CORONAVIRUS
8 NIEUWS
VERPLEEGAFDELING ZORG MET HET HART
De verpleegafdeling orthopedie van het
ziekenhuis in Eindhoven is normaal een
plek van hoop. Nu krijgt het personeel het ene
sterfgeval na het andere te verwerken. Maar ze
knokken door, soms met de moed der wanhoop.
En de patiënten ook: ,,Ik wil nog niet dood.''
donderdag 9 april 2020
Chris van Mersbergen
Eindhoven
p het tafeltje van een
van de mobiele compu
ters in de ziekenhuis
gang ligt een A4'tje.
Daarop de namen van
de patiënten op cohort
afdeling 10-West. En
achter elke naam de
toevoeging: 'Reanimeren: nee', 'Beade
men: nee'.
Dit is een beetje een vergeten deel
van de Nederlandse ziekenhuizen. Heel
het land legt dagelijks het oor te luister
bij de voormannen van de Nederlandse
Vereniging van Intensive Care: hoeveel
bedden hebben we nog? Kunnen we het
aan? Maar van die talloze verpleegafde-
lingen, waar vele honderden coronapa
tiënten liggen, horen we veel minder.
Zoals deze dus, in het Catharina Zie
kenhuis in Eindhoven. Op 10-West lig
gen kwetsbare ouderen, van wie vooraf
al vaststaat dat ze te zwak zijn voor - of
zelf geen trek meer hebben in - een ver
blijf op de ic. En dus komen ze hier te
recht, met twee overzichtelijke opties:
opknappen en de afdeling verlaten of
overlijden in een ziekenhuisbed. Omdat
iedereen op de afdeling bewezen corona
heeft, zijn de deuren van de kamers
open. Het maakt het makkelijker om de
ouderen, die soms hevig in de war zijn,
te verzorgen.
Op de muur een plaatje met de in
structietekst: 'KWIEK, armen rond
draaien.' Normaal is dit de afdeling or
thopedie. Mensen liggen hier als ze net
een nieuwe knie of heup hebben. De
verpleegkundigen zijn gewend aan pa
tiënten die tevreden de deur uitgaan,
met perspectief op beter. Hoe anders is
dat nu. Teamleider Michelle Broeders
heeft net de statistieken binnen van de
afgelopen twee weken. Ze leest voor:
,,45 patiënten opgenomen, negentien
overleden. Moet je nagaan. Normaal
hebben we ongeveer vijf sterfgevallen
per jaar.''
Het is net alsof ergens daarboven in
de hemel tergend langzaam aan een
bingomolentje wordt gedraaid. Af en
toe valt er een balletje uit: weer iemand
overleden. Daar moet je als verpleeg
kundige maar mee om zien te gaan. ,,Ik
heb tijdens mijn diensten nu al vijf
mensen meegemaakt die doodgingen'',
zegt Sarah Dekker (27), senior verpleeg
kundige. ,,Bij sommigen durfde de fa
milie niet langs te komen, uit angst voor
besmetting. Dan zit je dus als team aan
een bed. Je wilt niet dat iemand alleen
sterft. Maar het is heel onwerkelijk, met
je beschermende kleding aan, bij ie
mand die je eigenlijk nauwelijks kent.
Mensen stikken gewoon, ze trekken je
uit wanhoop soms bijna hun bed in.
Echt heel naar.''
Maximaal
Het verloop van het coronavirus is zo
onvoorspelbaar. Vorige week knokte Sa
rah mee met een man die de strijd tegen
corona absoluut niet wilde verliezen.
,,Hij wilde nog zó graag leven. Dus je
geeft hem maximaal zuurstof, helpt om
zijn diarree op te ruimen. Dan staat het
zweet je de hele dienst op de rug. Aan
het eind van de dag leek het de goede
kant op te gaan. Maar de volgende dag
ging hij plots achteruit: overleden.''
Zo passeren de heftige verhalen hier
in sneltreinvaart. Neem de vrouw bij
wie Sarah nu het zuurstofgehalte op
neemt. Een paar dagen geleden stierf
haar man in deze kamer, ze lagen hand
in hand. Nu is de vrouw alleen en weet
ze niet meer wat links en rechts is. Ze
weet niet eens meer waar ze vandaan
komt. ,,Uit Eindhoven? Ik weet het niet,
PC
Knokken
en liefde
voor iedereen
die niet naar
de ic gaat
