Mijn moeder laat
haar twee dochters
nooit tegelijk
toe in haar leven
Een vriendin weet
dat het einde nadert
en omzeilt elke
vorm van gesprek
JOOST MAG 'T WETEN
Laten we dat slechte mens even vergeten.
'Böse Menschen haben keine Liedef zeggen de
Duitsers. Met een variant daarop: 'Slechte men
sen schrijven zulke brieven niet'.
U maakt het de lezer overigens wel erg lastig.
Bloemen gestuurd, recht uit het hart en vroeger
goed voor moeder gezorgd maar toch geen fan
tastische dochter geweest. Terwijl uw moeder
'altijd een familiemens was' maar toch nooit
met beide dochters tegelijk door een deur kon
en u bovendien niet meer toelaat in haar leven.
Aan tegenstrijdigheden geen gebrek. Als uw
brief een routebeschrijving was, stond er: eerste
straat rechtsaf, nee sorry linksaf, de tweede
straat tot de rotonde, nee, de T-kruising.
Toch laat ik u niet met lege handen achter.
Waar u aan kapotgaat is niet zozeer het missen
van uw moeder, denk ik. Het is dat 'geen reac
tie' bij al uw pogingen. Het zijn de brieven en
bloemen die onbeantwoord blijven.
Hou daar toch mee op. Volg uw eigen
weg, leef niet langer via uw moeder en
haar aai over uw hoofd. Misschien komt
die ooit, misschien niet.
Maar tot die tijd hebt u meer te doen in
dit leven.
Mijn vrouw had nog maar een paar weken te
leven. Ze lag in het ziekenhuis, ik mocht op haar
kamer slapen. Maar van een diepgaand gesprek
tussen ons is het niet gekomen. ,,Je moet later de
bank eens schoonmaken'', zei ze, ,,ik geneerde me
altijd als er visite was.'' Dat is als ik me goed her
inner het meest ernstige dat besproken is.
De stervensdagen van mijn moeder waren
nauwelijks anders. Ze mopperde op mijn broer en
zusters die op de gang druk stonden te overleggen.
Haar laatste woorden aan mij waren: ,,Ga jij je
haren eens kammen, jongen.''
Toch was die laatste week met mijn vrouw een
erg kostbare tijd. Niet alleen vanwege het beperkt
aantal dagen maar ook omdat we met zijn tweeën
en samen met onze kinderen nooit dichter bij
elkaar zijn geweest dan toen.
In mensen die te horen krijgen dat hun dagen
geteld zijn, vaart een soort beheerste paniek. En de
manier waarop die paniek wordt be
zworen, is aan hen en aan hen alleen.
U doet er dan ook goed aan wat in uw
hart zit daar te laten.
Ernstige woorden vandaag. Mag het
een keer?
Wijsheid komt met de jaren.
Omdat acteur Joost Prinsen (77)
een eind op weg is, beantwoordt
hij uw vragen.
Mijn moeder kon nooit met allebei haar dochters
tegelijk door een deur. Ik zie haar al vijf jaar niet
meer. Wat ik probeer, brieven recht uit mijn hart,
bloemen sturen: geen reactie. Ik was geen fan
tastische dochter - zij geen goede moeder, wel
altijd een familiemens. Toch zorgde ik voor haar.
Zij gaat nu richting 80. En ze laat me niet toe. Ik
ga hieraan kapot. Ben ik zo'n slecht mens?
ILLUSTRATIE MAGDA RINKEMA
Een vriendin van mij is ernstig ziek en zal bin
nen afzienbare tijd overlijden. Het valt me op
dat ze drukker wordt nu het einde in zicht is. Dit
moet verbouwd, dat moet geschilderd, zo gaat
het maar door. Ik word er ongemakkelijk van. Ze
lijkt vooral de gevoelige gesprekken te mijden.
In mijn hart denk ik: meid, ga zitten en praat
met je gezin. Dit zou kostbare tijd kunnen zijn.
Speelt er iets tussen u en uw kinderen,
familie, vrienden, buren of collega's? Leg de
kwestie voor aan Joost Prinsen. Mail uw
vraag naar joostmagtweten@dpgmedia.nl
ZATERDAG 30 MEI 2020 43
