'Mensen zeiden:
jullie zijn in een
horrorfilm beland.
Maar het was
tegelijk ook mooi
en intens'
hoord. Feitelijk opgeschreven. Als een soort
documentairemaker, zonder gevoelens te
beschrijven. Mensen mogen er zelf hun
conclusies aan verbinden, ik heb
geprobeerd niks voor hen in te vullen.
,,Af en toe wordt er gelachen in alle
ellende. Dat is een overlevingsmechanisme.
Maandenlang alleen maar treuren is on
mogelijk. Bovendien: in die periode ben
je ook ontzettend hecht met elkaar. En met
vrienden en familie. Ze willen je allemaal
helpen, dat voelt fijn. Mensen zeiden wel:
'Jullie zijn in een horrorfilm beland.' Maar
het was tegelijkertijd mooi en intens.''
Nog voordat ze überhaupt dacht dat ze
een boek over deze periode zou schrijven,
begon ze met het maken van aantekenin
gen over haar ervaringen. De reacties van
vrienden en bekenden, de gesprekken met
artsen, de dagelijkse routine die verander
de, haar eigen onzekerheden en angsten.
Ze noteerde ze op losse papiertjes, in een
boekje dat ze meenam in haar tas of
's avonds achter de computer. ,,Zo kon
ik de gebeurtenissen verwerken. Als je
zulk overweldigend nieuws krijgt, is het
voor mij makkelijker om het op te schrijven
en later terug te lezen. Dan pas zie ik echt
wat er is gezegd. Op het moment zelfben
ik er met mijn gedachten nauwelijks bij,
dringt het minder door.''
Het idee voor Geluk is met een K ontstond
toen ze een aantal opvallende dingen
hoorde in het ziekenhuis. ,,Er waren bij
voorbeeld mensen die zeiden dat ze hun
ziekte verborgen hielden voor hun kinde
ren. Om hen leed te besparen. Zo zei een
patiënt dat hij een pruik zou gaan dragen
als hij kaal zou worden, en die alleen zou
afzetten in de badkamer. Zijn kinderen
wisten niets van de ernst van de siuatie. En
ik hoorde dat kinderen er soms pas na hun
30ste achter waren gekomen dat een van
ZATERDAG 20 JUNI 2020 39
