1
Bijna 100
dagen
12 NIEUWS
Na een zwangerschap van slechts 26 weken en één dag wordt Milou
geboren, 800 gram licht. En in coronatijd mogen opa's, oma's en andere familie het
ziekenhuis niet in om kennis te maken met de piepkleine aanwinst. In Veldhoven
hebben ze daar wat op gevonden.
Veldhoven
Natuurlijk ben je blij als je
kindje er is. Maar als
Michiel Wetzer op 17
april met zijn vriendin
naar het Maxima Me
disch Centrum (MMC) in Veldhoven
rijdt, kan hij moeilijk beweren klaar
te zijn voor het vaderschap. In elk ge
val in praktische zin nog niet. ,,De
uitgerekende datum was 26 juli. Dit
was echt veel te vroeg.'' Maar een
weg terug is er op 20 april niet meer.
Milou wordt geboren. En ja, dan ben
je uiteraard blij en trots. ,,Maar tege
lijkertijd weet je totaal niet wat je de
komende tijd te wachten staat."
Eén ding staat in tijden van corona
wel vast: de trots en blijdschap delen
met familie is heel wat moeilijker.
Bezoek op de afdeling waar Milou
ligt, is niet toegestaan. Nog geen vijf
minuten. En die - noodzakelijke -
maatregelen vallen soms zwaar, ziet
Heidi van de Mortel, senior verpleeg
kundige pasgeborenezorg in het
MMC. „Eigenlijk mogen alleen de
ouders bij hun kind. Bezoek van
broertjes, zusjes of andere familie is
nu niet toegestaan. In één geval
moest zelfs de moeder tijdelijk weg
bij haar baby, omdat ze klachten had
en wachtte op een testuitslag. Dat is
dramatisch, het laatste wat wij willen
is ouder en kind scheiden." Eén van
de ouders kan in het MMC altijd bij
de baby op de kamer slapen. Voor de
moeder geldt wel dat de gezondheid
dit toe moet laten na de bevalling.
Mede door corona en met steun
van het Ronald McDonaldhuis kwam
de ontwikkeling van een nieuw
webcamsysteem in een stroom
versnelling, vertelt Van de Mor
tel. Het systeem, met de naam
ScreemScreen, zorgt ervoor
dat ouders 24 uur per dag
via een webcam kunnen
kijken naar hun kindje.
Maar - net zo belang
rijk- daarbij ook kun
nen spreken met de
verpleegkundige, of
ouders en vrienden
kunnen uitnodi
gen mee te kijken.
„Je wilt mensen
die hier fysiek
niet kunnen zijn, toch iets bieden'',
zegt Van de Mortel. ,,Om deze tijd
dragelijker te maken.'' Ouders kun
nen 24 uur per dag inloggen, anderen
kunnen dat alleen op uitnodiging,
voor een beperkte tijd. Mede van
wege de privacy worden er geen data
opgeslagen, de beelden zijn enkel live
te bekijken.
Meekijken
Wetzer zag Van de Mortel op de zie
kenhuisgang pielen met de laptop en
na een kort gesprek werd Milou de
eerste baby die een webcam van het
systeem op haar gericht kreeg. De
kersverse vader nodigde opa, oma's
en vrienden een paar keer uit mee te
kijken bij een zorgmoment. ,,Mijn
familie kon dan onderling met elkaar
praten, terwijl ik ze niet kon horen.
Zo stoorden we Milou niet te veel en
kon ik mij richten op het verscho
nen.''
Overleg met de verpleging is op
deze manier ook mogelijk, zon
der naast het kindje te staan en
hem of haar te storen. „Het is
een groot voordeel over een
kindje te praten, als je de
baby tegelijkertijd ziet", zegt
Van de Mortel.
Webcams zijn niet
nieuw op dit soort kinder
afdelingen; ze worden in
meer ziekenhuizen ge
bruikt. Het is vooral de
makkelijke manier
waarop ouders, familie
en zorgmedewerkers
mee kunnen kijken
Het laatste
wat wij willen,
is ouder en
kind van
elkaar
scheiden
en praten, wat het systeem zo han
dig maakt. En de techniek erachter
kan grote voordelen gaan opleveren,
zegt Van de Mortel. ,,We staan pas
aan het begin. Zo wordt onderzocht
of er slaapanalyses gemaakt kunnen
worden van de baby's op basis van
de beelden. En we kijken of de
alarmfunctie aan het beeld gekop
peld kan worden. Als het alarm dan
afgaat, zien wij meteen op beeld wat
er aan de hand is.''
