frt^VandeT0Ur»,"
Burgemeester
van Goes redt
Tourverhaal
S"rbaas Prut">omme-
Histonsche etappe'
5»s«bF
ZEELAND 15
Jo Everaert
1936-2020
^TzZzrdin2°'°^-
We belandden boven
in het Topshuis bij
een exclusief
feestje van bobo's
eerddee"knietdatWe
De gymleraar
ontwikkelde een eigen
visie. Samen met zijn
vrouw maakte hij van
Morres/Hulst een
volleybalbolwerk.
Toen Jo Everaert in 1955
nauw betrokken was bij
de oprichting van een
sportclub in het kleine
Terhole, stond het volleybal in
Zeeuws-Vlaanderen in de kinder
schoenen. Everaert speelde op re
creatief niveau, maar als gymleraar
kroop het bloed waar het niet gaan
kon. Hij verdiepte zich in trai-
ningsleer, ontwikkelde een heel
eigen visie en dwong later met
Morres/Hulst in heel Nederland
en België bewondering af. Het is
vooral daarom wrang dat de coro
nacrisis een gepast afscheid van de
begin deze week overleden 'mister
Morres' belemmert. De basiliek in
Hulst, zijn kerk nota bene, zou
volgens velen te klein geweest
zijn.
Dorpsagent Louis Provoost
haalde Jo Everaert destijds over
om bij Sportclub Terhole de kar te
trekken en plaveide daarmee on
bedoeld de weg naar een impo
sante carrière als trainer. Er werd
in sportief opzicht voor volleybal
gekozen, omdat dat in het nabu
rige Vogelwaarde ook werd beoe
fend en het leuk leek om eens te
gen elkaar te kunnen spelen. Tech
niek en tactiek waren van weinig
belang, maar toen keer op keer van
Vogelwaarde werd verloren, stak
prestatiedrang de kop op. Het
bleek de aanzet tot een fantasti
sche trainersloopbaan, waarin Jo
Everaert zijn ei kwijt kon. Heel
zijn ziel en zaligheid gooide hij
erin, zoals hij dat altijd deed als hij
ergens aan begon. Toen ruim tien
jaar geleden een wedstrijd werd
uitgeschreven voor de mooiste
kerk van Nederland, zette hij zich
in voor de Willibrordus Basiliek in
Hulst. Hij haalde overal handteke
ningen op en bereikte zijn doel.
Het leverde hem op 74-jarige leef
tijd de gouden erepenning van de
gemeente Hulst op.
Het was één van de vele prijzen,
die hij in een rijk leven in de
wacht sleepte. Everaert was gym
leraar aan de LTS (lagere techni
sche school) in Hulst. Daar, aan de
Gildenstraat, werd de basis gelegd
voor een ongekende successtory.
Iedereen kreeg volleyballes, en
Everaert recruteerde uit zijn scho
lieren. De besten werden ge
schoold in zijn basisprincipes van
bewegingsleer. Hij behaalde nooit
een trainersdiploma, maar ont
wikkelde een eigen visie. Die was
gebaseerd op literatuur, en zelf er
varen onomstotelijk bewijs.
,,Ik ben begonnen met niks'', zei
hij in de PZC begin maart 1983,
toen het kleine Terhole al lang was
opgegaan in Morres/Hulst. ,,Maar
al doende leert men. Vanuit een
zuivere beweging en met de juiste
voeding kan je een heel eind ko
men.''
Zijn invalshoek was sterk afwij
kend. Maar de eenling Everaert,
streng en veeleisend, werd ge
sterkt in zijn opvatting door suc
cessen bij de nationale jeugdkam
pioenschappen. Maar liefst 84 keer
nam een jeugdploegje uit Hulst
het in finalerondes op tegen zeven
andere teams, vaak van gerenom
meerde eredivisionisten. Veertien
keer werd de jeugd van Morres/
Hulst Nederlands kampioen. Met
steun van zijn vrouw Ria - die ja
ren voor de administratie van de
club tekende, zelf ook training gaf
en bestuurslid was van het district
Zeeland - maakte hij van Morres/
Hulst een vermaard volleybalbol-
werk, dat de vruchten van de
jeugdopleiding plukte en in de ja
ren tachtig met een gouden lich
ting zowel bij de mannen als vrou
wen in de eerste divisie uitkwam.
Veel verenigingen namen zijn
tips ter harte. Met bijdragen in
landelijke vakbladen baarde hij
opzien en schroomde hij niet om
gelouterde internationals op hun
tekortkomingen te wijzen. ,,Of ik
de Cruijff van het volleybal ben?'',
herhaalde hij in 2010 in de PZC
een vraag. ,,Cruijff was een unieke
voetballer, dat ben ik als volley
baller nooit geweest. Maar ik heb
veel verstand van volleybal,
trainde eigenwijs, op mijn eigen
manier. Er is wel eens gezegd, dat
als ik in de Randstad zou hebben
gewoond ik meer invloed zou
hebben gehad.''
