CORONAVIRUS
L
E
10 NIEUWS
Ook topamateurs worstelen met het
noodgedwongen stilzitten vanwege de
coronacrisis. De verplichte onderbreking
van hun trainingsritme is ronduit balen. ,,In
je eentje op de loopband in de
woonkamer. Die avonden duren eeuwig.''
\r
Frank Goossens
k geloof dat sommige voor-
bijgangers wel even raar
I opkeken, onlangs in het
Amsterdamse Bos. Je hebt daar
zo'n klein zandstrandje. Daarin
had ik een squashbaan getekend.
Stond ik daar, zonder racket en
zonder tegenstander als een malle
denkbeeldige balletjes te slaan te
gen een al even denkbeeldige
muur. Niet even, maar uren aan
een stuk. Rally's nabootsen, je
energie kwijtraken. Gewoon om
weer een beetje die spanning te
voelen van een wedstrijd of een
training, iets wat onder normale
omstandigheden zo vanzelfspre
kend is. Zes dagen in de week ben
ik dan op de squashbaan te vin
den. En dat al tien jaar lang. De
beste zijn, het Nederlands Kam
pioenschap winnen, in het Neder
lands team komen: ik heb zoveel
dromen! En dat leven heeft nu een
compleet andere wending gekre
gen. Thuiszitten. Daar houd ik me
natuurlijk zoveel mogelijk aan.
Maar moeite kost het me wel, ook
al besef ik terdege dat mijn 'leed'
in geen enkele verhouding staat
tot dat van de mensen die ziek zijn
of die familieleden hebben die ge
troffen zijn door corona.
Squashen is voor mij gewoon de
allermooiste sport die er is. Dat
competitieve, dat kapotgaan, de
techniek die erbij komt kijken -
heerlijk is het. En in plaats daarvan
zit ik nu elke avond thuis. Dat is
best uit te houden hoor, mede
dankzij de drie gezellige huisgeno
ten met wie ik samenwoon in de
Amsterdamse buurt De Pijp. Toch
kan ik niet wachten tot het mo
ment dat ik eindelijk weer op die
baan sta. Al was het maar vanwege
Marco van Basten, die sinds enige
tijd lid is van onze vereniging. Ik
had me erop verheugd snel eens
tegen hem te spelen. Wat zou het
prachtig zijn als dat er nog van
komt.''
Jesse Renken
Onbewust doe je dat toch als lief
hebber, kijken of je voetbalschoe
nen het nog een beetje naar hun
zin hebben. Twintig jaar voetbal
ik nu. En ik kan me niet herinne
ren dat ik ooit zo lang die kicksen
niet ondergebonden heb. Ajax uit
op 29 februari: dat was de laatste
keer dat ze in actie zijn gekomen,
een paar trainingen die volgden
daargelaten. Het voelt als een eeu
wigheid geleden, die 0-2 zege met
Harkemase Boys in Amsterdam.
Onwezenlijk is het. Juist omdat
het voetbal gewoonlijk zo'n
beetje letterlijk mijn leven is. Als
fysiotherapeut van FC Groningen
sta ik dagelijks op het veld met
spelers die moeten revalideren.
Om 's avonds vervolgens meestal
zelf te gaan trainen met Harke-
mase Boys. Dat is allemaal weg
gevallen vanwege de coronacrisis.
Bizar.
Ik heb soms zelfs geen idee
welke dag het is, wanneer mijn
vrouw en ik ons opmaken voor de
zoveelste film op Netflix. Ik hou
mijn conditie op peil door te
hardlopen of te fietsen. Maar het
is toch anders dan lekker met el
kaar naar die volgende wedstrijd
toewerken. Dat sociale, dat samen
in die kleedkamer zitten. Dat ou
wehoeren in de kantine. Zelfs die
zware sprintvormpjes, waar ik
gewoonlijk zo van gruwel, mis ik.
Weet je, ik denk dat ik mijn voet
balschoenen straks toch maar
even aantrek. Gewoon om even
een balletje hoog te houden in de
tuin, een beetje te pielen. Even
weer voelen hoe het ooit was. Én
hoe het hopelijk snel weer is.''
Sophie van
Nieuwamerongen
hoef maar te kijken of een
van de meiden heeft alweer
een filmpje gestuurd
waarop ze een dansje doet
of een mop vertelt. Vervol
gens 'nomineert' diegene
weer een andere ploegge
noot van wie eenzelfde cre
ativiteit wordt verwacht.
Nu hockeyen er voorlopig
niet inzit, moet je er samen
maar het beste van zien te
maken, hè. Gelukkig gaat
ons dat nog goed af. Toch is
het gek het als teamsporter
opeens zonder al die mei
den te moeten stellen.
Sinds mijn 7de ben ik het
gewend om tenminste vier
dagen in de week met
ploeggenoten op het veld te
staan, samen naar wedstrij
den toe te leven. Afgelopen
winter zaten we nog met
zijn allen in Valencia, waar
we ons voorbereidden op
de tweede seizoenshelft.
Nu vind ik mezelf op een
doordeweekse avond in
mijn eentje terug op de
loopband in de woonka
mer. Die avonden duren
eeuwig, kan ik je verzeke
ren. Juist omdat bij Push
Het is gek om
het als
teamsporter
opeenszonder
al die meiden te
moeten stellen
presteren en gezelligheid
altijd zo hand in hand gaan.
Ik zit nu zó veel thuis dat ik
me opeens realiseer dat het
toch wel vervelend is om
geen tuin te hebben. Snel
een balletje slaan na het
avondeten zit er daarom
niet in.
Tot voor kort hockeyde ik
nog weleens in het stads
park van Breda, samen met
een vriendinnetje. Maar
sinds de coronamaatregelen
zijn verscherpt door de
overheid, vind ik dat wat
ongepast. Afwachten dus
maar, meer kunnen we
voorlopig niet doen. En fit
blijven natuurlijk. Met
Push staan we namelijk bo
venaan in de overgangs
klasse. Hoe lang deze verve
lende periode ook moge
duren; dat kampioens
feestje zal er komen."
maandag 6 april 2020
GO
k mis ze fs die aruwe i ke sn
es
Dennis van Bergen
21 jaar, squasher
bij Amsterdamse
Squash Rackets
Club ASRC
26 jaar, voetballer
Harkemase Boys
I lke keer als ik door de
garage loop, zie ik ze
I staan, keurig gepoetst
naast elkaar in een stellage.
25 jaar,
hockeyster Push
Den
n
e groepsapp van
I Push dames 1 is
nog nooit zo le
vendig geweest als nu. Ik
