'Coronavrij?
Dat zeggen
over patiënt
vergt durf'
E
'Die operatie in april
kan ik wel vergeten'
'Via speaker gepraat
over euthanasie'
CORONAVIRUS i
9
OP DE INTENSIVE CARE
I en lichtpuntje in deze sur
realistische tijd: de twee pa-
Itiënten die het langst op
onze afdeling liggen, zijn coronavrij
verklaard. Het deed psychologisch
veel met mij en mijn collega's. Steeds
zien we nieuwe, zieke mensen bin
nenkomen. Maken we ons zorgen
over het aantal bedden. Nu weten we:
Mer werken we zo hard voor. Het is
ook fijn dit nieuws aan de familie te
vertellen. Ze zijn opgelucht, blij dat
ze hun familielid weer mogen zien.
Het is wel een spannend besluit.
We hebben het uitgebreid besproken
met alle intensivisten en onze micro
bioloog. Rationeel denk je: ik moet
vertrouwen op de tests. Beide patiën
ten zijn twee keer onderzocht; steeds
kwam daar 'negatief uit. Tegelijker
tijd heerst er onzekerheid. In een
normale situatie onderbouwen we
zo'n beslissing met onderzoeken en
literatuur. Dat is er voor dit virus nog
niet. Het vergt durf om te zeggen: u
bent coronavrij.
Spiermassa
Toch moeten we deze stap zetten.
We kunnen iemand niet eindeloos in
isolatie houden. Dan loopt de afde
ling vol en staan er straks mensen
aan de poort die we niet kunnen hel
pen. Met de twee patiënten gaat het
beter, wel liggen ze nog aan de be
ademing op de 'normale ic'. Ze zijn
veel spiermassa verloren en moeten
straks met behulp van een trainings
schema weer leren om zelfstandig te
ademen. Dat kost tijd en inspanning,
zeker als je wat ouder bent.
De vrijgekomen plaatsen op de co-
rona-ic zijn meteen weer bezet; in to
taal liggen daar nu zestien mensen.
Er was voor dit weekend een hausse
aan Covid-patiënten voorspeld, maar
in ons ziekenhuis gaat het vooralsnog
geleidelijk. Dat biedt de ruimte de in
tensive care verder uit te breiden. Zo
nemen we na de operatiekamer ook
de afdeling hartbewaking 'over'.
Daarmee hebben we straks plaats
voor 25 patiënten. Dat geeft wat rust.
Een oorlogsarts? Nee, dat gaat te
ver. Het is wel intensief, dat voel ik
aan mijn lichaam. Daarom is het goed
af en toe afstand te nemen. Natuur
lijk maak ik me weleens zorgen om
mijn eigen gezondheid. Maar ik ver
trouw op alle beschermingsmaatre
gelen.'' - Jamaica Vink
fl n de pre-coronatijd werkte
ik in een verpleeghuis. Daar
maakte ik bewoners wakker
- het mooiste moment van de
dag - en hielp hen met wassen
en aankleden. Nu zit ik thuis,
omdat ik vanwege mijn hart
problemen en lage weerstand
in de risicogroep zit. Vreselijk.
Mijn handen jeuken om aan de
slag te gaan. Juist nu zorgper-
soneel zo hard nodig is en er
een bezoekverbod is ingesteld.
Tot 2018 was ik een gezonde
vrouw. In dat jaar kreeg ik last
van krampen in mijn borst.
Sporters hebben hier soms last
van na een flinke inspanning,
maar ik voelde het in rust. Het
bleek een chronische hartaan-
doening. Na elke kramp was ik
uitgeput, alsof ik een hartin
farct had gehad. Inmiddels
draag ik een speciaal kastje bij
me. Dat staat in verbinding
met elektrodes op mijn boven
lichaam die de zenuwen prik
kelen, waardoor de pijn drage
lijker is. Dit systeem werkt,
maar om medische redenen is
het beter om het onderhuids te
plaatsen. Die operatie stond
gepland in april, maar die kan
ik nu wel vergeten. Ik begrijp
het, maar ik moest wel even
slikken. Geen idee wanneer ik
nu aan de beurt ben. In de ko
mende maanden moet ik in elk
geval oppassen voor corona. Ik
heb mijn 60ste verjaardag af
geblazen. Mijn broers en zus
sen hebben een tienpersoons
slagroomstaart voor de deur la
ten zetten, die mijn man en ik
nu samen proberen op te krij
gen. Ik wil nog zo lang moge
lijk genieten van mijn gezin en
minstens 85 jaar oud worden.
