Saskia Noort
Racisme zit in ons
allen, ook in mij
Zo doen zij dat
In Groot-Brittannië is het élke
dag de 'Dag van het Kasteel'
VEEL GEDEELD
Slappe
excuses heten
in het dialect
van de streek
eenBarney
Castle
12
Paard en wagen
Mocht de
politie
komen, dan
zou het in
een
gigantische
puinhoop
eindigen
Saskia Noort schrijft op deze plek
wekelijks over nieuws dat haar raakt.
k was erbij, maandagmiddag op de Dam van Amsterdam. Ik
ging met mijn zoon, en we gingen omdat we diep geraakt
waren door de beelden van de moord op George Floyd, de re
pressie tegen de demonstraties in de VS, het bewind van
Trump en het niet bepaald afnemende racisme in eigen land.
We wilden onze steun betuigen en onze zorgen uiten. Ja, on
danks corona, ondanks de 1,5 metermaatregel die eveneens
knabbelt aan onze rechten als mens. Onderweg maakte mijn
hart een sprong bij het zien van de gevulde terrassen, de blije
gezichten, het optimisme waarmee onze horeca-uitbaters
ieder op eigen wijze gehoor hadden gegeven aan het nieuwe
normaal. Ik weet dat er mensen zijn die de stad het liefst voor
altijd leeg en stil zouden zien, maar ik werd er gelukkig van dat
ze weer tot leven kwam.
De Dag van het Kasteel
viel in Nederland door
de crisis in het water. In
Groot-Brittannië is zo'n
promotie-evenement
niet nodig. De riddertijd
haalt zelfs tijdens de
pandemie de
voorpagina's.
GEERT LANGENDORFF
LONDEN
Kon het toevalliger? Voor de
rammelende uitleg die
Dominic Cummings gaf om
midden in de lockdown op
de verjaardag van zijn
vrouw naar Barnard Castle
te rijden, bestaat in het
marktplaatsje in County
Durham al honderden jaren
een benaming. De adviseur
van premier Johnson ver
telde 'bij toeval' bij de ruïne
van het gelijknamige kasteel
te zijn uitgekomen, omdat
hij zijn gezichtsvermogen
tijdens het autorijden wilde
testen. Slappe excuses heten
in het dialect van de streek
een 'Barney Castle'.
Dat zat zo: tijdens de re
bellie van het Noorden ver
schanste een Engelse leger
leider, Sir Edward Bowes,
zich in 1569 in blinde paniek
achter de muren van het
kasteel. Uit vrees aan het
zwaard van de vijand gere
gen te worden, rekte hij tijd.
Geen smoes was hem te gek
om niet te hoeven vechten,
tot hij zich na elf dagen
overgaf. Het uitstapje van
Cummings stak de anek
dote in een modern jasje.
Barnard Castle, een van
de duizenden kastelen in
het Verenigd Koninkrijk,
had de onbedoelde promo
tie niet nodig. Britten zijn
dol op de riddertijd. Vooral
van koning Henry VIII kun
nen ze geen genoeg krijgen.
Vrijwel iedereen kan de na
men van zijn zes vrouwen,
van wie hij er twee liet ont
hoofden, in de juiste volg
orde opdreunen.
Dankzij deze fetisj hoe-
ven toeristenbureaus amper
speciale aandacht te vragen
voor kastelen. Een band met
Henry VIII of een van zijn
nazaten, hoe dun ook, is
voldoende om bezoekers te
trekken. In Schotland werkt
dit hetzelfde, zij het met
een ander boegbeeld. Wie
zich wil verzekeren van
klandizie, maakt aanneme
lijk dat de Schotse onafhan
kelijkheidsstrijder William
Wallace, verbeeld in de film
Braveheart, voetstappen in
zijn of haar fort heeft liggen.
De combinatie met
spookverhalen doet het he
lemaal goed. Volksstammen
geloven heilig in het be
staan van rondwarende
geesten. Maar niets kan op
tegen Windsor Castle, waar
koningin Elizabeth II huist,
hoewel de lijst met popu
laire alternatieven zeer lang
is. Met Barnard Castle,
dankzij Cummings, deze
zomer hoog bovenaan.
Alexey Usikov (33), schaapherder in Wit Rusland, bouwde een versleten Audi 80 om
tot 'luxe' rijtuig, dat voorzien is van accu, koplampen en zelfs een kleine
potbuikkachel. Omdat hij slechts de halve auto gebruikte, noemt hij het voertuig zelf
een Audi 40. De paarden laten zich er graag voor spannen. foto reuters/vasily fedosenko
Bij aankomst op de Dam schrok ik. O, mijn God. Zo veel
mensen. Dit kan niet goed gaan, dacht ik. Een lieve vrouw gaf
me een mondkapje, en toen ik mijn zoon vond, keurig aan de
zijlijn, op ruime afstand van de anderen, zei ik tegen hem dat
we misschien maar beter weg konden gaan. Ik vreesde elk mo
ment de politie, en hoewel
iedereen vreedzaam op afstand
van elkaar stond, was de emo
tie, de woede, de vastberaden
heid door te zetten en verande
ring te eisen, voelbaar. Mocht
de politie komen, dan zou het
in een gigantische puinhoop
eindigen.
Om eerlijk te zijn, ik bleef
vooral als moeder. Ik zou mijn
kind, dat al lang en breed vol
wassen is trouwens, niet alleen
laten staan in deze dreigende,
gistende cocktail. Sorry dat dit
niet de meest woke gedachte is.
Ik weet dat ik nu eigenlijk zou
moeten schrijven over het ra
cisme dat in ons allen zit. Ook
in mij. Ooit zag ik de koper van
mijn huis, een vrouw van
kleur, die langskwam om de
boel op te meten, aan voor de
vrouw van de grote witte man
waarmee ze voor de deur stond.
De aanname dat een vrouw van
kleur niet rijk zou kunnen zijn,
en niet alleen een huis zou
kunnen kopen: ik heb me hier
voor kapot geschaamd.
Wij mensen doen het alle
maal. Niet met opzet, niet be
wust, niet kwaadwillend, maar
omdat we elkaar niet ontmoe
ten, en we in de beeldvorming
altijd weer kiezen voor de stan
daard: de witte mannelijke des
kundige. Ik stond daar om het racisme te erkennen waarmee ik
ben opgegroeid en omdat ik geloof dat dit te veranderen is, als
we maar beginnen met onze vergissingen te erkennen. Dat
laatste zou burgermeester Halsema ook kunnen doen. Natuur
lijk moest ze de demonstratie toestaan, en het is te prijzen dat
ze de politie niet op ons heeft afgestuurd, maar als ze simpel
weg had toegegeven dat zij en de organisatie een verkeerde in
schatting hadden gemaakt, en dat een andere locatie met meer
ruimte geschikter was, of een andere vorm, zoals bijvoorbeeld
een lint door de stad vormen, dan hadden we niet over haar po
sitie gediscussieerd, maar over waar het werkelijk om draait,
namelijk dat we, hoewel de meesten van ons geen racisten zijn,
er nog steeds wel racistische tradities op na houden. Met het
toegeven van fouten verbind je meer mensen en los je proble
men beter op dan door ze te ontkennen. En ze had een mond
kapje moeten dragen met I can't breathe, want ik denk dat dit
inmiddels ook voor haar geldt.
ZATERDAG 6 JUNI 2020 GO
