Levenslessen van opvoedcolumnisten (slot)
Alex van der Hulst, Hanneke Hendrix en Nynke de Jong maakten
afgelopen anderhalf jaar wekelijks een opvoedcolumn voor deze
bijlage. Ter afsluiting blikken ze terug op die periode en delen ze hun
ervaringen over deze verwarrende tijden. Vandaag de slotaflevering,
waarin Nynke terugblikt op de langste kortste tijd.
Later vertellen
we hem
hoe iedereen
ineens
legpuzzels
ging maken
29
The longest shortest time. Dat is de naam
van een Amerikaanse podcast over op
voeden. Het is een prachtige titel, want
hij geeft perfect de tweeledigheid van
het ouderschap aan. De dagen lijken
soms eindeloos te duren. Zo'n ochtend waarop je
al hebt gekleid, een hut gebouwd en cakejes hebt
gebakken, om daarna wanhopig naar de klok te kij
ken en te moeten concluderen dat er ook nog een
hele middag op je wacht waarin de kinderen nog
meer entertainment van jou verwachten.
Tegelijkertijd gaan de jaren met kinderen vrese
lijk snel. Broeken die gisteren nog pasten en van
daag al hoogwaterpijpen hebben. Puzzels die op
maandag nog te lastig lijken, worden op vrijdag
achteloos in elkaar gelegd. Zoals Herman van Veen
al zei: de wijzers van de klok gaan snel, dat merk je
later wel. Zó liggen ze dronken van de borstvoe
ding op je schouder te slapen, en na twee keer met
de ogen knipperen valt de welkomskaart van de
basisschool op de deurmat. Een dag duurt soms
een jaar, een jaar duurt een dag.
En dat wordt nu, in deze coronatijd, nog veel dui
delijker. Opa en oma en pake en beppe hebben de
kinderen nu al een paar weken niet gezien, terwijl
ze normaal elke week een dag oppassen. Als Janne
's ochtends vroeg bij ons in bed kruipt, en ik haar
lange dunne benen bestudeer, denk ik telkens: opa
en oma denken dat ze nog een peuter is. Maar dat is
geweest. De poppetjes die ze inmiddels tekent, zijn
gedetailleerder, haar woordenschat nauwkeuriger.
Het babyvet is uit haar wangen getrokken. Ineens,
van de ene op de andere dag.
Abe kletst ineens de oren van je hoofd. Toen pake
en beppe hem voor het laatst in het echt zagen, kon
hij net 'oom Jaap' zeggen. Daar waren we toen
allemaal heel trots op. Nu verzint hij hele verhalen
voor zijn Duplo-dieren. De beer moet huilen, de
tijger komt hem knuffelen. Hij doet er verslag van
alsof hij Evert ten Napel is. Alsof de kinderen deze
tijd van stilstand hebben aangepakt om zelf heel
snel vooruit te gaan. Alsof die ene zelfhulpboeken
zin écht klopt: dat alles wat je aandacht geeft,
groeit. Ze krijgen zoveel aandacht dat ze na deze
coronatijd meteen hun brommerrijbewijs kunnen
halen.
Als je zwanger bent, is dit helemaal de langste
kortste tijd. Voor mij kruipen de weken vooruit.
De baby is de enige afleiding in een verder mono
toon leven. En het voelt alsof ik zwanger raakte in
een andere eeuw. Toen ik nog gewoon naar de ver
loskundige kon, toen we met kerst een ingelijste
foto van de echo aan mijn ouders en schoonouders
gaven, die we toen gewoon nog konden feliciteren
met de komst van hun kleinzoon. Het voelt alsof ik
al een jaar zwanger ben.
Voor mijn ouders gaat de tijd juist veel te snel. Zij
vragen op Facetime of ik even mijn buik wil sho
wen, omdat die voor hun gevoel veel te snel groeit
,,Straks hebben we ineens een kleinzoon erbij'',
verzucht mijn moeder. Ze wil ook bij haar
zevende kleinkind alles meemaken, bele
ven. Kleertjes opvouwen, helpen met
het schoonmaken van de babykamer.
Voelen hoe hij schopt. Alsof ze de
baby tekort doet, nu dit allemaal
niet kan. Terwijl ik allang blij zal
zijn wanneer zij, eind juli, op
kraamvisite mogen en kunnen
komen.
Later zullen we aan deze jongen
vertellen over de periode voor zijn
geboorte. Hoe we allemaal binnen
bleven, hoe iedereen ineens leg
puzzels ging maken en we oude
voetbalwedstrijden keken
omdat er geen nieuwe ge
speeld werden. Hoe we er
achterkwamen dat fysiek
contact van levensbelang
is. Hoe gek het is wanneer
je iemand niet kunt aan
raken, knuffelen, omhel
zen. Dat er mensen stier
ven en wij geen afscheid
konden nemen. Hoeveel
we thuis waren, en fa-
cetimeden. Hoe zijn
broer ineens tot veer
tien leerde tellen, en
zijn zus allemaal
letters van het alfa
bet leerde schrij
ven. Hoe we elke
dag met zijn vieren
waren, hoe be
nauwend dat
soms voelde,
maar hoe bijzon
der het tegelijker
tijd ook was. En
hoe hij zelf groeide
en groeide, op de vei
ligste plek van de we
reld: in quarantaine in
zijn moeders buik.
GO ZATERDAG 11 APRIL 2020
Mijn buik is op dit moment
de veiligste plek ter wereld
Met Alex van
der Hulst en Han
neke Hendrix maakt
Nynke de Jong (35),
moeder van een zoon
(2) en een dochter (3),
de opvoedpodcast
Ik ken iemand die
