II
Een ie ten in Oostenrijk met balderman.nl
bolderman.nl
4
VERPLEEGKUNDIGEN VAKANTIE
Ze zagen van héél dichtbij, in hun eigen ziekenhuizen,
wat corona veroorzaakte. Nu lonkt voor drie Brabantse
verpleegkundigen, na een loodzware tijd, de vakantie. Even
adempauze. Maar met in het achterhoofd: één uitbraak en alle
verloven worden weer ingetrokken.
369,
Irene de Kroon-
Heijmans
Het c-woord valt vrijwel
niet meer. Er is zelfs al
een periode geweest
van een week of vier
waarin er niet één co
ronapatiënt op de Bossche ic lag.
Zelfs corona bleek vergankelijk.
Oók in de hoofden van verpleeg
kundigen. Op de afdeling ligt nu
een fotoboek waarin die hele hef
tige periode is vastgelegd. Opdat
ze niet vergeten. ,,Want je kunt je
nu al bijna niet meer voorstellen
hoe het was'', zegt ic-verpleeg-
kundige Irene de Kroon-Heij-
mans, zittend op een bankje in de
schaduw van het Jeroen Bosch
Ziekenhuis. Even (adem)pauze.
Het kan weer.
De piek is nog maar een maand
of drie geleden. Toen de dagen van
Kroon en haar ic-collega's zó vol
gepropt waren dat ze zich na een
dienst helemaal uitgeblust voel
den. Wéér een alarm. Wéér een
brandje blussen. Wéér heen en
weer rennen. ,,Het was pionieren.
Alles was nieuw, niets was gere
geld. Waar je normaal precies weet
wat je moet doen, was dat in die
beginperiode totaal niet zo. Ik
wilde ook toen natuurlijk het bes
te voor de patiënten. Maar dat ging
niet altijd, door de drukte of ge
brek aan materiaal. Je gaf de hoog
nodige zorg om te voorkomen dat
mensen doodgingen, maar had
geen tijd voor uitgebreide zorg,
een gesprek of in alle rust naden
ken. Treat first what kills first. Het
waren dagen dat je vaak drie pa
tiënten onder je hoede had. Het
dubbele van normaal. Ik dacht:
waar halen we de tijd vandaan om
te doen wat we moeten doen?''
Ja, natuurlijk kwam er hulp. Van
andere afdelingen, van buiten het
ziekenhuis. ,,Maar het was hard
werken. Je deed je patiënten voor
je gevoel tekort, maar ook je
nieuwe collega's. Voor hen was het
heel indrukwekkend, zo'n afde
ling. Dat vergat je weleens.''
Wéér een alarm.
Wéér een brandje
blussen. Wéér heen
en weer rennen
Niet dat het haar zelf onberoerd
liet. Maar zij had de ervaring, met
ernstig zieke patiënten en veel
leed. ,,Voor mij was vooral de
emotionele belasting voor familie
veel heftiger dan anders.'' Ze kan
zich nog een patiënt herinneren
die te zwak was om zelf een iPad
vast te houden om voor het eerst
weer contact te hebben met zijn
naasten. ,,Het was een superin-
tiem moment waar ik normaal
niet vaak bij ben, omdat je de ka
mer dan even afgaat. Je hoort fami
lieleden tegen elkaar praten, je ziet
het verdriet aan beide kanten. Ja,
dan krijg je zelf ook een brok in de
keel en je hebt het gevoel: ik hoor
hier niet, dit is privé.''
Het zijn deze momenten die De
Kroon mee naar huis, in Schaijk,
neemt. Net als het beeld van pa
tiënten die na weken in slaap te
zijn gehouden wakker worden en
totaal in de war zijn. Zonder fami
lie om zich heen. Of een afscheid,
met maar één persoon, het laatste
halfuurtje van iemands leven. ,,En
dan was het ook echt klaar. Het
was noodzakelijk toen, maar het
ging buiten alle menselijkheid om.
Dat was zó heftig.''
Het was ook toen dat ze stopte
om het nieuws te volgen. Corona
was overal. Op het werk, onder
weg op de autoradio, thuis. ,,Mijn
man begon er nog weleens over,
maar toen zei ik: het interesseert
me even niet meer.'' De gang langs
de ziekenhuispsycholoog, samen
met de collega's na een dienst,
hielp om afstand te kunnen ne
men. ,,Even spuien met z'n allen.
Het was ons houvast.''
Intussen, we zijn een paar
maanden verder, is het nieuwe
normaal in het Bossche ziekenhuis
al bijna weer het oude normaal.
Het is zelfs rustig op de intensive
care, zegt De Kroon. Maar blijft dat
ook zo? Is ze bang voor een tweede
golf, nu mensen zich steeds meer
permitteren? ,,Nee, ik geloof niet
dat het weer zo erg kan worden.
We zijn echt al lang bezig met ver
soepelen, maar je ziet het niet te
rug in de cijfers. We weten nu ook
veel beter wat we moeten doen. Ik
word ook niet kwaad als ik beel
den zie van drukte. Ik denk alleen
maar heel vaak bij mezelf:
waarom? Waarom moet je je juist
nu, bij een demonstratie bijvoor
beeld, zo hard ergens tegen afzet
ten dat je bereid bent om om dat
risico te lopen? Ook, of eigenlijk
vooral, voor andere mensen.''
Nu lonkt de vakantie. Al heeft De
Kroon niet het gevoel dat ze nog
iets te verwerken heeft. Maar toch,
even helemaal geen ziekenhuis,
even helemaal geen corona. Het
zal haar goed doen.
,,We beginnen met een weekje
in de Ardennen. Gelukkig kan dat
weer. Daarna hopen we in het
Zwarte Woud nog te kunnen
kamperen.''
Bij Bolderman
aanbetalen niet verplicht!
8 dagen
Gerlos in het Zillertal
8 dagen
Nauders in Tirol
en Bernina Express
8 dagen
Wenen en het
Wienerwald
8 dagen
Kirchbergin Tirol
8 dagen
Salzburgerland,
Kaprun all-inclusive
10 dagen
Drautalin Karinthië
zaterdag 4 juli 2020
'Even geen ziekenhuis,
Pim Dikkers
Ic-verpleegkundige Jeroen Bosch
Ziekenhuis, Den Bosch
- Irene de Kroon-Heijmans,
ic-verpleegkundige
Irene de Kroon kijkt uit naar
een weekje kamperen in de Ar
dennen en hoopt de zinnen even
helemaal te kunnen verzetten.
FOTO'S DOLPH CANTRIJN
Diverse vertrekdata 2020 2021 I Diverse vertrekdata 2020 2021 I Diverse vertrekdata 2020 2021
Drukfouten en prijswijzigingen voorbehouden.
ANVR
Brochure en (0318) 58 09 58
boekingen: www.bolderman.nl
Prijs p.p. o.b.v. 2 pers. kamer exd. Calamiteitenfonds reserveringskosten
Diverse vertrekdata 2020 2021
Diverse vertrekdata 2020 2021
Diverse vertrekdata 2020 2021
