'Ik ben
blij met
de taak die
ik nu heb'
BV DE LIEFDE
L) kt <pUkkijft-
Jr 29
Ver ross
Ctl$ u ziet
Jozef (51) kampt al zijn
hele volwassen leven met
verslavingen. Sinds hij
huisman is, gaat het
weer goed met hem.
Oj-tn\ei
„Blijf jij maar lekker thuis, zei Noesje
een paar jaar geleden tegen me. En dat doe
ik met groot plezier. Zij verdient als GZ-
psycholoog genoeg voor ons tweeën, ik
zorg dat zij zich alleen hoeft bezig te hou
den met haar werk. Ik doe het huishouden,
ik kook, ik regel concertkaartjes en roman
tische weekendjes. Heerlijk.
Halverwege de jaren 90 was dat wel an
ders. Ik was 25, had een erfenis van mijn
overleden vader en zat vaak in het café van
Noesjes stiefvader, een vriend van me. Ik
had een beroerde jeugd gehad door de
scheiding van mijn ouders en de vroege
dood van mijn vader. Alcohol verdoofde
mijn verdriet.
Ik leerde Noesje kennen bij een kerst
diner van haar familie. Ze was heel bleu,
droeg geen make-up, geen merkkleding.
Een meisje van pas zestien jaar, dat kon
luisteren en praten als een volwassene. Met
haar onschuld maakte ze diepe indruk op
me. Ik was een vlotte horecajongen, maar
klapte helemaal dicht. Ik schaamde me dat
ik me aangetrokken voelde tot zo'n jong
iemand. Ik was doodsbang dat ze me een
vieze oude man zou vinden.
Vanaf die tijd tot ver na haar zeventiende
verjaardag kwam ik elke middag naar het
café, waar zij haar huiswerk zat te maken.
We praatten urenlang over van alles, en op
een dag durfde ik te bekennen wat ik voor
haar voelde. Ik vroeg of ze met me verder
wilde, als ze me niet te oud vond tenmin
ste. Ze zei: 'Ja, als jij me niet te jong vindt'.
Op haar achttiende trok ze bij me in, op
haar negentiende zijn we getrouwd.
Bij mij vond ze rust en de ruimte om zich
te ontwikkelen. Ze werd psycholoog en
werkt tegenwoordig in een tbs-kliniek.
Ik werkte toen mijn erfenis op was weer
in allerlei verschillende vormen van horeca.
Een branche waarin je gemakkelijk ver
slaafd raakt en blijft. Afwisselend dronk ik,
rookte cannabis, gebruikte pillen en gokte,
maar ik ontkende voor mezelf dat ik ergens
verslaafd aan was.
Noesje en ik maakten er geen ruzie over.
De agressiviteit die ik in me had richtte ik
tegen mezelf, nooit op haar. Zij heeft zich
altijd veilig gevoeld. Ze stelde zich niet op
als hulpverlener en heeft nooit gevraagd
wat en hoeveel ik dan precies gebruikte.
Maar een jaar of drie geleden kon niets
me nog een geluksgevoel geven. Een paar
vrienden stierven jong, een geliefde tante
ook. Ik belandde in een diepe depressie en
zag het leven niet meer zitten. Zelfs voor
Noesje had ik geen oog meer. Toch kon ik
toen voor het eerst eerlijk tegen haar zeg
gen: 'Ik denk dat ik verslaafd ben'. En zij
antwoordde: 'Dat denk ik ook'. Ik heb de
horeca achter me gelaten, ben hulp gaan
zoeken en werd huisman.
Ik ben tegenwoordig zó gelukkig. Behalve
koffie en shag gebruik ik geen middelen
meer. Ik lees veel en wandel vaak met een
paar bejaarde asielhonden die ik heb ge
adopteerd. Ik geniet van intensief contact
met allerlei ouderen in ons appartementen
complex. Laatst hoorde ik Noesje tegen een
vriend zeggen: 'Ik heb de Jozef weer terug
die ik leerde kennen'.
Volgend jaar zijn we 25 jaar getrouwd en
zeggen we met een groot feest en ceremo
nie nog een keer 'ja' tegen elkaar. Ik ben blij
met de taak die ik nu heb: Noesje gelukkig
maken. Als ik het huis gezellig heb gemaakt
of een verrassingsuitje heb georganiseerd
en zie hoe blij ze dan is, word ik helemaal
high.
Ik kan oprecht zeggen dat ik verslaafd ben
aan mijn vrouw.''
38
TEKST WILMIE GEURTJENS
ILLUSTRATIE STUDIO SKI
De echte namen van de geïnterviewden
zijn bij de redactie bekend. Wil je ook pra
ten over je relatie? magazine@dpgmedia.nl
