mlSmt
i
mm:
40- ..A
s
KMHr^5li9ilu
■^llgragfra
Al bijna vijftig jaar trek ik regelmatig op
met Hans Dorrestijn. Ik leerde hem kennen
in de vroege jaren 70 via medestudent/uit
gever C.J. (Kees) Aarts, die een bundeltje
met liedteksten van hem zou publiceren in
zijn Amsterdamse Cahiers: Als de balken
gaan verzakken. Hans Dorrestijn was een
woest artistieke verschijning met veel
hoofd- en baardhaar; hij droeg een donkere
hoornen bril met borrelglazen.
Hans was al halfberoemd, hij had zelfs
een hit op zijn naam staan: De meiden van de
kermis van Cisca Peters, en ook de leden van
cabaretgroep Don Quishocking liepen met
hem weg: 'een slordige man, maar op zijn
beste momenten een geniale tekstschrij
ver'.
Van dichtbij was ik er getuige van hoe
Kees Aarts de chaotische stapel liedteksten
van Hans onder handen nam. Net als Slau-
erhoffkon Dorrestijn onleesbaar typen, een
vaardigheid die hij tot op de dag van van
daag heeft weten te behouden. In een krie
belig handschrift (geen hanenpoten, eerder
kippenpoten) had hij allerlei verbeteringen
aangebracht, waarvan de helft was doorge
streept en de andere helft met onduidelijke
pijlen naar elders verwees.
Desondanks slaagde Kees erin er een
prachtig gestencild boekje van te maken.
De verschijning ervan vierde Hans met een
zenuwachtige presentatie op de gammele
piano van café De Engelbewaarder, waarbij
we uit volle borst zijn beroemde Drinklied
meezongen.
Wie in 't café naar binnen kijkt,
ziet door het raam gezelligheid.
Vergis je niet het is maar schijn:
neem dat maar aan van Dorrestijn.
In 1973 werden alle dichters van uitgeverij
C.J. Aarts voor tijdschrift Avenue op de foto
gezet, een foto die al mijn verhuizingen
heeft overleefd: Kees in het midden, om
ringd door een stelletje ongeregeld op de
brug bij de Leidsegracht in Amsterdam. Ik
sta er ook tussen, merkten mijn dochters al
vroeg op. En als ik hun dan vroeg te raden
wie er van die mannen al dood was, wezen
ze eensgezind naar de middelste kerel op
de voorste rij. Die man, Hans Dorrestijn,
is deze week 80 jaar geworden.
Hans Dorrestijn heeft al heel wat van
de schrijvers op die foto overleefd: de jong
gestorven dichters Ben de Smidt en Johan
Diepstraten bij voorbeeld. Ook zijn mentor
en goede vriend Willem Wilmink is alweer
zeventien jaar dood. Samen waren zij lid
van het Schrijverskollektief, dat teksten en
liedjes leverde voor het legendarische tv-
programma De Stratemakeropzeeshow. Wil
lem Wilmink was de liefste schrijver van
het stel, die troostliedjes schreef voor meis
jes die nog geen borsten hadden en voor
jongens die nog in bed plasten. Hans Dorre-
stijn tapte uit een ander vaatje met zijn
Poep- en Pies-menuet:
Hé, de woorden poep en pies
Die zijn niet netjes, die zijn vies
ESfturr *F^Sd£!_.".i^^S <-^ wiHfiË
Jv:"
jfflHfï'i tyajBj
effl
ZATERDAG 20 JUNI 2020 33
