Saskia Noort
Vertrouwen, dat is
het enige dat telt
Zo doen zij dat
India: Sterven door het virus,
of toch maar van de honger?
VEEL GEDEELD
In India mogen
de dagloners
weer aan de
slag op de
akkers om te
oogsten
12
Geen Airbus, maar de motorfiets
Saskia Noort schrijft op deze plek
wekelijks over nieuws dat haar raakt.
Ik heb dus vooral medelijden met de complotdenkers,
concludeerde ik toen de zon opkwam. Het enige dat de
meesten van ons overeind houdt is vertrouwen dat het goed
komt. Dat er wereldwijd dag en nacht gewerkt wordt aan
oplossingen, door de meest geniale wetenschappers, en dat
onze politieke leiders het beste met ons voor hebben, ook
als we niet op ze hebben gestemd. We willen allemaal het
zelfde. Ook Madonna, Rutte en Hillary Clinton. Elkaar over
enkele weken of maanden weer kunnen omhelzen. Liever
dan wat dan ook. En dat gaat gebeuren, let maar op.
Ook voor de 49-jarige Thaise piloot Thanum Khantatatbumroong zijn het moeilijke
tijden. Normaal zit hij achter de stuurknuppel van een Airbus, nu brengt hij op zijn
motor maaltijden voor de Thaise versie van Thuisbezorgd rond in Bangkok. Hij toont
wel graag zijn uniform en hoopt snel weer de wereld over te kunnen vliegen. foto epa
WILMA VAN DER
MAATEN
NEW DELHI
Stel, je woont in de slop
penwijk Dharavi in Mum-
bai. Je behoort tot de 70 pro
cent van de 1,3 miljard In
diërs die per dag niet meer
dan twee dollar verdient.
Wat doe je als premier Modi
afkondigt het land en dus
ook jouw wijk voor een
maand hermetisch op slot
te doen in de hoop de ver
spreiding van het coronavi
rus tegen te gaan? De daglo
ners, veelal onaanraakbaren,
vragen zich af waaraan ze
zullen sterven. Aan het vi
rus of van de honger? Waar
is de sociale afstand in een
krot waar je met tien men
sen bovenop elkaar woont?
Wie de straat op gaat op
zoek naar eten, riskeert in
een overvolle gevangeniscel
vol met coronabesmetten te
belanden. Premier Modi be-
weert geen andere moge
lijkheid te zien dan deze
schoktherapie. Hij leidt een
land waar één dokter is op
11.600 mensen, één isolatie-
bed voor 84.000 patiënten.
Inmiddels zijn officieel
20.000 mensen in India be
smet, ongeveer 600 zouden
aan het virus zijn overleden.
In Pakistan is het niet veel
beter. Officieel zijn er zo'n
10.000 gevallen en ruim 200
doden. Niemand die deze
cijfers serieus neemt. Want
als er in Nederland onvol-
doende testen zijn, hoe zit
het dan daar? In Pakistan
verzet premier Imran Khan
zich tegen verplichte isola
tie. ,,Rijke landen kunnen
op slot, onderontwikkelde
landen niet. Hier sterven
mensen straks van de hon
ger, niet aan corona.''
Indiase dagloners mogen nu
weer aan het werk op de ak
kers, waar de oogst staat te
verpieteren, en op de bouw
plaatsen buiten de stad.
Maar hoe, is de vraag. Ver
voer is er niet en veel wegen
zijn afgesloten. In Bangalore
kunnen de loodgieters, de
elektriciens en de tapijtwer
kers weer aan de slag. Van
wege het rap stijgende aan
tal besmettingen blijft slop
penwijk Dharavi voorlopig
op slot. Bijna een miljoen
mensen met lege magen
zijn overgeleverd aan de ar
menzorg. Maar wie in India
maakt zich druk om het le
gertje onaanraakbaren?
Is de lockdown die we in
het Westen hebben
alleen maar mogelijk
omdat we zo rijk zijn?
De Pakistaanse premier
Imran Khan vindt van
wel. Zijn ambtsgenoot
Modi van India ziet het
anders. Hij heeft zijn
landgenoten in een
lockdown gedwongen.
Maar hou maar eens
sociale afstand in een
overvolle sloppenwijk.
oals iedereen, had ik ook een inzinking na de
persconferentie afgelopen dinsdag. Ondanks dat
ik het allemaal al had verwacht, deed het toch
pijn, een afgelaste zomer, 2020 een afgenomen
jaar, geen optreden op Lowlands, mijn dochter die
vier jaar naar haar conservatoriumexamen toewerkte en dat
in rook zag opgaan. Vrienden met horeca zagen even geen
uitweg meer, er werd gehuild, geappt, we trokken toch
maar weer een fles wijn open. De zoveelste slapeloze nacht
volgde, waarin ik dacht aan Rutte die waarschijnlijk ook
niet sliep. Je leven opgeschort te zien is kut, maar het lijkt
me toch ook heel erg moeilijk om de keuze te moeten ma
ken andermans levens op te schorten en hen geen oplos
sing, geen einde, geen uitweg te kunnen bieden. Het is de
nacht waarin de angst het van vertrouwen wint en je ge
dachten ongeremd doorrazen. Hoe moet alles? Mijn arme
kinderen, mijn arme vrienden, mijn arme ouders, arme ie
dereen, de zieken, de bejaar
den, de zorgverleners, de
daklozen, steeds dienden
zich in mijn hoofd nieuwe
slachtoffers aan, voor wie
het allemaal nog erger was.
Terwijl het natuurlijk ook
weer niet zó verschrikke
lijk is. Zoals Sheila Sitalsing
in haar column in de Volks
krant schreef: 'Het duurt pas
een maand ofzo, je mag
bijna alles, niemand pakt je
op, je hebt wifi, zeur niet
zo.' En hup daar danste het
denken de andere kant op,
met mijn schuldgevoel: ik
moest me niet zo aanstellen.
Oorlog, tirannie, natuur
rampen, het kan allemaal
veel erger. Als ik hier al van
wankel, hoe moet het dan
als de shit echt de fan hit?
Toen werd ik ineens blij.
Godzijdank ben ik geen
complotdenker zoals Lange
Frans of Faya Lourens. Dat
zou ik echt totaal niet aan
kunnen. Zonder vertrou
wen in onze wetenschap,
politiek en journalistiek,
lijkt nu leven me een hel. Ik
ken ze, ze sturen me film
pjes van Hillary Clinton die
babybloed drinkt, samen met Madonna, en hoe 5G bedacht
is om corona te verspreiden, of andersom. Dat we straks al
lemaal een chip geïmplanteerd krijgen per vaccin en er een
schaduwelite is, de Cabal die de planeet voor zichzelf wil
hebben. Zij bezitten de mainstream media, de WHO, kopen
verkiezingen en financieren pedonetwerken. Ik schijn trou
wens bij die schaduwelite te horen, volgens sommige twit-
teraars die menen dat Rutte me regelmatig tonnen over
maakt. Misschien drinken we ook samen babybloed, wie zal
het zeggen.
ZATERDAG 25 APRIL 2020 GO
FOTO REUTERS
