SCHOOLVOORBEELD
Dat Mariette Reineke (47) door haar
leraar niet werd beoordeeld op de score
die ze voor haar Citotoets haalde, stemt
haar nog altijd dankbaar.
Van welke docent kreeg jij een les voor het leven?
„Meneer Jenny komt nog geregeld
bij me langs. Niet in levenden lijve, want
meneer Jenny is overleden. Maar in ge
dachten, als ik aan vroeger denk. Sinds
kort heb ik weer contact met mijn vrien
dinnenclubje van de basisschool. Wij heb
ben een appgroepje en zien elkaar af en
toe. In gesprekken met hen merk ik wat
een waardevol stempel meneer Jenny op
mijn leven heeft gedrukt. Hij gaf ons les
in de 4de, 5de en 6de klas. Andere leraren
noem ik vrijwel nooit, maar elke keer
begin ik weer over meneer Jenny, ook
met mijn ouders.
Ik zie hem zo voor me. Ralph Jenny was
een vrij kleine man, dun, met dik zwart
haar, Indonesische roots. Hij ontmoette
me en waardeerde me om we ik was, niet
om wat ik deed. Op een dag durfde ik niet
naar school. 'We doen het wat korter', had
de kapper gezegd, 'dan komen je krullen
meer tot hun recht.' Het was veel te kort
geworden, ik wist zeker dat iedereen me
zou uitlachen. Meneer Jenny vond het
geweldig.
Ik zat begin jaren 80 op de Montessori
school in Wassenaar, waar leerlingen in
hun eigen tempo mochten werken. Dat
was fijn, want er waren vakken waarvoor
ik echt geen talent had, zoals rekenen.
Ik wilde spelen, werkstukken schrijven,
spreekbeurten geven en contact maken
met mensen. Niet zo gek als ik kijk naar
wat ik nu doe: schrijven, interviewen,
presentaties geven.''
,,Voor de Citotoets was ik enorm nerveus,
al weken van tevoren voelde ik het in mijn
buik. Ons was gevraagd te vertellen welke
antwoorden we hadden gegokt. Dat was
bij mij meer dan de helft. Ik deed maar wat.
Na een aantal weken kwam meneer
Jenny de uitslag meedelen. Hij gaf mij het
gevoel dat de uitslag niets uitmaakte:
'want jij komt er toch wel'. Daarna vertel
de hij dat de score van mijn Citotoets op
het niveau van de huishoudschool lag,
randje mavo. Maar wat hij mij meegaf,
was zo gemeend geweest, dat de uitslag
niet als een klap kwam. In plaats van te
worden afgerekend op een score voelde
ik me bevestigd als persoon bevestigd.
Meneer Jenny doorbrak daarmee de
druk die in het onderwijssysteem zit.
Ik zeg bewust 'systeem', omdat ik hiermee
niet de leerkrachten bedoel. Dat systeem is
geënt op presteren: je moet eerst iets doen
en pas daarna doe je ertoe. Ik mis de liefde.
Meneer Jenny gaf mij het gevoel: Mariëtte,
je bent er al, je bent meer dan oké, het
maakt mij niet uit of je naar de huishoud
school gaat of naar het vwo.
Dat presteren kreeg ik van huis uit niet
zo mee, maar mijn ouders hadden wel het
gevoel dat ik meer in mijn mars had dan de
huishoudschool. Ik vertelde mijn moeder
over dit interview en toen hoorde ik van
haar dat meneer Jenny er persoonlijk voor
heeft gezorgd dat ik niet naar de huishoud
school maar naar de mavo ben gegaan,
waardoor ik het eerste jaar met kerst al
op dezelfde school kon doorstromen naar
de havo/vwo-klas.''
,,Mijn faalangst is niet helemaal verdwe
nen. Als ik een assessment moet doen, of
als iemand over mijn schouder met me
mee kijkt, kan het me nog steeds overval
len. Minder dan vroeger, maar die anxiety
zit er nog steeds. Onder druk moeten pres
teren heeft een grote impact op mij, terwijl
ik opbloei als ik iets zelfstandig en in mijn
eigen tempo kan doen.
Het gevoel dat meneer Jenny mij gaf
- jij mag er zijn - heeft het verschil
gemaakt: meneer Jenny heeft een zaadje
geplant, dat tot een boom is uitgegroeid
in het platform 'Verkering met jezelf.
Daarin wordt benadrukt dat we in het
onderwijs niet alleen maar aandacht
moeten besteden aan presteren, toetsen,
kennis en cijfers, maar dat er eerst een
ontmoeting mag plaatsvinden. Met de
ander, maar vooral met jezelf.''
„Vorige week organiseerde ik een webinar,
waarbij ik begon met de vraag: wat is er
afgelopen week goed gegaan? Er viel een
stilte, met deze vraag wisten de deel
nemers niet meteen raad. Hoewel we
op social media altijd onze goede kanten
tonen, zijn we in ons leven geneigd ons
te focussen op wat er niet goed gaat. Laten
we elkaar wat meer ontmoeten en waar
deren voor wie we zijn, en zeggen: het is
oké, jij bent al compleet.''
6
'Hij gaf me het
gevoel: jij komt
er tóch wel'
TEKST PETER HENK STEENHUIS FOTO MARCEL PRINS
