Dat geklets van
mijn buren de
hele dag in de tuin
maakt me stapelgek
V
Door die hoofdjes
boven de schutting
kom ik niet meer
tot rust
JOOST MAG 'T WETEN
Op de toneelschool moesten wij regelmatig
voorstellingen bezoeken en daarvan verslag uit
brengen in de klas. Het kwam wel voor dat zo'n
voorstelling samenviel met een feest waar we
liever heen gingen. Dan scharrelde een van ons het
programmaboekje op, een ander haalde een synop
sis uit onze bibliotheek, iemand herinnerde zich
nog een krantenkritiek en zo gingen we op groot
lef de les in. We vertelden dat we Ko van Dijk wel-
eens beter hadden zien spelen, maar dat het laatste
bedrijf indrukwekkend was. Een gelaagde voor
stelling. Vooral dat 'gelaagde' deed het doorgaans
goed. En zo sjoemelden we ons door de les.
Is dit niet iets voor u? Uw buren spreken bijvoor
beeld met hun gasten nogal luid over de ongehoor
zame kinderen van Bas en Kitty. En ineens zegt u
vanuit uw tuin op groot lef: 'Je kunt die kinderen
niet van alles de schuld geven, vind ik. Kitty is te
toegeeflijk en Bas is er bijna nooit, dus wat wil je?'
Zoiets kan enige reuring geven.
Zelfs de domste buren zullen be
grijpen dat ze misschien wat te hard
praten.
Schiet me ineens nog een oplos
sing te binnen. U zou ook beleefd
kunnen vragen of het wat minder
luidruchtig kan in de tuin. Bij voor
beeld zo: 'Zou het a.u.b. wat minder
luidruchtig kunnen in de tuin?'
Dat u en ik daar niet eerder aan
hebben gedacht!
Hartelijk dank voor uw brief, laat ik daar eens
mee beginnen.
Je ziet vaak in inzendingen voor deze rubriek dat
oorzaak en gevolg niet met elkaar in verhouding
zijn. Een opa die het einde der tijden nabij ziet,
alleen maar omdat zijn kleinkinderen de hele dag
naar hun mobieltjes staren. Een moeder die wan
hopig wordt omdat puberzoon niet in beweging is
te krijgen. Nog onlangs een dame wier hart gebro
ken was omdat ze een losse e-mailflirt had beëin
digd. Simpele oorzaak, al te dramatisch gevolg.
Mijn kleinkinderen hebben ook zo'n trampoline.
Ze springen erop om te laten zien hoe hoog ze kun
nen komen: 'Kijk dan opa!' 'Geweldig jongens, kijk
uit dat je niet valt.' En na vijf minuten zijn ze uitge
sprongen en staren ze weer naar hun mobieltjes.
Hoelang houden uw buurkinderen het vol? Hoe
lang duurt die 'hele tijd'? Tien minuten? U zwaait
een keer, roept 'Ik ben aan het lezen', u leest
verder en komt weer tot rust. Zeg eens
eerlijk: is het erger dan dat? Mijn moeder
vond mij een zeur. Dat was ik ook, nog
steeds trouwens. 'Ik heet Arjaneke, lig
niet te zaniken.' Ik heb het haar vaak ho
ren zingen. Ik heb het beter getroffen dan
moeder. Ik verdien de kost aan zeurende
mensen. Hartelijk dank voor uw brief.
Wijsheid komt met de jaren.
Omdat acteur Joost Prinsen (77)
een eind op weg is, beantwoordt
hij uw vragen.
Mijn buren zitten met warm weer graag in de tuin.
Logisch, ik ook. Zij praten alleen de hele dag
door. En vaak wordt het nog erger als ze bezoek
krijgen van een ander echtpaar. Ik word af en toe
gek van al hun gesprekken. Hou nu even je mond,
denk ik dan. Geef me wat rust. Het is gewoon zo
moeilijk je ervoor af te sluiten. Maar ja, hoe vraag
je aan je buren of het wat minder kan?
Mijn buren hebben sinds kort een trampoline
voor de kinderen. Als ik in mijn tuin zit, zie ik
de hele tijd de hoofdjes van de buurkinderen
en hun vriendjes boven de schutting uitkomen.
Vaak roepen ze ook nog: 'Hallo buurvrouw, wat
ben je aan het doen?' Ze bedoelen het niet
kwaad, maar ik kom niet meer tot rust in mijn
eigen tuin. Wat te doen?
Speelt er iets tussen u en uw kinderen,
familie, vrienden, buren of collega's? Leg
de kwestie voor aan Joost Prinsen. Mail uw
vraag naar joostmagtweten@dpgmedia.nl
ILLUSTRATIE MAGDA RINKEMA
ZATERDAG 13 JUNI 2020 43
