dertig jaar later nog steeds
14 ZEELAND
OFFICIËLE MARATHON IN ZEELAND
Goesenaar organiseerde in 1990 een
marathon voor zijn veertigste verjaardag.
Het werd voor velen een dag om nooit te
vergeten, maar een vervolg kwam er niet.
zaterdag 13 juni 2020
Daniel Vervelde
Goes
Jan Roose vierde dinsdag zijn ze
ventigste verjaardag. 'Nou en?',
zult u misschien denken. Logisch,
dagelijks zijn er bijna vijftigdui
zend mensen jarig in Nederland.
Toch is die van Jan Roose een
beetje speciaal, zeker voor de
Zeeuwse atletiekwereld. Ieder jaar
herinnert die dag namelijk aan de
Poelbos-marathon, die de Goese
naar op 9 juni 1990 organiseerde
ter ere van zijn veertigste verjaar
dag. Deze week dus exact dertig
jaar geleden.
Met de Kustmarathon als één
van de uithangborden van de
Zeeuwse sport is het moeilijk voor
te stellen dat de provincie lange
tijd geen eigen marathon had. In
1964 was er het Nederlands kam
pioenschap in Vlissingen, maar
daarna was het lange tijd stil op
marathongebied. Te stil, vond Jan
Roose. ,,Er waren wel zogenaamde
wilde marathons'', weet hij nog.
Er waren mensen die
speciaal voor mijn
marathon lid werden
van een vereniging
-Jan Roose (70)
,,Dat waren wedstrijden die niet
waren aangesloten bij de atletiek-
unie. Geen officiële wedstrijden
dus. En er zijn ook militaire mara
thons geweest in de provincie,
waar de Zeeuwen dan ook aan
mee mochten doen. Maar ook dat
waren geen officiële wedstrijden.''
De Goesenaar, lid van atletiek
vereniging AV'56, kwam in de zo
mer van 1989 op het idee zelf een
marathon te organiseren. Die
moest ongeveer een jaar later
plaats gaan vinden, op 9 juni 1990.
Niet geheel toevallig de dag
waarop Jan Roose zijn veertigste
verjaardag zou vieren. ,,Leuk idee
leek me dat, eigenlijk een beetje
uit een geintje'', zegt de organisa
tor dertig jaar later. „Tegenwoor
dig hoor je in de atletiek vanaf je
35ste bij de masters, maar toen was
dat anders. Toen werd je vanaf je
veertigste een zogenaamde vete
raan. Dat wilde ik luister bij zetten
met mijn eigen marathon.''
In september 1989 had Roose
een groep enthousiastelingen ge
vonden die hem wel wilden hel
pen en zo werd het grapje ineens
bloedserieus. Het ging gebeuren;
die marathon kwam er. Maar op
één voorwaarde: het moest een of
ficiële wedstrijd worden. Na het
NK van 1964 de tweede ooit op
Zeeuwse bodem. ,,Er waren men
sen die speciaal voor mijn mara
thon lid werden van een vereni-
Jan Roose, atleet en organi
sator. FOTO'S HUIB BOOGERT
ging'', herinnert de aanstichter
zich. ,,Ze moesten wel, anders
mochten ze niet meedoen.''
Adrie Matthijsse was zo iemand.
Ervaring in de atletiek had hij niet,
maar het was voor de verjaardag
van Jan Roose en die wedstrijd
wilde hij niet missen. ,,Jan basket
balde in die tijd in de sporthal
waar ik de uitbater van was'', ver
telt Matthijsse. ,,Op een avond
dronken we samen een biertje - je
kent het wel - en toen ontstond
het idee dat ik mee zou gaan lopen
tijdens de Poelbos-marathon.
Roeland van Vliet
Middelburg
De korfbalsters Eefje van den Berg
en Mirella Pouwer maakten de
voorbije seizoenen de opmars van
Swift mee. Nu stoppen ze, na res
pectievelijk 18 en 8 jaar in het eer
ste team gespeeld te hebben.
Liefst achttien seizoen speelde
Eefje van den Berg in het eerste
team van de Middelburgse club.
Dat iemand zo'n lange tijd in de
hoofdmacht van een korfbalver
eniging zit, zie je maar zelden.
