O
21
ANGELA
KIJKT TV
DOCUMENTAIRE SONGFESTIVAL
Na jaren van misère won Nederland met Duncan
Laurence eindelijk het songfestival. Cornald Maas maakte een
documentaire over hoe de winnende act werd gekneed.
Wat hebben Hoge Bomen (SBS 6) en Dra
gons' Den (NPO 1) met elkaar gemeen?
Als je het vluchtig bekijkt, niet veel.
Het eerste is immers een interviewprogramma
waarvoor de term 'warm bad' de lading amper
dekt. Jeroen van der Boom stookt het schuim te
gen het kookpunt aan en is met complimenten
even kwistig als met flessen alcohol, zodat zijn
bekende gasten compleet rozig worden en de tra
nen al stromen voor hij het eerste akkoord van
een 'verrassingsliedje' heeft aangeslagen. Het
tweede is een talentenjacht voor beginnende on
dernemers, die niet mikken op de draaiende stoel
van Anouk of Waylon, maar op de dikke porte
monnee van topondernemers als Michel Perri-
don of Nikkie Plessen.
Toch is er wel degelijk een belangrijke over
eenkomst tussen beide programma's. Ze bren
gen precies wat we nodig hebben in deze bange
tijd: een beetje lucht, vertier en - jawel - positivi-
teit en zetten daarmee min of meer de nieuwe
trend op tv. Wat toeval is, want beide shows wa
ren al lang en breed opgenomen vóór de corona
crisis uitbrak of vóór de argeloze burger über
haupt van Wuhan had gehoord.
Jeroen van der Boom is, ondanks een inter
viewcursus van een jaar, niet de nieuwe Eva Jinek
of Jeroen Pauw. Hij is hooguit een tweede Ivo
Niehe, al zingt hij dan wel weer een stuk beter
dan deze drie collega's. Maar zijn enthousiasme
en bewondering voor zijn gasten werken aanste
kelijk. Dan vergeef je hem dat de inhoud heel erg
voorgeproduceerd is en er - mede door de mon
tage - soms amper antwoord komt op een vraag.
Door handig gebruik te maken van zijn eigen
kennissenkring, krijgt hij BN'ers aan zijn piano
die dit soort programma's liever mijden, zoals
Rachel Hazes en Sylvie Meis. Die laatste is nu
niet bepaald mijn favoriet, maar - ik zeg het nog
maar eens - je ergeren aan mensen en het neppe
geklef waarvan de tv-wereld vergeven is, is óók
heel erg lekker.
de orde. Bijvoorbeeld als een aankomend onder
nemer een schitterend aanbod afslaat omdat hij
vrekkig doet over een paar procent aandelen. Of
als de dragons (de tycoons) niets zien in een bril
jant idee. Maar dan is er altijd wel weer een droge
opmerking van de al eerder genoemde Perridon
die de kou uit de lucht haalt. En wat in de afleve
ringen overheerst, is de grenzeloze creativiteit en
ondernemingszin van mensen.
De rol van presentator Sander Schimmelpen-
ninck vind ik wel erg klein in dit programma.
Maar goed, om hem nu achter een piano te zet
ten, slaat natuurlijk ook nergens op.
Suikerfeest
met Najib
Stream van
Di-rect
ls er nog
twijfel was
over de
doorslagge
vende rol
van Ilse De-
Lange bij de
zege van Duncan Laurence op
het afgelopen songfestival, dan
neemt De weg naar de winst de
laatste aarzelingen weg. De do
cumentaire toont hoe de zange
res zich met elk detail van de
Nederlandse act bemoeide.
Dat DeLange niet alleen het
lied Arcade selecteerde, maar
Laurence ook naar binnen lob
byde bij de selectiecommissie
van de AvroTros was al bekend.
Maar dat élke seconde van de
winnende drie minuten van
Laurence door haar vingers
ging, is donderdag te zien in de
reportage van Cornald Maas,
zelf lid van het selectiecomité.
DeLange bedacht dat Lau
rence op het podium achter een
piano moest zetelen, regisseerde
zijn bewegingen en schreef het
camera- en lichtplan tot op de
tel nauwkeurig uit.
