Na haar studie werd ze geselecteerd voor
het diplomatenklasje van Buitenlandse
Zaken en werkte ze zeventien jaar als diplo
maat in steden als Caïro en Damascus.
Daarmee heeft Stienen zich definitief aan
haar jeugd ontworsteld - al is dat een term
waar ze zich niet zo in kan vinden. ,,Hij
vangt wel wat er is gebeurd, want ik heb
zeker de nodige weerstand ontmoet. Maar
hij toont maar één kant van het verhaal.
Er was de worsteling, maar óók het plezier
van de zoektocht, van het ontdekken van
nieuwe werelden.''
Sowieso is ze zeer nauwkeurig als het om
woordkeus gaat. 'Feedback', bijvoorbeeld,
vindt ze geen fijn begrip vanwege de letter
lijke vertaling: terugvoeden. „Feedback
grijpt terug op wat achter ons ligt en is zel
den opbouwend. Ik spreek dan ook liever
van feedforward: commentaar dat mensen
voedt en vooruithelpt.''
Ook zegt ze op een gegeven moment:
,,Ik ben niet bang voor moeilijk.'' Om er
meteen aan toe te voegen: ,,Al is dat niet de
juiste manier om mij te beschrijven, want
dan heb je 'bang' en 'moeilijk' in één zin.
Daar haal ik geen energie uit.'' Waaruit dan
wel? ,,Uit het nieuwe. Het nieuwe pad, het
andere verhaal. De plek waar de groei zit,
daar richt ik me op. In het klasje van Bui
tenlandse Zaken hadden we een economie
leraar, die overigens behoorlijk seksistisch
kon zijn. 'Women and economics, a fascina
ting topic!' zei hij soms smalend. Maar ook:
'Petra, je bent net een zonnebloem. Jouw
gezicht draait altijd naar het licht.' Waar
mee hij doelde op mijn opgeruimde na
tuur.''
Haar zorgvuldig gekozen vocabulaire
past bij haar focus op groei en positiviteit.
Onder het motto 'Alles wat je aanraakt,
wordt groter', heeft Stienen voor zichzelf
besloten vooral constructieve dingen aan
te raken. Zo wil ze liever geen aandacht
besteden aan de haat die ze, als arabist met
een genuanceerde visie op de islam, over
zich heen krijgt. Ondanks haar kritiek op
religieuze en militaire dictaturen, vrou
wenonderdrukking en mensenrechten
schendingen vinden sommigen dat ze te
loyaal is als het om het Midden-Oosten
gaat. ,,Het valt niet mee wat mij soms wordt
toegewenst, maar ik wil daar niet induiken.
Dat geeft het alleen maar meer zwaarte. Ik
draai het liever om: ook aan het genuan
ceerde Midden-Oosten-verhaal is enorme
behoefte. Want het is niet naïef, maar juist
heel realistisch om naar de gelaagdheid
van een land, cultuur en religie te kijken.
Naast het zwart van de tiran en de terrorist
heb je nog zo veel meer kleuren. Niet voor
niets word ik al negen jaar voortdurend
gevraagd om dat verhaal te vertellen, in
kleinere en grote zalen en in de landelijke
media.''
U bent wel minder op tv dan een paar
jaar geleden.
,,2014 was een omslagpunt. Toen werd
pater Frans van der Lugt vermoord in de
Syrische stad Homs, en werd ik de hele tijd
gebeld: 'Wat vind je van IS, van Daesh, het
kalifaat?'. Ik vind daar van alles van, maar
ook hier geldt: wat je aandacht geeft, wordt
12
