Ik heb geleefd
Louise zette een gezonde
baby op de wereld, maar ze
bleek zelf doodziek te zijn
mm
weer vast mogen houden'
A A\
nietenlet j?
wordt heel stil beeld jonge men
sen die de diagnose
omJe heen en Je net hebben gekre-
zakt langzaam genDie zitten ec,ht
17
der gewoon voorzichtig, de
volgende neemt het weer iets
minder nauw, maar het me
rendeel doet - echt waar - zijn
best.
Ik ben allang blij dat de be
grafenissen ons de afgelopen
maanden bespaard zijn geble
ven. Vanochtend fietsten we
langs een kerk, onderweg naar
de Hema voor een verjaar
dagstaart. Er stond slechts een
handvol mensen te wachten
om naar binnen te gaan, dui
delijk op gepaste afstand van
elkaar.
Het blijft een hartverscheu
rend beeld en een dieptra
gisch idee. Dat er zoveel men
sen zijn gestorven in deze
pandemie is al erg genoeg.
Maar dat nabestaanden elkaar
niet vast konden houden, niet
konden omhelzen, alleen op
afstand konden troosten: on
verteerbaar.
Het maakt al het andere re
latief. Het meeste is klein ver
driet. Mijn zoon zit in groep 8.
De musical en het school
kamp gaan niet door, wat pijn
doet, omdat het ijkpunten zijn
in een kinderleven. Maar ko
mende maandag mag hij, in
dachtig de regels van de
school, in elk geval trakteren
in zijn klas.
Er wordt over een paar we
ken een alternatieve 'laatste
schooldag' georganiseerd, met
zwemmen en een buitenbios
coop. Andere scholen organi
seren alsnog een musical, om
dat het plaatselijke theater de
grote zaal beschikbaar heeft
gesteld.
Er kan weer steeds meer,
stap voor stap. Het wachten
is alleen nog op de belangrijk
ste persconferentie van Mark
Rutte. Niet die over de scho
len die weer open mochten,
en later de horeca, ook niet die
over de zomervakanties.
Het wachten is vooral op de
boodschap die er het meest
toe doet: dat we elkaar weer
vast mogen houden.
Annemarie Haverkamp praat met mensen over hun leven en het einde dat nadert.
f. - 1 - ft
De belangrijkste drijfveer in het le
ven van Louise Bouman is: de 50
halen. ,,Dan zijn mijn beide kinde
ren 18 en kunnen ze zich redelijk
redden.'' Louise is nu 44.
Haar zoons weten niet beter dan dat hun
moeder vaak naar het ziekenhuis moet en
elke middag even gaat slapen. Ze herinnert
zich de eerste keer dat haar oudste bij een
vriendje ging spelen en daarna verbaasd op
merkte dat die andere moeder helemaal geen
infuuspomp in haar lijf had. Louise loopt dag
en nacht rond met een tasje waar een medi
cijncassette in zit die een vaatverwijder in
haar bloedvaten laat lopen. Dat is vanwege
haar zeldzame longziekte pulmonale hyper-
tensie; zonder geneesmiddelen kan ze niet
lang leven. Maar ook mét medicijn weet ze
dat ze er vroegtijdig aan zal overlijden. ,,God-
zijdank ben ik al vrij lang stabiel.''
Louise Bouman uit Piershil (Zuid-Hol
land) was 32 en hoogzwanger toen de cais
sière van de supermarkt aan haar vroeg: 'Gaat
het wel goed met jou?' Niet alleen haar lippen
waren blauw, ook haar nagels begonnen te
verkleuren. ,,Ik was al langer doodmoe, maar
dacht altijd: het zal er wel bij horen. Toen ik
zwanger was van de eerste, kwam ik ook
nauwelijks nog de trap op.''
Na de opmerking van de caissière meldde
ze zich bij de huisarts. Toen ging het snel:
voor ze het wist zat ze bij de gynaecoloog die
haar hoogstpersoonlijk bij de longarts afle
verde. In een rolstoel. Haar saturatie (zuur
stofgehalte in het bloed) schommelde tussen
de 60 en 70 procent, waar die bij gezonde
mensen boven de 95 uitkomt. De longarts
besloot dat ze direct moest worden opgeno
men. Alle mogelijke specialisten keerden
haar ondersteboven, tot uiteindelijk alleen de
diagnose pulmonale hypertensie (PH) over
bleef. ,,Ik had een band om mijn buik gekre
gen die de gezondheid van mijn baby in de
gaten hield. De volgende morgen kwam een
verpleegkundige. Ze vroeg of ik niet doorhad
dat de weeën waren begonnen.''
Door alle consternatie was Louise zich daar
niet van bewust. Een paar uur later was haar
zoon geboren, een maand te vroeg. ,,Maar
kerngezond. Dat was een wonder, pas later
hoorde ik dat de meeste zwangerschappen bij
vrouwen met PH eindigen in een miskraam
of een doodgeboren kindje.'' Haar baby
moest direct in de couveuse, terwijl een afge
peigerde Louise met spoed doorging voor be-
handeling in het Erasmus in Rotterdam.
,,Daar schrokken de artsen, zeiden dat ik op
het randje van de dood was geweest. Heel
gek, zelf had ik dat helemaal niet zo ervaren.''
Een verwarrende periode brak aan: Louise
moest het nieuws verwerken dat ze mis
schien nog maar kort te leven had - zouden
de medicijnen niet aanslaan, dan was het
snel gedaan. En dat terwijl ze moeder was
van twee jonge kinderen. Die eerste tijd kon
ze haar baby niet vasthouden, want die lag in
een ander ziekenhuis. Tegelijkertijd waren
Louise en haar man blij dat ze een gezond
jongetje op de wereld hadden gezet.
Gelukkig sloegen de medicijnen wél aan
en mocht ze na een maand naar huis. Daar
realiseerde ze zich dat ze haar baan als pro
ductmanager van medische disposables
nooit meer zou kunnen oppakken - ze werd
bijna volledig afgekeurd. ,,Een paar jaar gele
den ben ik voorzitter geworden van de Stich
ting Pulmonale Hypertensie. Zo heb ik het
gevoel toch iets bij
de kunnen dragen.
Doodgaan is Ik haal er energie
wel even met zich-
Steeds verder zelf in de knoop.''
won' Louise heeft le-
weg' ren leven met haar
ziekte en gebrek
aan energie. ,,Ik weet dat ik niet oud zal wor
den. Het klinkt yoga-achtig, maar met die
stok achter de deur probeer ik van elke dag
een feestje te maken. Ik woon hier heerlijk in
de polder en als ik waterkippetjes met kui
kens in de sloot zie, ervaar ik dat echt als een
cadeautje. Ik stel niets uit en ga ook gewoon
met mijn infuuspomp naar het buitenland.
Mijn longarts zegt dan: 'Bel me als er een
probleem is, dan regel ik een arts voor je'.''
Louise heeft de dood al een paar keer in de
ogen gekeken. ,,Een paar jaar geleden ging
het flink mis. Ik had een gescheurde slagader
en voelde mezelf wegglijden. Sindsdien weet
ik dat doodgaan niet eng is. Het wordt heel
stil om je heen en je zakt gewoon langzaam
steeds verder weg.''
Voor haar man en kinderen, ja vooral voor
hen zal het erg zijn.
GO ZATERDAG 6 JUNI 2020
O
O
O
tf-f i jp
FOTO KOEN VERHEIJDEN
Wilt u ook uw verhaal vertellen in deze rubriek?
annemarie@dpgmedia.nl