Expats
Momenteel hebben vier bedden in
het MMC een camera, maar de
bedoeling is dat al snel alle achttien
bedden van neonatologie ermee uit
gerust worden. ,,Ook na corona wil
len we hiermee verder. We hebben
in Eindhoven bijvoorbeeld veel ex
pats, en verre familie is niet altijd in
staat snel hierheen te komen. Hele
maal niet als een kind zo vroeg
geboren wordt."
Bewegende beelden geven een be
tere indruk van Milou, vindt
Wetzer. Maar het
blijft natuurlijk
anders dan in
het echt. „In
middels gaat
het goed met
Milou, ze weegt
al bijna twee
kilo, ze is van de
beademing af en
we hopen dat ze
over vier weken
met ons mee naar
huis mag. Ik ben blij
dat onze ouders hun
kleindochter
hebben kun
nen zien. Maar
de tijd dat Mi
lou zo klein was,
dat ze nog niet
eens een kilo woog,
was ook bijzonder.
En niemand gaat
echt weten hoe
dat was, ook de
opa en oma's niet.
Dat doet toch wel
een beetje pijn."
IN QUARANTAINE
Weet u nog: de angst van
de eerste dagen, de eer
ste weken zelfs? Angst
over iets wat we eerst hadden af
gedaan als een griepje in Azië, die
langzaam omsloeg in paniek over
een dodelijk virus dat ons berei
ken kon en toen zomaar
bereikt had. Shit, waar waren we
in beland! Dat je de deur niet uit
durfde, met een boogje om alle
mensen heen liep als het dan toch
moest? Dat er gehamsterd werd in
de winkels. Rijen, ruzies. Dat al
les sloot. Dat het doodstil op
straat was. In alle wereldsteden.
Dat we eerst geen handen moch
ten schudden en toen thuis
moesten gaan werken. Dat we
daar vervolgens aan de beeldbuis
gekluisterd zaten voor alle jour
naals en tussendoor zes nieuws-
websites bijhielden? Hoe gefocust
we waren op de dodencijfers: vijf
doden begin maart, daar schrok
ken we van; 14 maart hadden we
tien sterfgevallen: de angst greep
ons bij de keel. We hadden geen
idee wat ons nog boven het hoofd
hing. Behalve dreiging. De op
komst van de medische experts.
Diederik Gommers en Marion
Koopmans, en Jaap van Dissel na
tuurlijk, de directeur van het
RIVM, het instituut dat we eerst
alleen kenden van een ruzie met
de boeren. Gebarentolk Irma
Sluis, die alle dagen naast Mark
Rutte stond, die ons elke week
even bijpraatte over de situatie in
het land. Dat op slot ging. Alle
landen die op slot gingen. En
onze vakantie! Ze pakten ons
onze vakanties af! Zou het ooit
nog goed komen?
Van het slot
Weet u nog? Bijna honderd dagen
geleden begon het. We zaten er
met z'n allen middenin en toch
bent u waarschijnlijk de echte pa
niek alweer vergeten. Daar moet
u voor graven. Dat gaat snel en dat
hoort ook zo, want dat is ons
overlevingsmechanisme. De
maatschappij gaat weer van het
slot, in een razend tempo. Ik zou
willen dat we een paar lessen uit
de situatie zouden trekken. Niet
alleen over wat fout is gegaan,
maar ook of we ons leven niet wat
anders moeten inrichten. Maar
het is niet aan mij om die te for
muleren. Dan word ik commen
tator en dat ben ik hier niet. Ik
was slechts even de kroniek
schrijver van een bijzondere peri
ode in ons leven. Nu de situatie in
het land stabiliseert, ga ik er weer
van tussen. Zaterdag sluit ik nog
even af met wat lessen die ik per
soonlijk heb getrokken. Maar dan
is het echt klaar. Een vraagje nog:
vergeet de honderdduizenden
niet die de deur nog niet uit dur
ven of kunnen. En blijf gezond!
vrijdag 19 juni 2020
GO
Je kleinkind voor 't eerst
zien... via de webcam
Bart Gotink
Op het
scherm kunnen
de ouders de
baby zien en
praten met de
verpleegkun
dige. FOTOMMC
VELDHOVEN
- Heidi van de Mortel,
verpleegkundige
Frank
Poorthuis
Rotterdam
Net als veel Nederlanders blijft
journalist Frank Poorthuis thuis.
Frank zit in de risicogroep.
Verslag van dag 97.
