Je kunt een echte kerkdienst
niet nabootsen. Thuis is er
toch te veel afleiding
5
fietsen en je bent er. Even de deur
uit."
Ook voor Dara (16) is het wel
mooi geweest. ,,Ik ga graag naar
school. We hebben wel een
groepsapp, zo hou ik nog contact
met mijn klasgenoten. Mijn men
tor heeft een rooster gemaakt met
contactmomenten. Daar kan ik in
zien wanneer de leraren gaan bel
len om te vragen hoe het gaat. Ik
krijg veel steun vanuit school.
Maar ik vind het wel lastig dat ik
nu zelf moet uitvogelen wanneer
ik dingen moet doen." Dara
neemt zo nu en dan haar kleine
zusjes mee om een rondje te lo
pen. „Of ze gaan fietsen en ik ren
er achteraan. Dan heeft mijn moe
der weer even de handen vrij."
Ook zij is blij met haar bijbaantje:
„Normaal gesproken sta ik op za
terdag bij de slager. Nu doe ik dat
ook op de vrijdagmiddag."
Hoe hou je het thuis rustig: dat
is de grootste uitdaging voor
grote gezinnen. Ellen: „Gelukkig
is het huis groot en heeft bijna
iedereen zijn eigen kamer. Alleen
de twee jongsten delen er een.
Voor Dara, Jent en Pien is het be
langrijk dat ze zich terug kunnen
trekken; die hebben alle drie baat
bij een prikkelarme omgeving,
vanwege een autistische stoor
nis. Wij hebben geen televisie,
als ik muziek aanzet, zijn het
psalmen. De straat is rustig, je
hoort de vogels fluiten."
Ongemerkt glijdt het gezin de
'vakantiemodus' in, ziet Ellen.
,,Voor mezelf voelt dat wel zo. In
het begin riep ik om half acht:
'Opstaan, we gaan ontbijten!' Nu
gebeurt dat pas om 9 uur. De kin
deren worden later wakker, ze
blijven langer beneden zitten.
Cato heeft voor zichzelf al beslo
ten dat het vakantie is. Die wil
absoluut niks voor school doen.
De drie grootsten hebben veel
online les. Ik dacht in het begin
dat onze brugklasser leuk aan
zijn huiswerk was, tot ik erachter
kwam dat hij drie uur op Face-
book had gezeten en maar vijf
minuten school had gedaan."
Op de dinsdagavond is er, spe
ciaal voor de leden van de Gere
formeerde Gemeente, een medi
tatie op de coronatijd. Via inter
net of - voor degenen die geen
computer hebben - via de kerkra
dio. Ook zaterdagavond is er een
meditatie. De zondagse gang
naar de kerk - 's morgens, 's mid
dags en 's avonds - is vervallen.
Om half tien 's morgens schuift
het gezin op de bank om te luis
teren naar de dienst, 's avonds
om half zeven weer.
Het 'nieuwe normaal'
Ellen en Pieter hebben besloten
dat de kerkdienst van tussen de
middag facultatief is. Want thuis
is toch anders. ,,In de kerk luister
je naar de dominee of voorgan
ger, thuis zit je op je gemakke
lijke stoel en er is afleiding. Even
naar de wc, even een snoepje uit
de kast pakken. Je kunt een echte
kerkdienst niet nabootsen."
Vooral de eerste weken, voor
het 'nieuwe normaal' dat nu zijn
intrede begint te doen, waren
frustrerend. Ellen: ik dacht, dit
moet af, dat moet af. Dit is mijn
verantwoordelijkheid, ik moet
dit allemaal in goede banen lei
den. Nu heb ik al zo veel losgela
ten. Het lukt niet, zeg ik tegen
mezelf. Jammer dan. Ik kan het
gewoon niet, ik heb ook mijn
hele huishouden nog. Is het een
zware tijd? Ja, maar wij kunnen
vragen om kracht. En dan krijgen
we die ook, dat voel ik."
Pieter: ,,Dit is de tijd van de ze
ven Lijdensweken, de opmaat tot
Pasen. Dat dit zich allemaal af
speelt in die tijd, ervaar ik wel als
heel bijzonder. Vanuit het geloof
zeggen wij tegen elkaar: God re
geert alle dingen. Het geloof
geeft steun."
WW DAG XX MAAND 20XX
Pieter en Ellen aan de afwas,
nadat Zoon Jent (l) heeft mee
geholpen met afruimen.
Even een momentje voor de
twee jongsten, Febe (r) en Cato.