Een uur na de finish van de Tour
etappe op Neeltje Jans, op 5 juli
2015, was Christian Prudhomme
onvindbaar. Overal gekeken, ner
gens te zien. De grote baas van de
Ronde van Frankrijk had zich, zo
bleek later, al teruggetrokken in
een kantoortje in het Topshuis.
Voor een kort interview had-ie
geen tijd meer, werd door de or
ganisatie meegedeeld. Gelukkig
bood de burgemeester van Goes
uitkomst.
Met diverse collega's van de
PZC waren we die zondag aanwe
zig op de Stormvloedkering en
maakten we verhalen voor de
maandagkrant. Eén van mijn ta
ken was om een artikel te maken
over hoezeer de Tourbeelden van
Zeeland van invloed zouden zijn
op het toerisme in de daaropvol
gende jaren.
Kort na de aankomst van de
renners - André Greipel won -
stuurde ik mijn verhaal door. De
eindredactie vroeg of ik toen nog
kans zag om Christian Prud-
homme om een reactie te geven
op hoe de dag was verlopen.
'Tuurlijk.' Maar waar vind je de
eindverantwoordelijke in zo'n
wirwar van mensen? En hoe krijg
je hem te spreken als je dat niet
van tevoren hebt aangevraagd?
Uiteindelijk werd duidelijk dat
de Tourbaas al boven in het Tops-
huis zat, waar een soort afterparty
was. Via de perszaal, onder in het
gebouw, mochten fotograaf Johan
van der Heijden en ik niet naar
boven. Overal werden we door of
ficials tegengehouden. Tja, wat
dan? We liepen buitenom en
kwamen daar een aantal notabe
len tegen, die een kaartje hadden
voor de bijeenkomst. Onder hen
oud-Tourwinnaar Joop Zoete
melk en René Verhulst, de toen
malige burgemeester van Goes.
De laatste kende de fotograaf, zag
ons probleem en smokkelde ons
zonder blikken of blozen langs
enkele potige beveiligers. Samen
gingen we de lift in en eenmaal
boven belandden we op een ex
clusief samenzijn van bobo's, ter
wijl we zelf ietwat underdressed
waren. Een chique geklede Franse
freule die aan een glaasje nipte,
bleek Marie-Odile Amuary te
zijn, de heuse eigenares van de
Tour de France.
Maar waar was Prudhomme?
We werden doorverwezen naar
een kantoortje van enkele vier
kante meters waar hij de dag met
enkele anderen evalueerde. Of we
hem een paar vragen mochten
stellen? ,,Non." Want we hadden
nooit een verzoek ingediend.
Over tien minuten dan? Het
duurt maar kort.
Na lang aandringen stemde hij
toe. En professioneel als hij was,
kwam hij met teksten die heel
Zeeland wilde horen: ,,We heb
ben vandaag een mooi gevecht
gezien. Ik denk niet dat we eerder
in de geschiedenis op de tweede
dag van de Tour zo'n krachtige
strijd hebben gehad. En de locatie
van de finish was natuurlijk ook
uniek: midden in zee."
Prudhomme gaf bovendien aan
dat hij aangenaam verrast was
door het feit dat de Franse televi
sie zo lang in Zeeland was blijven
hangen. ,,Ze konden bij de regie
maar geen genoeg krijgen van de
beelden. Ik heb het niet eerder
meegemaakt dat ze een finishplek
zo uitgebreid lieten zien."
Missie volbracht, met dank aan
de burgemeester. Merci!
zaterdag 25 april 2020
'Mister Morres' dwong
overal bewondering af
De krant
van 6 juli
2015.
-tic a-
<fc°rSo eland vmvUet rF
JkdenT"'
indeg«chiedeiis™rteeK!fr
van de Tour \T '^eede
«rijd hebben gehad £0
rie Mn de finish de loQ"
«>n Rotterdam iS^a™ et3PPe
™&de en over de 7e Antwet>en
den Itvam r^n «Tan-
fend f u JÜ°P de '"«de
a if adder! ^W0IX*€ •n.z™ af^'£c strijd hebben
tcon niet." 1 êenooptr Beter S*=Zieil
c"»«önPrut(ftomm6iToürba3s
A
Jo Everaert in 2009. archieffoto
PETER NICOLAI
Peter van Kouteren
Tijdens de coronacrisis missen
we de sportwedstrijden en -eve
nementen, als direct betrokke
nen of toeschouwers. Terugblik
ken op bijzondere momenten uit
de (Zeeuwse) sporthistorie kun
nen we wel en dat doen we ie
dere zaterdag. In deel 2: De
Tourfinish in 2015.
Roeland van Vliet
Vlissingen
Jo Everaert, hier in 1988 met de jeugd van Morres/Hulst, was een gymleraar met een groot hart voor
de volleybalsport. archieffoto camile schelstraete