Dus ik blijf zo veel mogelijk
binnen. Mijn gezin haalt de
boodschappen. Vanuit huis
probeer ik de samenleving een
beetje te helpen. Wekelijks bel
ik met zes ouderen voor de ge
zelligheid, even een praatje.
Ook knip ik mooie plaatjes uit
reismagazines en maak daar
wereldslingers van, die ik af
geef bij het verpleeghuis. Ho
pelijk helpt het bewoners om
hun gedachten te verzetten.
Even geen corona!''
ENNY SMIT (60) PURMEREND
e huisarts belde van
middag. Ze kon niet
langskomen vanwege
corona, maar ze nam gelukkig
uitgebreid de tijd. We hebben
een uur lang via de speaker ge
praat. Het ging over euthana
sie, hoe dat gaat en op welk
moment. Ik zag de rust over
het gezicht van mijn man trek
ken. Hij is heel erg bang voor
het lijden. Niet alleen van de
kanker, maar ook van corona.
Mijn man heeft longkanker
met uitzaaiingen naar de bot
ten en nieren. Nog niet eens
twee maanden geleden werd
het ontdekt. Hij kon niet meer
zitten van de pijn. De zware
chemo werd afgeblazen. Dat
zou hem zo verzwakken dat
hij een besmetting met corona
niet overleeft. Hij is doods
bang voor dat hele corona. De
hele dag door leest hij het AD.
Hij zit nu ook weer het jour
naal te kijken. 'Kan dat corona-
geval niet af, zeg ik dan. Als ik
het echt zat ben, ga ik even bo
ven zitten. Hij is al weken niet
meer buiten geweest, laat de
honden niet meer uit. Hij wil
niemand zien, behalve onze
zoon. Die komt elke dag langs,
en gaat dan op een paar meter
verderop in een stoel zitten.
Even ouwehoeren. Dat heeft
hij ook nodig hoor: dat er gela
chen wordt. Ik zoen hem nog
gewoon op zijn kop. Dan zeg
ik: 'kom op jongen, je bent
nog niet dood.' Ik wil mijn
hoofd niet laten hangen. Als
het zover is, kan ik nog lang
genoeg huilen. Ik zet af een
toe een bericht op Facebook,
dat is makkelijker dan ieder
een afbellen. Toen ik laatst
schreef dat de hamsteraars
geen paracetamol hadden
overgelaten in de supermarkt,
kreeg ik twaalf pakjes opge
stuurd van mensen die ik ken
van onze hondenclub. Daar
ben ik nog ontdaan van. Ik
probeer fit te blijven. Ik loop
zo veel mogelijk, slik vitami
nepillen en eet volgens de
schijf van vijf. Nou ja, ik kook
nu vooral wat hij lekker vindt.
De kanker verspreidt zich zo
snel, dat de arts hem ondanks
het risico op corona toch een
lichte chemo wil geven. We
kunnen elk moment een tele
foontje krijgen. Gaat-ie ook
nog zijn mooie witte haren
verliezen.''
JOKE (69) EN JOOP (69) BIJSTER ROTTERDAM
maandag 30 maart 2020
Michael
Frank
Dordrecht
Zorgverleners op de intensive care
staan in de frontlinie om het coro
navirus te bestrijden. Michael
Frank (53) is intensivist op de ic
van het Albert Schweitzer zieken
huis in Dordrecht en geeft dage
lijks een inkijkje in zijn werk. Deel
10: 'Uit isolatie'.
er één te veel is
