CORONAVIRUS
SPORT 27
Hij geldt als de zwaarste van alle wielerklassiekers en dat
zorgt voor een onophoudelijke stroom aan herinneringen aan
Parijs-Roubaix. De 118de editie wordt morgen niet gereden,
maar de mythe van dé kasseienkoers blijft altijd leven.
zaterdag 11 april 2020
Met een kassei onder zijn arm
wordt Philippe Gilbert van micro
foon naar microfoon gesleept. Zijn
palmares was al hallucinant, maar
niets is zo mooi als een wedstrijd
voor het eerst te winnen, vertelt de
winnaar van Parijs-Roubaix 2019.
Op hetzelfde moment is Jesper
Asselman nog bezig met zijn ge
vecht richting Roubaix. ,,Opluch-
ting'', zegt Asselman over zijn ge
voel wanneer hij een half uur na
Gilbert de wielerbaan opdraait.
Hij rijdt de ereronde vooral voor
zichzelf, want Asselman wordt uit
de officiële uitslag geschrapt. Te
laat. Buiten tijd. Al voor het Bos van
Wallers reed Asselman lek en kreeg
hij nog een wiel uit de neutrale wa
gen. Bij de tweede lekke band op de
kasseien van Mons-en-Pévèle, 50
kilometer voor de meet, duurde het
een half uur voordat hij een nieuw
achterwiel had. ,,Een leegloper, de
laatste zes kilometer reed ik op de
velg. Het was mijn tweede Roubaix
en deze keer wilde ik finishen. Ach
ter mij reden nog twee renners en
dan de bezemwagen. Ik kwam in
een soort trance, ik bleef trappen.
Het is een mythische wedstrijd. Je
voelt de historie op de kasseien, die
er nog net zo bij liggen als vroeger.''
Gilbert en Asselman rijden een
jaar geleden dezelfde wedstrijd,
maar schrijven elk hun eigen ver
haal. Zoals Parijs-Roubaix elk jaar
opnieuw herinneringen voor de
eeuwigheid vormt. Het is een wed
strijd die zich niet laat ensceneren.
Van alle klassiekers de minst voor
spelbare. Met meer dan 50 kilome
ter aan kasseien zijn geen renners
van het type Van der Poel of Sagan
nodig voor spektakel. ,,Want de
wedstrijd zelf straft zó hard'', zegt
viervoudig winnaar Tom Boonen.
In prestige en zwaarte schaalt
Boonen Parijs-Roubaix hoger in
dan de Ronde van Vlaanderen. ,,De
enige koers waar mannen op het
vlakke uit het wiel worden gereden.
Het zijn ook geen kasseien die daar
liggen. Het is alsof ze een camion
met stenen hebben leeggegooid en
daarna wind en regen de rest heb
ben gedaan. Rijden op de kasseien
van Parijs-Roubaix is als je hoofd in
een strop steken. Het kan plots af
gelopen zijn. Dan gaat het licht uit
en is het krabbelen naar de piste.''
Zo kunnen topfavorieten win
nen, maar net zo gemakkelijk het
onderspit delven omdat een renner
van mindere naam en faam een
droomdag beleeft. Denk bijvoor
beeld aan de zege van Mathew Hay
man in 2016. Na een aanval van
meer dan 180 kilometer verslaat hij
in de sprint Boonen, die jaagt op het
record van vijf zeges. Maar zelfs als
de winnaar vanuit de ploegleiders
auto wordt aangewezen (zoals Jo-
han Museeuw die in 1996 gelijk
tijdig met zijn twee Mapei-ploeg
genoten Gianluca Bortolami en
Andrea Tafi over de streep kwam)
Ik ga mijn carrière
niet afsluiten zonder
Parijs-Roubaix te
hebben gereden
beklijft Parijs-Roubaix.
En niet alleen vanwege de win
naars. De verhalen van de verliezers
en ongelukkigen tussen Com-
piègne en het Velodrome van Rou-
baix dragen ook bij aan de roem.
