II II 8 ZEELAND VAL VAN SREBENICA DZENAN HALILOVIC ZOCHT ZIJN ROOTS Het is vandaag precies 25 jaar na de val van Srebrenica. Dzenan Halilovic (28) woont nu in Zierikzee, maar destijds in Potocari. Hij was een baby toen zijn vader omkwam tijdens een bombardement. Door verhalen en oude filmpjes heeft Dzenan zich toch een beeld van hem kunnen vormen. Zijn vader was een held. In de huiskamer van Dzenan Halilovic, aan een mooie nieuwbouwkade in Zierikzee, hangt een groot pixelschilderij van een man met een zonne bril. Het is Mirza Halilovic, de va der van Dzenan. ,,Ik heb jaren en jaren gezocht naar informatie over mijn vader", vertelt Dzenan. ,,Wie hij was, wat hij deed, hoe hij is ge storven. Vanaf het moment dat ik kon schrijven, typte ik zijn naam in bij Google. En ineens zag ik dit filmpje op YouTube. Van het screenshot heb ik een schilderij la ten maken. Ze zeggen dat ik spre kend op hem lijk." In het filmpje vertelt vader Mirza, die tijdens de oorlog in Bos nië commandant was bij de mili taire politie, dat hij en zijn man nen de situatie onder controle hebben. Hij lacht, oogt relaxed. Maar op de achtergrond klinken geweerschoten. Zijn eigen gezin is door het Rode Kruis in veiligheid gebracht in een opvangcentrum in Slovenië. Negen maanden later komt daar Dzenans oom binnen lopen. In paniek. Hij vertelt dat zijn broer is omgekomen. De oorlog als stopwoordje Vanaf dat moment weet Dzenans moeder: we kunnen niet terug naar Potocari. Haar oom, die in Amsterdam woont, vertelt aan de telefoon goede verhalen over Ne derland. Kom hierheen, zegt hij, ik kom je halen. Niet veel later zitten Dzenans moeder, haar twee zoons en hun oma in een combibusje naar Nederland. Na wat asielzoe kerscentra belanden ze bij een fa milie in De Mortel, die hen zeven maanden onderdak geeft op hun Hij was 28 toen hij stierf, precies even oud als ik nu ben maar dat was toch anders. Ik had een broer die zes jaar ouder was, maar door de keuzes die hij maakte, keek ik niet tegen hem op. En intussen zag ik andere kinde ren dingen doen met hun vader. Voetballen enzo. Dat was best eenzaam. Gelukkig had ik mijn muziek als uitlaatklep. En op school ging het goed. Maar ik bleef mijn vader missen." Op zijn achttiende neemt Dze nan een besluit: hij wil het graf van zijn vader zien. En hij gaat. Hij laat een foto zien van een witte Op school ging het goed. Maar ik bleef mijn vader missen grafsteen, op een berg bij een mos kee. ,,De eerste keer heb ik heel erg gehuild. Inmiddels ben ik er vaker geweest. Ik weet nu wie mijn va der was. Hij was behulpzaam, zorgzaam. Stond voor iedereen klaar, was niet op zijn mondje ge vallen. Echt iemand waar je iets aan had. Voor veel mensen is hij een held. Voor mij ook." Het zoontje van Dzenan komt erbij staan. Hij wijst naar het schil derij. Dat is mijn opa, zegt hij trots. Het ventje is een evenbeeld van zijn vader. Hoe hij heet? Mirza. Mirza Halilovic. woonboerderij. In dat Brabantse dorpje staat ook het eerste huur huisje van de familie Halilovic. Dzenan hoort van kleins af aan verhalen over de oorlog die zijn land verscheurde. ,,De oorlog leek wel een soort stopwoordje. Het was altijd: voor de oorlog dit, na de oorlog dat. Heb je dat filmpje ge zien, heb je gehoord dat die oor logsmisdadiger is opgepakt. Het ging altijd over mensen die er niet meer waren. Ik raakte er gesloten van. Uitte mijn gevoelens alleen op papier. In teksten, met een beat erachter. Ik schreef en rapte het verdriet van me af." Is het waar, ben jij de zoon van Mirza? Maar als het over zijn vader gaat, spitst Dzenan zijn oren. ,,Ik hoorde dat hij een café had in Potocari en dat hij hard werkte. Hij hield van vechtsport en gaf karate- les aan kinderen. Op een zeker moment is hij gevraagd bij de mi litaire politie, waar hij comman dant werd. Toen het te gevaarlijk werd, zijn wij weggegaan met een bus van het Rode Kruis. Mijn va der kon niet mee, omdat er ge ruchten gingen dat Bosnische moslims bij bushaltes werden meegenomen. Zij werden geëxe cuteerd. Dus mijn vader bleef, hij wilde zijn volk beschermen. Dat heeft hij ook gedaan. Tot hij op 16 januari 1993 in een huis was waar een bom naar binnen werd ge gooid. Hij was 28 toen hij stierf, precies even oud als ik nu ben." Toen Dzenan een jaar of zeven was, ging hij met zijn familie voor het eerst terug naar Bosnië. ,,Er kwamen mensen naar me toe: is het waar, ben jij de zoon van Mirza? Ze huilden. Ik kreeg het ge voel dat hij echt iets goeds had ge daan. Ik wilde alles over hem we ten, dus ik ben zijn naam gaan googelen. Telkens weer. Ik kwam in contact met mensen die mijn vader hebben gekend, mensen die hem hebben zien omkomen. Mijn plaatje werd steeds completer." Iemand waar je iets aan had De familie Halilovic verhuist naar Zierikzee, waar de broer van Dze- nans moeder woont. ,,We hadden het goed, maar het viel niet mee om op te groeien zonder vader. Ik had mijn moeder en mijn oma, zaterdag 11 juli 2020 Bom doodde Dzenans vader Wendy Wagenmakers Zierikzee - Dzenan Halilovic Kijk op de site bij /video Dzenan uit Zierikzee wilde alles weten - Dzenan Halilovic Dzenan Halilovic bij het portret van zijn vader Mirza. foto ernesta verburg Met zijn familie in het opvangcentrum in Ljubljana. prvéfoto Bij het graf van zijn vader. PRIV'ÉFOTO iMHÜi

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2020 | | pagina 36