Ik heb geleefd
Nikita is ongeneeslijk ziek,
net als haar moeder. 'Zij vindt
het veel erger voor mij'
OM HOT x
s^hTf ïf i"
19
aR J'.itilflfi''
ki Vt f Jt
Steeds vaker
vraagt ze zich
af: ben ik hier
volgendjaar
nog bij?
achteruit. Dan vraag je je af: ligt
het nou aan mij? Heb ik iets ge
mist? Maar ik weet niet of dat te
voorkomen was geweest. Normaal
had je dingen misschien meer ge-
dubbelcheckt. Het kan theoretisch
zo zijn dat er daardoor een medi-
catiefout doorheen is geslopen.
Maar daar kom je niet achter.''
Peter (Groningen): ,,Je krijgt
ineens heel veel patiënten met de
zelfde ziekte. Het zijn er zoveel, we
hadden al lang een behandelme
thode moeten hebben: dat gevoel
bekruipt je. Maar de medicijnen
die er zijn hebben geen bewezen
effect. Dat zijn we niet gewend, en
daar zijn we dan ook niet mee ver
der gegaan.''
Rita (Enschede): ,,Toch ben ik uit
eindelijk vooral ook heel trots op
wat we presteren. De omstandig
heden zijn vreselijk, maar een
mooiere teambuilding kun je niet
hebben.''
Ruud (Maastricht): „Zoveel mede
werkers van andere specialismen
die bij ons kwamen werken, ge
pensioneerden. We deden het
echt met zijn allen: dat maakt aan
het eind van de dag veel goed.''
Angelica (Bergen op Zoom): ,,We
zijn een kleiner ziekenhuis, maar
nu laten we wel even zien wat we
allemaal kunnen, als de nood aan
de man is. Dat is bijzonder.''
Peter (Groningen): ,,We zijn echt
solidair geweest. Binnen het zie
kenhuis én als Nederland.''
Simone (Uden): „Iedereen heeft
het zo goed gedaan. De leiding, de
artsen, de verpleging, de vrijwilli
gers. De ict, zo snel als zij dingen
voor elkaar kregen. De schoon
maak, de inkoopafdeling, die on
der onmogelijke omstandigheden
toch aan het benodigde materiaal
wist te komen.''
Hans (Tilburg): ,,We kregen zoveel
hulp. Bloemen, pizza's, een vader
uit het rugbyteam van mijn zoon
tje die spontaan aanbood me te
helpen. Dat kunnen wij als Neder
land, blijkt maar weer. Dat is gaaf.
En ook in het ziekenhuis. On
danks de spanning en de zorgen
werken mensen zo kneiterhard,
zonder te mokken. DSt geeft me
het vertrouwen dat we hier door
heen gaan komen.''
Annemarie Haverkamp praat met mensen over hun leven en het einde dat nadert.
et ergst, schrijft Nikita Weijgers-
Van Hasselt (33), was toch het mo
ment dat haar haren uitvielen. 'Ik
had zo'n mooie lange bos met
krullen. Ik voelde me echt mezelf
niet meer: één borst, kaal en aangekomen
door alle medicatie.'
Dat was in 2015. Nikita uit Rijsbergen zat
toen middenin de chemo's. Haar borst was
afgezet omdat er twee tumoren in zaten. 'Zo
heftig op je 28ste.'
Nikita doet haar verhaal via de mail, omdat
een interview aan de telefoon momenteel te
vermoeiend voor haar is. Bovendien voelt
schrijven vertrouwd: Ze heeft een column in
het blad Mijn Geheim en op Facebook.
Nikita houdt weinig achter. Ze schrijft
open over de veertien embryo's die in Til
burg in de vriezer liggen, maar waar geen
kinderen van zullen komen. Zij en haar part
ner Stefan wilden het zó graag, ouder wor
den. Omdat alle borstkankerbehandelingen
tot onvruchtbaarheid konden leiden, zat er
niets anders op dan embryo's veilig te stellen.
Dan vertelt ze over drie jaar later (2018), als
ze eindelijk mag stoppen met hormoonthe
rapie om ruimte te geven aan haar kinder
wens. Hoe ze zich goed voelt, maar voor de
zekerheid nog een scan laat doen. 'De arts
roept ons binnen en er zit een verpleegkun
dige bij. Ze draait er niet omheen en zegt ge
lijk dat zwanger worden helaas van de baan
is. Er zijn veel uitzaaiingen te zien. In mijn
botten. Dat wil zeggen heupen, sleutelbeen,
ruggenwervel, ribben, borstbeen en stuitje.