Niet alleen succes, net zo goed de
herinnering aan het noodlot draagt
bij aan de mythe van de kasseien-
klassieker. Want hoe zou je ooit
kunnen vergeten hoe Museeuw in
1994 ten onder ging op zijn speciaal
ontworpen 'damesfiets'. Hoe de
Belg Leif Hoste in 2004 wegreed bij
zijn medekoplopers, maar een gele
vlag met de Vlaamse leeuw in zijn
achterwiel kreeg en prompt kans
loos was? Of wat te denken van
George Hincapie in 2006? Een jaar
eerder was hij tweede achter Boo-
nen, nu brak zijn stuur op de kas
seien en zat hij ontheemd in de
berm. En de zege van Hayman in
2016 was wonderschoon, maar de
foto van dat jaar waarbij Sagan met
zijn fiets over een gevallen Fabian
Cancellara springt, vat de krankzin
nigheid die dag het beste samen.
Zo wordt elke generatie opge
voed met haar eigen memoires uit
Noord-Frankrijk. De eerste herin
nering van Hennie Kuiper, in 1983
zelf winnaar ondanks een kapot
achterwiel in de finale, komt uit
zijn plakboek. ,,Een foto van de zege
van Jan Janssen uit 1967. Hij ver
sloeg in de sprint onder meer Rik
Van Looy. Ik moet toen zelf een jaar
of achttien zijn geweest.'' Kuiper
reed in een ander wielertijdperk.
Toen het nog kon: Parijs-Roubaix
én een grote ronde winnen. Kuiper:
,,Ik reed 140 of 150 wedstrijddagen
per jaar. Iedereen, Eddy Merckx
ook. Van Omloop Het Volk tot de
Ronde van Lombardije.''
Dat wordt vandaag de dag niet
voor mogelijk gehouden, maar
'Roubaix' spreekt nog altijd tot de
verbeelding bij ronderenners. Tom
Dumoulin weet dat hij ooit - 'vijf
kilo dikker' - mee zal doen in de
Hel van het Noorden. ,,Want ik ga
mijn carrière niet afsluiten zonder
Parijs-Roubaix te hebben gereden.''
Wiggins
Zoals ook de Brit Bradley Wiggins
(Tour-winnaar van 2012) in zijn
laatste jaar bij Sky zijn zinnen had
gezet op Parijs-Roubaix. Die wed
strijd, met de befaamde wielerbaan
als finish, zag hij als de ultieme ma
nier om zijn carrière af te sluiten.
,,Die kasseistroken zijn niets veran
derd in honderd jaar. Alle renners
uit het verleden hebben daar gere
den. En het Velodrome in Roubaix,
op welke positie je ook rijdt, het is
een lap of honour. De ultieme ere
ronde.'' Wiggins finishte in 2014 als
negende, 20 seconden na winnaar
Niki Terpstra.
In 1983 won Kuiper, net als Terp
stra solerend. In de ogen van Kui
per, een van de beste Nederlandse
klassieke renners aller tijden, is
Parijs-Roubaix een ongekend ge
vecht tegen de elementen. Heroïsch
en uniek. ,,Bij geen enkele andere
wielerwedstrijd is het lijden zo
goed in beeld. Rinus Michels heeft
gezegd: voetbal is oorlog. Nou:
Parijs-Roubaix, dat is ook oorlog.''
De Zwitserse favoriet Fabian Cancellara is hard onderuit gegaan op de stenen. Toenmalig Nederlands kampioen Niki Terpstra moet vol in de remmen. Wereldkampioen
Peter Sagan lijkt gekatapulteerd te worden over de fiets van Cancellara. De zege in de editie van 2016 was voor de Australiër Mathew Hayman. foto getty images
'Parijs-Roubaix, dat is oorlog'
Daan Hakkenberg
Rotterdam
-Tom Dumoulin (29)