,,Voor de rol die ik altijd binnen het
team heb gehad, hoef je geen su
peratleet te zijn", legt ze lachend
uit. ,,Ik was nooit een spits. Mijn
kracht lag in het ondersteunen, re-
bounden en verdedigen. Zoiets
houd je makkelijker wat langer
vol."
Van den Berg wordt volgende
maand 36. Maar het is niet van
wege haar leeftijd dat ze stopt. ,,Ik
zou nog wel een seizoen mee kun
nen." Ze heeft er alleen geen trek
meer in om elke keer te trainen en
op zaterdag lang op pad te zijn.
,,Mijn ploeggenoten zijn zó fana
tiek, dat ze er een heel weekend
ziek van zijn als we slecht gespeeld
hebben. Ik heb dat nooit echt ge
had, ik kon alles wat meer relative
ren. Tijdens wedstrijden stond ik
wel altijd 'aan', maar erna kon ik
het wel loslaten. Tja, dan vind ik
het ook niet helemaal eerlijk ten
opzichte van de anderen om nog
door te gaan."
Enkele zomers geleden gaf de
Middelburgse ook al aan te willen
stoppen. Ze zou verder gaan in
Swift 2. Toen vervolgens Vera Kuij-
per zwaargeblesseerd raakte, vroeg
coach Dennis Plantinga haar terug.
,,Ik wilde alleen als heel het team
erachter stond", vertelt ze. ,,Geluk-
kig was dat zo. En daarna heb ik
nog een paar heel mooie jaren
meegemaakt."
Van den Berg, in 2002 begonnen
in de tweede klasse, promoveerde
met Swift nog naar de hoofdklasse
op het veld en de overgangsklasse
Voor de rol die ik
binnen Swift had,
hoef je geen
superatleet te zijn
- Eefje van den Berg
in de zaal. ,,Het is wel jammer dat
we ons veldseizoen niet hebben
kunnen afmaken. Het ging zo goed
in de hoofdklasse. Door de corona
crisis wordt het seizoen als niet ge
speeld beschouwd. Dennis zei al:
'Nu heb je officieel nog geen duel
in de hoofdklasse gespeeld en dus
moet je er nog maar één jaar aan
vastknopen'. Haha, leuk gepro
beerd van hem, maar nu blijf ik
echt bij mijn besluit."
Nekklachten dwingen Mirella Pou-
wer te stoppen met korfballen. Ze
heeft die sinds tweeënhalf jaar en
ze hoopte er wel van af te komen,
maar dat is nog niet gebeurd. ,,Tij-
dens trainingen en wedstrijden
geef ik alles en laat ik me niet ken
nen, maar op de dagen ertussen
heb ik dan veel last. En hoe hoger
we de laatste jaren gingen spelen,
hoe meer belasting er ook op die
nek kwam. Dat was niet prettig. Ik
heb veel over voor mijn sport, maar
het moet wel een beetje in balans
zijn. Ik kies nu voor mijn gezond
heid."
Pouwer kwam in 2012 in het eer
ste team. In haar debuutseizoen
vierde ze op het veld meteen een
kampioenschap in de tweede
klasse. Een jaar eerder was Swift in
de zaal al naar de eerste klasse ge
gaan. Sindsdien klom de Middel
burgse club alleen maar en maak
ten de oranje-zwarten naam met
fraai korfbal. ,,De trainingen zijn in
al die tijd steeds meer uitgebreid",
vertelt Pouwer. ,,Het werd allemaal
professioneler. Met bijvoorbeeld
core stability en het oefenen met
een schotklok. Als team zijn we
ook echt gegroeid."
Haar tijd in Swift 1 heeft door het
coronavirus een vreemd einde ge
kregen. Sinds een aantal weken
traint de selectie weer op halve
kracht. ,,Het is ineens een andere
wereld", zegt Pouwer. ,,Het is heel
jammer dat we ons veldseizoen
niet hebben kunnen afmaken. We
stonden er zo goed voor. Het
mooie is wel dat we nu sowieso in
de hoofdklasse zijn gebleven."
De Middelburgse zal in de toe
komst nog veel langs de lijn te vin
den zijn. Ze blijft een jeugdteam
trainen en coachen.
GO
Jan Roose ziet
Ed Troost
winne
Twee steunpilaren van Swift stoppen na
EEFJE VAN DEN BERG
MIRELLA POUWER