Jammer genoeg toont de re
portage nauwelijks hoe De-
Lange er na de verlossende pun
tentelling maar niet in slaagde
de uitkomst tot zich te laten
doordringen. Wie haar het ge
vecht tegen haar tranen zag ver
liezen, werd getroffen door haar
ongemeen diepe betrokkenheid
en emotie. DeLanges bood
schap, waarin Maas zich onge
twijfeld goed kan vinden: wie
wil winnen, moet het festival
bloedserieus nemen. De song-
festivalconnaisseur moet met
lede ogen hebben aangezien hoe
Nederland begin deze eeuw het
ene na het andere Eurovisie
gedrocht afvaardigde.
Zijn documentaire had vooral
een bevrijdende opmaat naar
het songfestival in de Rotter
damse Ahoy moeten zijn. Daar
zouden de jaren van misère met
draaiorgels, verentooien en
scheurjurken formeel worden
afgesloten. Op die vrolijke cere
monie is het ineens nog meer
dan een jaar wachten. Tot die
tijd is de documentaire vooral
inzetbaar als een behaaglijke
W In Ahoy zouden
de jaren van misère
met draaiorgels,
verentooien en
scheurjurken
formeel worden
afgesloten
warmhoudlamp voor de belofte
van Eurovisiegeluk.
Echt grote ontdekkingen doet
Maas op zijn zoektocht namelijk
niet. Daarvoor is de selectie van
geïnterviewden iets te veilig.
Waarom geen exponenten uit
de horrorjaren aan het woord?
Ruth Jacott, deelneemster in
1993, spreekt zonder namen te
noemen over enkele van haar
opvolgers die er bewust met de
pet naar gooiden. Op wie doelt
ze? En hoe kon zoiets in een
professionele organisatie? Het
blijft onduidelijk.
Festivalluchtbel
De weg naar de winst is ook niet
bedoeld als onderzoeksjourna
listiek, maar veel meer als het
verdiende feestje na jaren van
vechten tegen de bierkaai. Ui
terst doeltreffend roept Maas'
reportage dat onbekommerd ge
lukzalige gevoel van een verblijf
in de songfestivalluchtbel weer
op. Van het kijken naar die
schijnbaar uren durende secon
den van spanning tussen bijna-
winnaars Duncan Laurence en
John Lundvik (Zweden) krijgen
we voorlopig geen genoeg.
Evenmin van de zorgvuldig ge
construeerde zinnen waarmee
DeLange het succesverhaal van
de Common Linnets vertelt
zonder één keer de naam van
Waylon te laten vallen.
En wat is het ook weer prettig
om de opgeklopte room op de
Eurovisiecake te kunnen proe
ven. De songfestivalarchieven
blijven een schatkamer: Ierland
dat als protest tegen Oost-Euro-
pese dominantie een zingende
kalkoen afvaardigt, René Froger
in een te krap glitterpak en als
apotheose uiteraard de worste
ling van de Nederlandse delega
tie om een lichtgevende bol bo
ven het keyboard van Duncan
Laurence te laten bungelen.
Och, wat duurt het nog lang
voor het mei 2021 is.
Quote van de dag
Een quarantaine
om nooit te
vergeten
dinsdag 12 mei 2020
GO
Lucht
Bij Dragons'Den is dat ergeren soms ook aan
TELEVISIE
Cabaretier Najib
Amhali presen
teert zaterdag
23 mei op NPO
1 de show Wat
een Suikerfeest
waarin hij met
gasten als Ge
rard Joling,
Jesse Klaver en
youtuber
Nienke Plas stil
staat bij het
einde van de
vastenmaand.
MUZIEK
De Haagse
band Di-rect
geeft op 6 juni
een streaming-
concert vanuit
de Koninklijke
Schouwburg in
Den Haag. Men
sen die een
kaartje kopen,
mogen zelf be
palen wat ze er
voor betalen.
Het minimum
bedrag is 1 euro.
3
■u
Hoe Ilse DeLange
de regie voerde
bij Duncan
Stefan Raatgever
De weg naar de winst, don
derdag, 21.40 uur, NPO 1
—Anouk van Schie bracht
zes weken in één huis door
met man Johnny de Mol,
hun twee zoontjes, haar
dochter en diens vader en
zijn vriendin.
