'Franse politie laat
zich leiden door
vooroordelen'
II
Het laatste oorlogsjaar belicht
EUWS 11
Voor mij
was er
geen
bevrijding.
Ik hoor er
niet bij
Dat staat in een rapport van men
senrechtenorganisatie Human
Rights Watch (HRW): 'Studies en
statistieken wijzen erop dat de
Franse politie etnisch profileert. En
dat is verboden.'
De organisatie deed een jaar on
derzoek. Meer dan negentig men
sen met een niet-westerse achter
grond werden geïnterviewd in vier
grote Franse steden, waaronder
Parijs. Onder hen waren 48 kinde
ren vanaf 10 jaar oud. 'Veel van hen
zeggen dat ze worden aangehouden
vanwege hun uiterlijk of waar ze
wonen en niet vanwege hun ge
drag.'
De 15-jarige Dabir werd in Parijs
met negen vrienden gecontroleerd
bij een supermarkt. Tegen HRW
vertelde hij: ,,Ze begonnen van ie
dereen de zakken te fouilleren, be
halve bij de witte jongen.''
De 12-jarige Fadil werd in Greno
ble gecontroleerd, staat in het rap
port. ,,Ga naar huis, vuile Arabier'',
zei een agent tegen hem.
De 15-jarige Drissa werd zonder
reden voor zijn school door agenten
gefouilleerd. ,,Ze begonnen hard te
schreeuwen, betastten mijn kruis
en gingen hardhandig te werk.''
De 15-jarige Gadi werd na een
partijtje voetbal in Parijs tegenge
houden. ,,We hebben hier zes nik
ker-kinderen'', zei de agent volgens
Gadi in zijn portofoon.
,,Ze behandelen ons als honden'',
vertelde de 18-jarige Adbul in Lille.
Human Rights Watch verwijt
agenten dat ze minderjarigen on
nodig intimiderend aanpakken.
'Kinderen van 12 jaar vertelden ons
dat ze met hun handen tegen een
muur of auto worden gezet, hun
benen wijd moeten doen en dan in
tensief gefouilleerd worden, inclu
sief hun genitaliën en billen.'
Agenten kunnen naar eigen be
lieven mensen staande houden.
'Een reden hoeft niet gegeven te
worden.' Vooroordelen kunnen dan
een rol spelen bij het bepalen van
wie wordt aangehouden. Uit on
derzoek blijkt dat Fransen met een
niet-westerse achtergrond meer
dan gemiddeld willekeurig worden
uitgekozen voor controles.
Dat bleek ook de afgelopen
maanden, tijdens de coronacrisis.
Agenten gingen toen de straat op
om te controleren of mensen zich
aan de quarantaineregels hielden.
'In de banlieues ten noorden van
Parijs werden twee keer zoveel
identiteitscontroles gehouden als
in de rest van het land en drie keer
zoveel boetes uitgedeeld', schrijft
Human Rights Watch. 'Uit video's
blijkt dat agenten daarbij discrimi
neerden en geweld gebruikten.'
Zulk optreden zorgt er volgens de
organisatie voor dat er continu
spanningen zijn tussen de politie
en met name bewoners in die ach
terstandswijken. 'Er wordt een wig
Veel kinderen zeggen
dat ze worden
aangehouden
vanwege hun uiterlijk
gedreven tussen de politie en ge
meenschappen. Een andere aanpak,
met de nadruk op dialoog in plaats
van op controles, zou de relatie tus
sen jongeren en de politie kunnen
verbeteren.'
De Franse overheid houdt geen
gegevens bij over hoeveel van die
controles worden gehouden en of
ze effect hebben. 'Mensen die zijn
staande gehouden door de politie
hebben geen enkel bewijs van wat
er is gebeurd: er staat niks zwart op
wit', schrijft Human Rights Watch.
Uit verscheidene onderzoeken
bleek de afgelopen jaren al dat door
Franse agenten wordt gediscrimi
neerd. Jongeren met een zwart of
Noord-Afrikaans uiterlijk worden
in Parijs ongeveer zeven keer zo
vaak worden gecontroleerd als
witte Parijzenaars, zonder dat hun
gedrag daarvoor aanleiding gaf.
De Franse Ombudsman deed on
derzoek in heel Frankrijk. Zwarte
en Noord-Afrikaanse jongeren
worden twintig keer zo vaak gecon
troleerd als anderen.
van een Moffenkind. „Tegelijkertijd
vraag ik mij af of de erkenning dat
het kaalscheren ontoelaatbaar en
laakbaar was verandering zal bren
gen in de wijze waarop in onze sa
menleving over hen en hun kinderen
geoordeeld zal worden.''
