12 ZEELAND
Hope schreef
met haar blogs een
boek vol na jarenlang
seksueel misbruik en
mishandeling. ,,Al
heeft er maar één
persoon steun aan
dit boek, dan is mijn
missie geslaagd."
Wij hebben levenslang, ik heb levens
lang. Gerechtigheid is een sprookje en
sprookjes bestaan niet (Uit: Op reis,
door H.O.P.E.)
Hope wacht beneden
bij de deur op me.
Haar appartementje is
boven. Ze is niet vei
lig, dus mogen beken
den haar adres niet
weten. Geheimhouding geldt ook
voor haar naam, en we spreken
daarom af dat we haar Hope noemen.
Onder die naam, maar dan geschre
ven als H.O.P.E., is onlangs haar boek
Op reis gepubliceerd. Het is een bun
deling van de autobiografische blogs
die ze de afgelopen jaren schreef over
de hulpverlening, de behandelingen
en de ernstige trauma's als gevolg
van seksueel misbruik en mishande
ling.
Moeilijk te helpen
Hope (30) is een van de vele slachtof
fers die moeilijk te helpen zijn en
voor wie zeer gespecialiseerde zorg
nodig is. Ze draait al vanaf haar veer
tiende mee in het hulpverleningscir
cuit, maar heeft nog nooit traumabe
handeling gehad. ,,Ik ben niet stabiel
genoeg'', zegt ze. Nog steeds niet. Op
haar veertiende deed ze haar eerste
suïcidepoging. Er zouden er meer
volgen. Depressies, automutilatie,
drank, drugs, anorexia, PTSS: Hope
heeft het allemaal meegemaakt.
It's hard to talk about. My father abused
me from my 5th to my 29th. I got preg
nant on my 14th. From him. (Uit: Op
reis)
Het boek Op Reis geeft weer hoe
moeilijk de weg is die Hope, en met
haar vele andere kwetsbare en zwaar
getraumatiseerde slachtoffers, moet
afleggen in het hulpverleningscircuit.
Af en toe is er ook - milde - kritiek.
,,Hulpverleners vragen niets, je moet
er zelf mee komen", geeft ze als voor
beeld. ,,Maar dat werkt niet in de
praktijk. Sommige gebeurtenissen
zijn zó erg dat je daar niet over kunt
beginnen.'' Dat is de reden dat ze het
seksueel misbruik door haar ouders
in het Engels beschrijft.
In de blogs stelt ze zich in toene
mende mate kwetsbaar op. Makke
lijk is het niet als het gaat over seksu-
eel misbruik en mishandeling, door
haar 'verwekkers', zoals ze hen
noemt. Het woord 'ouders' gebruikt
ze niet meer. ,,Ik heb geen ouders
meer", zegt ze.
Kindermishandeling
Hope begon met het schrijven van
blogs toen ze jaren geleden toetrad
tot de cliëntenraad van Fier, het lan
delijk expertisecentrum op het ge
bied van 'geweld in afhankelijkheids
relaties'. Bij Fier komen slachtoffers
van kindermishandeling, mensen
handel en seksueel geweld. De cliën
ten zijn doorgaans ernstig getrauma
tiseerd. Hier wordt bescherming en
veiligheid geboden en vinden thera
pieën plaats.
De blogs die Hope voor de cliën-
tenraad schreef, werden steeds per
soonlijker van aard. ,,Het was mijn
bedoeling om het begrijpelijk te ma
ken, en een beetje luchtig te hou
den", zegt Hope. Het uitbrengen van
haar boek deed ze niet zozeer voor
zichzelf. ,,Ik doe dit voor anderen. Al
heeft er maar één persoon steun aan,
dan is mijn missie geslaagd."
Maar ook voor andere betrokkenen
en hulpverleners kan het boek hel
pend zijn, stelt ze. Slachtoffers van
geweld en misbruik, zoals zij zelf,
hebben complexe zorg nodig. Ze be
schrijft de weg die ze aflegt als een rit
in een bus, vol met monstertjes die
haar regelmatig de berm in laten rij
den.
Of erger, het ravijn. Tijdens de
twee jaar van haar verblijf bij Fier be-
Het woord
'ouders' gebruik
ik niet meer. Die
heb ik niet
landt ze regelmatig in dat 'ravijn'.
Wat in de praktijk meestal bete
kent dat ze tijdelijk in de crisisop
vang komt: regelmatig komt de ka
mer met groene gordijnen terug in
het boek.
Het was de bedoeling dat Hope
ook in haar nieuwe woonplaats
GGZ-hulp zou krijgen. ,,Dat ge
beurt niet. Mijn casus is te com
plex, ze kunnen me hier niet hel
pen", zegt ze. ,,En ik ben te duur.
Er zijn enorme wachtlijsten. Ik
ben in mei vorig jaar hier geko
men, en heb nog steeds geen psy
chiater gezien."
Het is een algemeen tekortschie
ten voor mensen zoals zijzelf waar
ze tegenaan loopt: jonge meiden
met complexe PTSS en nog meer
trauma's, die nauwelijks geholpen
kunnen worden. Van instellingen
als Fier zijn er te weinig, stelt ze.
,,Fier is een heel ander concept dan
de standaard GGZ. Ze kijken daar
naar wat je nodig hebt."
Fier is een expertisecentrum,
maar moet het hebben van fond
sen, en bijvoorbeeld de Postcode
loterij. Schandalig eigenlijk, vindt
Hope.
Banden verbroken
Alle banden met haar hele familie
zijn nu verbroken. Ze moest wel,
om onvindbaar te blijven. Nadat
Hope na twee jaar intern bij Fier
haar veilige haven moest verlaten,
woonde ze zelfstandig in de stad
waar ze wat vrienden had en waar
ze gestudeerd had. Strafrecht en
criminologie.
Ze is blijven steken in haar Mas
ter. Een megaprestatie als je over
denkt wat ze allemaal heeft mee
gemaakt. Ze kwam uit een 'keurig
gezin', vertelt ze,,En alles moest
naar buiten toe zo normaal moge
lijk lijken."
De reden dat ze weg moest?
,,Het begon weer opnieuw." Haar
'verwekkers' waren er achter geko
men waar ze woonde en stonden
weer op de stoep. Ze zweeg er lang
over, maar vertelde het uiteinde
lijk aan haar hulpverleners. Toen is
ze uit huis gehaald, nadat noodop
vang was geregeld. ,,Mijn leven
liep gevaar. Ik ben ook bedreigd",
vertelt ze. Aangifte heeft ze nooit
durven doen. ,,Dan moet je erover
praten, tot in detail. En, wat is er
voor bewijs?''
Overlevingsstand
Alles kan zo weer van voren af aan
beginnen, als ze weten waar ze
woont. Dus, ja, nieuwe telefoon,
een nieuw leven. Leven? Ze is
slechts voor enkele vrienden be
reikbaar. ,,Iedere dag is overleven.
Nu merk ik pas hoe moe ik ben.
Mijn hele leven sta ik al in de over-
levingsstand."
De letters H.O.P.E staan voor: Hold
On, Pain Ends. Dit geldt voor ieder
een die op dit moment geen licht aan
het einde van de tunnel ziet. (Uit: Op
reis)
De echte naam is bij de redactie
bekend.
donderdag 7 mei 2020
ZV
'Het is een busrit vol monsters
die me het ravijn in laten rijden'
Annette Tromp
1
1
In het boek 'Op reis'
beschrijft Hope haar er
varingen met seksueel
misbruik en mishande
ling.
FOTO KEES MARTENS/DCI MEDIA
-Hope, slachtoffer
