Bij het sluiten van een quarantainedagboek
1
6
10
bc
16
Op 13 maart ging ik met mijn gezin in zelfverkozen quarantaine. Ik
schreef er tot gisteren een dagelijkse column over in deze krant. Tijd
voor een concluderend stuk, hopelijk geen tussenbalans. Het is wat ik
geleerd heb van 99 dagen in lockdown. Misschien hebt u er wat aan.
FRANK POORTHUIS
We beginnen praktisch: ik
zal het nooit meer burger
lijk noemen om een goed
gevulde voorraad- en koelkast
te hebben. Toen wij begin
maart zagen waar het naartoe
ging met de pandemie hebben
we niet gehamsterd, maar wel
een aantal dingen ingeslagen
waarvan we wisten dat we die
in geval van een crisis nodig
hadden. Die blijven erin: zes
pakken lang houdbare melk,
een paar kilo rijst en aardappe
len, zout, eieren en vijf kilo
meel. Wat dat betreft: als je een ei
kunt bakken, kun je je eigen brood bak
ken. Ik doe het al drie maanden. Het
kost me minder tijd dan naar de bakker
lopen en het is nog leuk ook. Meel, gist,
zout, water en een werkende oven, that's
it.
2 Ik ben zelf echt een brombeer.
Maar ik heb tijdens deze crisis ge
leerd dat het weinig loont om su-
perlang te mokken. Ruzies met je part
ner? Elke minuut die je boos in een
hoekje zit, maakt de situatie lastiger.
Doorbreek het patroon. Het werkt om
gewoon naar de ander toe te lopen en te
zeggen: dat was dom van me/van ons.
Goedmaken? Zoals het vroeger op het
schoolplein ging.
3 Een platte maar harde waarheid:
corona bracht mij meer dan welke
ervaring ook het besef dat het zo
gebeurd kan zijn. Het ene moment sta je
met je kind te spelen, even later kun je
als het ware door vier verplegers wor
den gekeerd op een ic-bed. Daaraan ver
want: de crisis deed me beseffen dat ik
echt oud (geworden) ben. Ik
dacht altijd aan mezelf en
mijn vrienden als 'jonge
kerels', de jongens. Nu
blijken we toch gewoon
kwetsbare oudere mannen
die zich verschuilen voor de
man met de zeis.
4U kent het vast. Zing,
vecht, huil, bid, lach, werk
en bewonder. Ramses
Shaffy. Ik was al een fan, maar
deze tekst is, zonder dat ik hem
ooit heb gezongen, de afgelopen
maanden wel mijn motto gewor
den. Ik had in dit leven al een stevige
portie relatieleed en sterven, liefdesge
luk en kindergeboortes gehad, maar co
rona heeft het schilderij weer lekker bij
gekleurd. Wat er ook op je weg komt, je
moet er mee dealen. Het is niet anders.
Leef. Nu. En praat. Blijf praten. Ik pro
beer meer dan ooit twijfels en onzeker
heden te uiten, eerlijk tegen mezelf en
anderen te zijn over wat ik voel en echt
graag wil.
5 Even praktisch weer: bellen blijkt
zo anders en vooral beter dan ap-
pen. Ik heb mijn twee grootste
kinderen nog steeds niet in mijn
armen kunnen sluiten, maar ge
lukkig veel gebeld en gefacetimed.
'Hoe is 't met je?' op de app
krijgt het voorspelbare ant
woord. 'Ok, met jou?' Als je
belt en dezelfde vraag
stelt, ben je een wereld
verder.
Iets totaal anders. Als ik nu een
I huis moest kopen: 10 meter extra
buitenruimte is belangrijker dan
20 meter binnenruimte. Hadden wij
onze kleine tuin niet gehad, dan was
onze quarantaine een stuk minder leuk
geweest voor de kinderen en ons.
7 Bij mezelf weer: Ik ben een einzel-
ganger en betweter, met wie het
daarom soms best moeilijk leven
is. Maar ook deze drie maanden bleek
weer dat twee zo veel meer aankunnen
dan een. En dat het heerlijk is om het
stuur af en toe gewoon even volledig uit
handen te geven.
8 Mijn kinderen bleken de meest
flexibele wezens die er zijn. Als je
ze serieus neemt (en dat kan al
heel vroeg), kunnen kinderen veel meer
aan dan je denkt. En onze kleintjes ge
dijen duidelijk bij een lege agenda, za
gen we. Niet te veel hobby's, niet te veel
plannen. We gaan dus wat meer ruimte
laten voor gewoon thuis spelen. Tegen
mezelf zeg ik bestraffend: maal niet om
de rotzooi die ze maken, die is op te rui
men, een beperkte geest niet. Tegen
mijn twee oudsten zeg ik: chapeau! Wat
kunnen jonge twintigers ook in een cri
sis verantwoordelijke, hartelijke en
wijze mensen zijn.
9 Geld, het blijft belangrijk. Ook in
ons leven natuurlijk. Het besef
dat wij bij tegenspoed niet direct
op zwart zaad zouden zitten, maakte
ons iets relaxter. Maar dat we van elkaar
weten dat geld en luxe feitelijk geen
hoofdrol in onze relatie spelen, was nog
veel belangrijker.
En werk is ook maar werk.
We waren laatst onze kleinste
kwijt. Ze moest ergens in
huis zijn. Na tien minuten werd ons
roepen zenuwachtiger. Tot ik op zolder
keek en zij uit een kamertje tevoor
schijn kwam met een neptelefoon
aan haar oor, vingertje voor haar
mond. 'Ssst, ik ben aan het vergade
ren.' Da's duidelijk hè. Werk je
niet dood, er zijn genoeg an
dere manieren om aan je eind
te komen.
ZATERDAG 20 JUNI 2020 GO
14 lessen
uit 99 dagen
lockdown
'V
l
Wb
