lijnen trekken. Ze riepen wel eens naar
me: 'Doe 'ns normaal'."
,,Toen kreeg ik dat ongeval. Ik was 25. Er
moesten bomen weg na een novemberstorm.
Er viel een boom en ik lag eronder. Mijn rug
was op drie plaatsen gebroken. Ik had dat niet
door. Ik ben eronder vandaan gekropen, ben
zelf overeind gekomen en doorgegaan met
werken. Al ging het niet lekker. Mijn collega
zei: 'Ga nou naar huis'. Thuis was het altijd
'knie kapot, dat groeit wel weer aan, die broek
is erger'. Maar ik kreeg uitval van functies. Ik
kon niet meer praten. We waren vijf jaar ge
trouwd, we hadden net ons dochtertje. Uitein
delijk werden het vier operaties in zeven jaar.
Van halverwege mijn rug tot mijn stuit zit ik
onder de littekens."
Hij werd afgekeurd. ,,Ik werd toezichthouder
sportaccommodaties. Dat waren wel 26 stuks.
Er werd in die tijd heel veel vernield. Ramen
ingegooid. Ik heb dat zeventien jaar gedaan. Ik
kende elk schroefje en boutje van de sportza
len. Ik was blij dat ik werk had en niet thuiszat
met een uitkering. Maar het werd deprime
rend, al dat vandalisme. Ik weet nog dat
schoonmaakster Bep Smits bij gymzaal De
Houtuyn stond te huilen toen alles weer onder
het glas lag. 'Ik weet niet waar ik moet begin
nen', zei ze. Dan hielp ik even mee."
Fred moest weer op kantoor komen. 'Jij
wordt beheerder openbare ruimte', hoorde hij.
,,Wat moest ik me daarbij voorstellen? Dat was
in 1995. Er hoorden wel 43 verschillende pro
ducten bij die functie, van parkeerbeheer en re
clame-uitingen tot evenementen. Ik dacht: 'Dat
ga ik doen'." Er was wel een voorwaarde: Fred
moest boa worden, bijzonder opsporingsamb
tenaar. ,,Ik was secretaris in de marktcommis-
sie en ik was plaatsvervangend marktmeester.
Ik moest kunnen optreden als er iets niet goed
ging. Maar ik heb nooit een bekeuring uitge
schreven. Na negen jaar heb ik gezegd: 'Ik heb
dat helemaal niet nodig'."
Gebiedende wijs
Handhaven deed hij toch wel. Zijn 'gebiedende
wijs enkelvoud' was afdoende. Zoals in de be
ginjaren van Film by the Sea. ,,De organisatie
wilde nogal veel. De programmering liep uit en
was sterk geluidsgevoelig. We kregen best veel
klachten. Er moesten nog bands optreden,
ZATERDAG 11 JULI
'Ik kon niet
weg van
Vlissingen'
