Linda Hulstein geeft gastlessen over leven met beperking
6
Toen Linda Hulstein (37) in haar jeugd hypermobiel bleek, werd er in het
ziekenhuis nog net niet 'gefeliciteerd' gezegd. Maar wel: 'Doe er je voordeel mee'.
Want ze zou er mee kunnen uitblinken in sommige sporten. En medisch was er
nog weinig over bekend. In haar puberteit kwam er echter chronische pijn in
haar benen bij. Ze leerde omgaan met een beperking. ,,Op een gegeven moment
zag ik wel in dat ik nog steeds Linda was, ongeacht of ik een rolstoel zat of niet."
ROELAND VAN VLIET
'Juf, u bentfake!'
Het was een reactie van een leerling die Linda
Hulstein altijd zal bijblijven. De Goese geeft
sinds tien jaar gastlessen op Zeeuwse basis
scholen. Bij de 'module aangepast sporten', die
vier jaar bestaat, vertelt ze in het eerste uur
over hoe het is om te leven met een beperking.
In het tweede uur laat ze de kinderen plaatsne
men in een rolstoel voor behendigheidsoefe
ningen en een potje basketbal.
,,Ik begin elke keer heel bewust mijn verhaal
zittend", vertelt Hulstein. ,,Ik heb namelijk
ontdekt dat je op die manier het beste iets kunt
uitleggen over vooroordelen. Ik vertel eerst dat
er op een bepaalde manier naar mensen met
een beperking wordt gekeken en sta dan op een
gegeven moment op en begin te lopen. Meestal
gaat er dan een golf van verbazing door het lo
kaal. En één keer zei een jongen dus: 'Juf, u
bentfake'. Maar ik ben niet nep, ik ben geen in
gehuurde actrice. Ik laat op zo'n moment zien
dat iemand die in een rolstoel zit er niet per se
aan gekluisterd is. Mensen denken vaak iets
over anderen zonder dat ze precies weten hoe
het zit. Ik wil daarmee kinderen overigens geen
schuldgevoel aanpraten, hoor. Iedereen heeft
het. Ik kan er zelf ook heel dom in zijn."
Echt?
,,Ja, natuurlijk. Voor een wedstrijd rolstoelten-
nis kwam ik lopend bij de baan aan en duwde
mijn sportrolstoel voor me uit. Op de baan ging
ik erin zitten en begon ik met stretchen. Ver
volgens kwam mijn tegenstandster eraan, soe
pel lopend achter haar rolstoel. Ik keek naar
haar en zat me af te vragen: waarom doet zij
nou aan rolstoeltennis? Terwijl ik vijf minuten
eerder net zo makkelijk lopend de baan op was
gekomen! Vervolgens ging zij zitten, trok ze
haar trainingsbroek uit en zette ze één been
naast zich neer. Zo werd ook mij weer geleerd
dat een beperking lang niet altijd zichtbaar is.
Maar als die zich wel openbaart, is het de vraag
wat je ermee doet. Ga je dan naar die vrouw
zitten staren of zie je het als de gewoonste zaak
van de wereld."
„Kinderen staan heel open voor wat wij vertel
len en kunnen daardoor soms een voorbeeld
zijn voor anderen. Als ze een leerling of leraar
in de klas krijgen met een beperking, snappen
ze beter hoe ze moeten reageren. Als ze later
een eigen bedrijf hebben en een vacature heb
ben uitstaan, zullen ze de sollicitant in een rol
stoel eerder beoordelen op basis van hun
kunde dan op hun handicap. Dat laatste ge
beurt al steeds meer, maar het kan nog altijd
beter. Tegelijkertijd denk ik ook dat de mensen
met een beperking zelf ook meer voor zichzelf
moeten opkomen. Ze zullen een bepaalde
overtuigingskracht moeten hebben. Iets uit
stralen van: ik kan dit."
,,Ja, dat denk ik wel. Je hebt het dan over de zin
nen 'Ik ben gehandicapt' en 'Ik heb een beper
king'. Als je het omschrijft met 'ik ben', dan is
het je hele identiteit. Als je zegt 'ik heb', dan is
het iets waar je mee te dealen hebt, los van wie
je bent."
„Chronische pijn in de gewrichten in mijn be
nen. Het begon in mijn puberteit en is nooit
meer weggegaan. Ik kan nog wel lopen, maar
geen lange stukken. Ik moet het van de afwis
seling hebben. Het is eigenlijk net alsof je con
stant met een verzwikte enkel rondloopt. Op
een gegeven moment word je daar heel chagrij
nig van."
,,Als kind was ik al hypermobiel. Dat bete
kent dat je te lenig bent, je gewrichtsbanden
zijn te soepel. Ik sportte veel, maar bij de atle
tiek en tijdens het korfballen liep ik veel bles
sures op. Ik ging om de haverklap door mijn
enkel. Of mijn polsen en vingers klapten dub
bel. Mijn ouders dachten op mijn achtste a ne
gende: hier klopt iets niet. Een kinderarts in
Vlissingen stelde die hypermobiliteit vast,
maar zag het niet direct als een probleem. Hij
zei: 'Doe er je voordeel mee'. Ik ging dus door
met sporten, maar kon op een gegeven mo
ment sneller mijn enkel in een steunverband
zetten dan EHBO'ers."
Op een gegeven moment moest je aan de
rolstoel.
,,Ja, aan het begin van de puberteit kreeg ik veel
pijn in mijn knieën. Die breidde zich later uit
naar mijn heupen, enkels en tenen. Ik kwam
als ielig tienermeisje in een megazware leen-
rolstoel terecht. Ik verdronk er bijna in. Ik wist
me geen houding te geven en ging er ineenge
krompen in zitten. Ik heb toen echt moeten le
ren: zit gewoon rechtop, je bent nog steeds
Linda en daarbij maakt het niet uit of je in een
rolstoel zit of niet."
Accepteer je het dan ook?
,,Jawel. Maar dat betekent niet: ik leg me erbij
neer en ik doe er niets meer aan. Met acceptatie
zeg je min of meer: ik ga het beste ervan maken
nu de situatie eenmaal zo is. Ondertussen blijf
je wel doen wat je kunt en grijp je alle moge
lijkheden aan om te groeien."
,,Ik denk dat ik voor 90 procent loop. En ik fiets
ook door Goes. Pas als we een lang stuk gaan
wandelen of naar bijvoorbeeld een pretpark
gaan, pak ik mijn rolstoel. En ik speel rolstoel
basketbal bij RBVM. Daarbij zoek ik wel de
grens op, maar ik probeer er nooit overheen te
gaan."
Mensen kijken verschillend aan tegen 'rol
lende' en lopende mensen. Wat kom jij tegen
in het dagelijks leven?
,,Nou, als ik loop, vind ik het best aardig als ie-
ZATERDAG 2 MEI 2020 GO
'Ik neem niet
alles in het
leven voor lief'
Wat is het idee achter de lessen?
Denken mensen met een beperking dan nu
nog te vaak: ik ben ook echt minder dan een
valide persoon?
Wat héb jij eigenlijk voor handicap?
Wanneer loop jij en wanneer gebruik je een
rolstoel?
iw Jp&je
Linda Hulstein geeft
op scholen de 'mo
dule aangepast
sporten'.
FOTO JOHAN VAN DER HEIJDEN