Er waren zo'n 500.000 kinderen
van 'foute' Nederlanders. Velen
moesten boeten voor de keuze van
hun ouders. Ze werden gescheiden,
belandden in tehuizen, bij familie of
pleeggezinnen. Ze durfden de straat
niet op, werden uitgescholden, gedis
crimineerd en buitengesloten.
Zwijgcultuur
Omdat er geen hulp voor ze was,
werd in 1981 de stichting Werkgroep
Herkenning opgericht. ,,In gezinnen
werd er niet over gesproken'', zegt
voorzitter Holthuis. „Kinderen heb
ben die zwijgcultuur overgenomen.
Daarnaast wil de samenleving het er
niet over hebben. Onderzoek naar
hoe met foute Nederlanders na de
oorlog en in interneringskampen is
omgegaan en de gevolgen, komt niet
van de grond. Alles blijft onder de ta
fel. We merken dat dat een negatief
effect heeft op de verwerking, ook
voor de volgende generatie.''
In de oorlog zijn in Nederland naar
schatting 13.000 tot 15.000 kinderen
van een Duitse militair geboren. In
2001 bleek uit een enquête dat meer
dan de helft van hen last had van
concentratieproblemen, faalangst en
pestgedrag. Een ruime meerderheid
was depressief en worstelde met ge
voelens van schuld, schaamte en
angst.
,,Ik leerde geen sociale vaardighe
den, wist niet hoe ik contact moest
maken en ben zeer wantrouwend'',
vertelt Ab van Aldijk. ,,Van dat gevoel
kom ik nooit af. Ik zal nooit zomaar
bij iemand op visite gaan, omdat ik
bang ben dat ik te brutaal ben of dat
het niet gelegen komt.''
Zijn biologische moeder is de ver
nedering van 'moffenmeiden' waar
schijnlijk bespaard gebleven. Ze
kreeg in 1944 een zoon bij een Ne
derlandse man in Limburg, die tij
dens de bevrijdingsfeesten per onge
luk werd doodgeschoten. Na de oor
log vertrok ze met een Nederlandse
militair tijdelijk naar Aruba.
De band met haar is nooit goed ge
weest. De eerste ontmoeting, via zijn
halfbroer die later zelfmoord pleegde,
was koel en emotieloos. Van Aldijk
was toen 27. ,,Ik was niet kwaad. Zij
was ook slachtoffer. Maar ik begreep
niet waarom ze mij al na een paar
maanden had weggegeven.''
Na een moeizame zoektocht vond
hij zijn biologische vader. Die bleek
al in 1969 te zijn overleden aan maag
kanker, slechts 52 jaar oud. Van Al-
dijk: ,,Ik was blij dat hij een marine
man was. Ik zou me geen raad weten
als hij een SS'er was geweest die ac
tief aan de Holocaust had meege
daan. Dan had ik niet verder ge
zocht.''
Graf
Van Aldijk kwam wel in contact met
twee Duitse halfbroers en een half
zus. Die gaven hem foto's van zijn va
der, maar kort daarna verbraken ze
het contact. Hij bezocht nog wel zijn
graf. ,,Ik had hem gevonden, maar
voelde niks. Ik had geen leuke herin
nering aan hem en voelde geen
liefde, omdat ik hem nooit gekend
heb.''
Van kinds af aan heeft hij maag
problemen, waarschijnlijk een gevolg
van stress. Door zijn ongedurigheid
en depressies liep zijn huwelijk op de
klippen. De behandeling van 'foute'
Nederlanders na de oorlog vindt hij
'schandalig'.
Van Aldijk: ,,De kinderen zijn daar
de dupe van. Alles wat het Neder
landse volk fout heeft gedaan, wordt
onder het tapijt geveegd. Die zwijg
cultuur brengt juist meer schade. De
scheidslijn tussen goed en fout is
dun.''
donderdag 18 juni 2020
De Franse politie maakt zich
schuldig aan machtsmisbruik en
discriminatie van mensen met
een zwart en Noord-Afrikaans
uiterlijk. Zelfs kinderen van
10 tot 12 jaar worden zonder
concrete verdenking staande
gehouden en op vernederende
wijze gefouilleerd.
Frank Renout
Parijs
- Human Rights Watch
Vrouwen die een
relatie hadden met
een Duitser, werden
na de bevrijding
vernederd. foto niod
-Ab van Aldijk, zoon
van een Duitse
marinier en een
Nederlandse moeder
Demonstranten worden door de oproerpolitie tegen de grond ge
drukt tijdens een antiracismeactie in Parijs. foto joris van gennip
