'Ben je aan het
oefenen met
lintjes knippen,
vroeg mijn
zoon toen ik
een label uit
een overhemd
stond te
knippen'
derd procent geheim ook, daar moet je
voor tekenen. Ik mocht zelfs niet tegen
anderen zeggen dat ik had gesolliciteerd.
Er volgden leuke gesprekken met de Com
missaris van de Koning en de vertrouwens
commissie, waarin we nadachten over
dilemma's. Ik kwam daar opgewekt van
terug.''
,,Nee, toen waren we nog maar net begon
nen. Ik had er een goed gevoel over, maar
dat zei natuurlijk niets. Er kwam een twee
de gesprek en daarna begon er wel iets te
kriebelen. Uiteindelijk hoorde ik dat er nog
maar twee kandidaten over waren, num
mer 1 en nummer 2. Die nummer 2 was er
alleen voor als nummer 1 onder een tram
zou komen, begreep ik. Anderhalve week
lang duurde vervolgens het wachten en
ik mocht niemand iets vertellen. Op een
woensdagavond was er een geheime stem
ming. Ik was thuis en wist dat ik die avond
gebeld zou worden. Toch alsof je van de
rector te horen krijgt of je je eindexamen
hebt gehaald. Om kwart over 8 ging de
telefoon. We zaten met het gezin aan de
keukentafel een potje te pesten om de tijd
te doden. Ik bleek nummer 1 te zijn.''
Hij knikt bedachtzaam. ,,Ja, blijdschap.
Toen het nieuws die avond bekend werd,
kwam er meteen een golf aan publiciteit,
dat sloeg natuurlijk helemaal nergens op,
maar voor Vijfheerenlanden heeft het vol
gens mij positief uitgepakt. Op 14 novem
ber 2019 werd ik geïnstalleerd, in Meerkerk,
my hometown, waar ik ben opgegroeid. Ik
werd beëdigd in het bijzijn van mijn vader
en moeder, die daar nog steeds wonen.
Door mijn relativerende karakter ben ik
nooit erg onder de indruk van officiële
poeha, maar toen de griffier het Koninklijk
Besluit voorlas en ik de belofte van trouw
aan mijn gemeente aflegde, raakte ik toch
geëmotioneerd. Op dat moment daalde het
echt in. Wat je noemt een ankermoment.''
,,Mijn vader en moeder waren natuurlijk
onder de indruk, al lopen ze daar niet mee
te koop. Ook mijn eigen kinderen vinden
het bijzonder, maar ze kunnen het zeker
relativeren, dat zullen ze van ons hebben
meegekregen. Thuis ben ik niet meer dan
een loco-burgemeester, hoor. Toen ik nog
niet was beëdigd stond ik 's ochtends in de
keuken met een schaar in mijn hand een la
bel uit een overhemd te knippen. Mijn tien
jarige zoon vroeg: 'Ben je al aan het oefenen
met lintjes knippen?' Dat relativeert enorm.''
,,Niet voortdurend in de hoedanigheid van
'vader van de gemeente'. Maar de rol ik die
kan spelen, zeker tijdens deze crisis, vind ik
heel belangrijk. Mensen vinden het fijn van
de burgemeester te horen hoe het gaat, dat
ze het goed hebben gedaan, dat er naar hen
wordt geluisterd, dat de gemeente hen be
terschap en sterkte wenst. Dat maakt voor
mij deel uit van het burgemeesterschap.''
,,Nee! Je hebt geen inwerktijd als burge
meester. Er waren direct wat we noemen
'impactvolle incidenten'. We hadden in de
gemeente een paar flinke branden, en een
politieagent schoot zijn vrouw dood en ver
volgens zichzelf. De arrestatie van Ridouan
Taghi zorgde ook voor onrust, omdat hij uit
onze gemeente komt. Zeker toen er een
week later een grote politieactie in die wijk
was. Daar ontstond direct een gespannen
dynamiek. Vervolgens hebben we een zeer
onrustige oud en nieuw gehad, veel auto's
in de brand en de Mobiele Eenheid moest
zelfs ingrijpen. Dat hadden we hier nooit
gehad. Aan het begin van de avond konden
de brandweer en de politie niet bij een
brandende auto komen omdat ze werden
bedreigd door omstanders met vuurwerk.
Dat is een grens, als burgemeester kun je
dat nooit accepteren. Vanuit de brandweer
en de politie zijn er later grappige opmer
kingen gemaakt: we hebben even een leuk
inwerkprogrammaatje voor u opgesteld.''
Dat valt mee. De gemeenteraad heeft ge
merkt dat ik er echt plezier in heb. Mijn
eerste raadsvergadering was in december
en we hadden een volle agenda. Het leiden
van zo'n vergadering heeft soms wel iets
weg van het presenteren van een radio
programma, er is een draaiboek en het is
dan wel geen interview, maar toch probeer
ik af en toe met een opmerking het ijs te
breken. Niet te veel lol erin, maar het mid
den vinden tussen ernstig en plezierig.''
,,In zo'n crisis kun je als burgemeester wel
je rol spelen en dat is fijn. Ook zie ik overal
prachtige initiatieven ontstaan. We doen
het inderdaad echt samen.''
Fröhlich denkt even na. ,,Ja, dat is me toch
al een enkele keer overkomen. Dat je vanuit
iets heel kleins, bijvoorbeeld door even
naar iemand toe te gaan of iemand te bel
len, echt iets kunt betekenen. Die rol voel
ik heel sterk. Ik wil van betekenis zijn voor
mensen. In deze coronatijd bel ik zo veel
mogelijk patiënten op, gewoon om even
vanuit de gemeente iets te laten horen.
Ik merk dat mensen dat waarderen en dat
vertellen ze me ook. Dat zijn momenten
dat ik even stil word en ja, dat zou ik burge-
meestersgeluk noemen.''
En toen werd je aangenomen?
Euforie?
Niet alleen je ouders, maar ook je gezin
zat in de zaal.
Je bent burgervader. Voelt het ook
echt zo?
Kreeg je de tijd om rustig in te werken?
Heeft de Vijfheerenlandse politiek het
je al moeilijk gemaakt?
Je kreeg behoorlijk wat voor je kiezen in
de eerste maanden. En dan nu ook nog
de coronacrisis.
Je vertelde over het 'programmageluk'
dat je als radiomaker kunt ervaren. Heb
je in de bijna zes maanden dat je hier zit
al 'burgemeestersgeluk' gehad?
ZATERDAG 18 APRIL 2020 13
