ho op
hij d«rfi
'De angst
gekwetst te
worden is er
nog altijd'
Lany2QQrnacw
5f ff és mw
Om tf por\
BV DE LIEFDE
/Hft
Herman (37) stapt niet
makkelijk op vrouwen af.
Door een eerdere relatie
weet hij wel dat hij graag
een levensgezel wil.
,,Ik heb altijd uitgekeken naar het
moment dat ik de vrouw tegen zou komen
met wie ik mijn leven wil delen. Dat dat
niet vanzelf ging, komt door een combina
tie van factoren. Op school werd ik gepest
vanwege mijn flaporen en ook belaagd
door een groep jongens van een andere
school, die me sloegen en mijn fiets ver
nielden. Thuis was het wel veilig, maar als
kind en puber kon ik mijn ouders niet uit
leggen hoe bedreigend de sfeer op school
was. Pas de laatste jaren praat ik met hen
over hoe ongelukkig ik me toen voelde.
De impact van dat pesten was enorm. Ik
voelde me minder dan anderen, niet de
moeite waard. Door de stress ging ik erger
stotteren dan ik al deed. Ik hield steeds
vaker mijn mond.
Ik kon goed leren, en omdat dat hele
sociale gedoe moeilijk voor me was, koos
ik een extreem technische studie en later
werk. Ik zat er tussen lotgenoten, rustige
jongens die het liefst bezig waren met
sommen en testopstellingen. Een mannen
wereld met veel autisten, waarin het inter
menselijke heel mager was. Daartussen
was ik een dolende ziel, net als zij een uit
vinder en techneut, maar dan een die niet
alles rationeel wilde benaderen.
In 2014 vierde ik Koningsdag met een
supersociale neef. Een vriendin van hem
stelde me voor aan een leuke vrouw. Daar
mee was de eerste hobbel, contact leggen,
genomen. Tot mijn verrassing leek ze mij
ook leuk te vinden. We spraken een paar
keer af en kregen een relatie. Met haar heb
ik voor het eerst gevreeën. Het was fantas
tisch, geweldig, een ontdekking. Ik voelde
me twee keer meer mens. Een man, iemand
die ertoe doet. Hoe beter ik haar leerde
kennen, hoe aantrekkelijker ik haar vond.
Desondanks kreeg ik twijfels. Ze was
heel gesloten. Ik kwam er niet achter hoe
ze dingen beleefde en wat ze voelde. Dat
maakte me nerveus en onzeker. Af en toe
hadden we zware gesprekken over haar
geslotenheid. Dat luchtte even op, maar we
kwamen niet vooruit. En omdat ik nooit
had kunnen oefenen met relaties was ik
naïef. Ik meende dat alles moest kloppen,
vroeg me telkens af: is dit de ware? Na een
jaar zetten we er een punt achter.
Een week lang was ik opgelucht. Daarna
gleed ik af. Ik voelde me slecht, leefde op de
automatische piloot. De relatie bleek een
trigger te zijn geweest voor mijn minder
waardigheidsgevoelens, opgedaan door die
pesters. De actieve dreiging van decennia
geleden was er niet meer, maar de angst
gepakt, gekwetst en vernederd te worden
was er nog steeds.
Ik moest dat eindelijk serieus aanpakken.
Mijn huisarts adviseerde me in groepsthe
rapie te gaan. Ik was er doodsbenauwd
voor, want ja, een groep. Maar 2,5 jaar gele
den ben ik ermee begonnen en het was
meteen goed. Elke week komen we met ne
gen volwassen mannen en vrouwen van
ongeveer mijn leeftijd bij elkaar en praten
over wat ons dwarszit. Ik ben er enorm van
opgeknapt. Ik ben positiever en minder
zwaar op de hand.
Ik probeer nu met vrouwen contacten te
leggen die niet per se gericht zijn op een
relatie of seks. Ik wil hen leren kennen om
te ontdekken wat bij mij past. Wat vind ik
aantrekkelijk? Welke interesses delen we?
Waar voel ik me prettig bij? Kortom, de
dingen die je normaal gesproken in de
puberteit onderzoekt. Het verlangen naar
een vrouw met wie ik genoeg raakvlakken
heb, blijft groot. Inmiddels geloof ik dat er
ergens zo iemand voor me is.''
t— -
TEKST WILMIE GEURTJENS
ILLUSTRATIE STUDIO SKI
De echte naam van Herman is bij de
redactie bekend. Wil je ook praten over
je relatie? magazine@dpgmedia.nl
ZATERDAG 11 JULI 2020 21