En ook in mijn lymfen en buik.'
een eind komt, schrijft Nikita. Niet alleen zal
ze geen kinderen op de wereld zetten, ze zal
ook nooit meer beter worden. De bruiloft
met Stefan staat gepland zes weken na dat af
schuwelijke gesprek met de arts. 'Het huwe
lijk wilde ik ook afblazen. Ik zou geen kinde
ren meer kunnen krijgen, wilde Stefan nog
wel bij me blijven?'
Gelukkig wil Stefan niets liever dan haar
als echtgenote en gaat de bruiloft door.
Vriendinnen helpen bij de voorbereidingen.
Nikita noemt het, terugkijkend, 'de mooiste
dag van mijn leven.'
Er volgt meer moois. In januari 2019 gaat ze
met Stefan en vier beste vrienden naar Cura
sao. Zwemmen met dolfijnen stond al heel
lang op haar bucketlist en daar gaat ze einde
lijk het warme zeewater in. Weer een jaar la
ter reageert ze op een oproep van Radio 538
om wensen in vervulling te laten gaan. Ze
zou zo graag nog eens teruggaan naar de An
tillen! Live in de uitzending vertelt ze dat ze
niet oud zal worden en dat haar moeder het
zelfde lot beschoren is. De borstkanker is ge
netisch. 'Het is niet te bevatten en onbe
schrijflijk om dit beiden in een gezin te heb
ben', schrijft Nikita. 'Mama vindt het veel er
ger voor mij dan voor zichzelf, omdat ik nog
zo jong ben. Maar ik vind het ook heel erg
voor mama. We delen het verdriet en her
kennen veel van elkaar. Toch proberen we al
lebei positief te blijven en leuke dingen te
doen.'
De mensen van Radio 538 zijn meteen om
en gunnen Nikita die tropische trip. Het
weerzien met Curasao in januari van dit jaar
is heerlijk, vertelt de Brabantse. Met Stefan
drinkt ze cocktails op terrasjes en bezoekt ze
met een huurauto alle mooie witte stranden.
Helaas voelt ze zich een stuk minder fit dan
tijdens de vorige reis. Waar ze vroeger met
gemak veertig uur in de week bij supermarkt
Dirk van den Broek werkte, kan ze nu bijna
niets meer. Er zit
niets anders op dan
bij terugkomst terug
naar het ziekenhuis
te gaan. Er volgen
nieuwe, grondige
onderzoeken. Tus
sendoor probeert ze
iets mee te pakken
van het carnaval in
Rijsbergen, het zijn
juist de feestjes met vrienden die haar op de
been houden. Maar steeds vaker vraagt ze
zich af 'ben ik hier volgend jaar nog bij?' en
denkt ze na over haar uitvaart. In haar co
lumn op Facebook schrijft Nikita die maand
dat ze nerveus is voor de uitslag. 'De lever
waardes zijn flink aan het stijgen. Misschien
is het wel niks, maar ik ben erg bang.' De op
gelegde zelfquarantaine die snel volgt als ge
volg van de coronapandemie, stemt haar ook
niet vrolijker. Omdat ze niet meer naar bui
ten mag, is ze veel alleen.
De uitslag van alle onderzoeken volgt een
week na ons mailinterview. Nikita stuurt
een kort, verdrietig bericht via Messenger:
'Hoi, ik heb helaas slechte uitslagen gehad. Er
zijn veel uitzaaiingen bijgekomen en het zit
ook in m'n lever.' Ze moet weer aan de
chemo. Ze schrijft dat ze via een techniek om
de hoofdhuid te koelen (cool cap) hoopt te
voorkomen dat ze opnieuw haar mooie bos
met krullen verliest.
GO ZATERDAG 25 APRIL 2020
NAAM
Ruud
Segers
LEEFTIJD
42
FUNCTIE
Longarts/
intensivist
Maastricht
UMC
1 i
Dat is het moment dat aan al haar dromen
FOTO KOEN VERHEIJDEN
Wilt u ook uw verhaal vertellen in deze rubriek?
annemarie@dpgmedia.nl
