'Met vrienden gillen
in de tuin gaat niet'
'Bericht van de arts
CORONAVIRUS
8
treft duizenden
Nederlanders.
Maar indirect staat
ook het leven van
andere patiënten op
z'n kop. Ze vrezen
een besmetting en
moeten langer
wachten op een
cruciale behan
deling of operatie,
omdat bijna de helft
van de niet-corona-
zorg is afgezegd.
„Mijn man is doods
bang. Voor de
kanker én corona."
Het coronavirus
i
'GEWOON' ZIEK
BIANCA KROMOSEMITO (31) WAGENINGEN
EEFJE SCHELLEKENS (37) SINT-MICHIELSGESTEL
A ijn man is misschien
nog wel voorzichtiger
I V I dan ik. Hij poetst elke
dag de deurklinken, houdt alle
visite af, neemt de post in ont
vangst - die ik vervolgens niet
mag aanraken. En hij heeft een
masker voor me besteld, dat
mijn hele gezicht bedekt. Die
kan ik dragen tijdens onze af
spraken in het ziekenhuis in
Den Bosch. Nu draag ik meestal
een sjaal voor mijn mond. Ik
weet het niet, zo'n groot mas
ker... is dat nodig? Tegelijk is
onze angst besmet te raken on-
beschrij felij k groot. Eind fe
bruari hoorde ik dat ik borst
kanker heb, een zeer agressieve
vorm. Holy shit, wat werd ons
nu verteld? Ons dochtertje was
net een halfjaar. Ik kon niet
meer slapen, niet meer eten. In
mijn hoofd regelde ik al de be
grafenis. Gelukkig is er een be
handeling mogelijk: twintig
weken chemo, gevolgd door een
operatie. Komende weken on
derga ik eerst - bij wijze van
hoge uitzondering - een ivf-be-
handeling en worden er em
bryo's ingevroren. De chemo is
namelijk zo zwaar, dat ik op
mijn 37ste al in de overgang kan
komen. Ik zeg steeds tegen me
zelf: ik ga vechten, maar ik ben
bang dat ik in de tussentijd ge-
veld word door corona en op de
intensive care beland. Ik geloof
niet dat iedereen in Nederland
beseft hoe belangrijk het af
stand houden is. Wij zitten al
weken in thuisquarantaine.
Mijn ouders doen hetzelfde, zo
dat ze tijdens ziekenhuisbezoe
ken ons dochtertje kunnen op
vangen. Zij zien niemand meer,
laten hun boodschappen door
vrienden doen. Dat we nu zo
geïsoleerd moeten leven had ik
nooit verwacht. Toen ik hoorde
dat ik borstkanker had, heb ik
gelijk mijn vrienden gebeld. Ze
boden aan mee te gaan naar het
ziekenhuis, thee te komen drin
ken, samen te gillen in de tuin.
Maar het kan niet. Ik mag geen
fysiek contact hebben. Ik heb
zelfs mijn afspraak bij de prui
kenmaker afgezegd. Vorige
week moest ik naar het zieken
huis, waar ik moest aansluiten
in een lange rij mensen, die één
voor één werden binnengelaten.
Even later zat ik bij een arts
zonder mondkapje. Er schoot
door mijn hoofd: 'is dat niet ge
vaarlijk?' Terwijl hij mij juist
gaat helpen. Ook daar maak ik
me zorgen over. Waar gaat deze
crisis eindigen? Gaan we Italië
achterna met overvolle zieken
huizen? En gaat de zorg voor pa
tiënten zoals ik dan wel door?''
I en dag na Ruttes toe
spraak, waarin hij Neder
land opriep om thuis te
blijven, kreeg ik goed nieuws
van de gynaecoloog: 'Ik zie zes a
zeven goede eitjes. Die gaan we
oogsten, misschien kun je over
morgen al terugkomen voor een
punctie.' Eindelijk! Een paar uur
laten werd ik gebeld: alle ivf-
behandelingen werden stilge
legd vanwege corona. Was dat
een slechte grap? We zijn al 3,5
jaar bezig om opnieuw zwanger
te worden. 3,5 jaar gevuld met
onderzoeken, een operatie, mis
lukte zwangerschapsbehande
lingen, hormoonspuiten met
allerlei bijwerkingen, en nu dit.
Het nieuws van de arts kwam
heel hard binnen. Het voelde of
ik een marathon had gerend en
vlak voor de finish onderuit
werd geschopt. Ik heb even heel
hard gehuild. Mijn 6-jarige
zoontje begrijpt er niks van.
Laatst drukte hij nog op mijn
buik. 'Zit er al een baby in',
vroeg hij. Dat was hartver
scheurend. Ik had hem een
maand geleden nog verteld dat
mama vaker naar het ziekenhuis
moest, omdat de dokter me ging
helpen om een baby'tje te krij
gen. Toen leek corona nog ver
weg. Inmiddels is het leven
thuis ook anders. Hij mag niet
naar school, niet naar de speel
tuin en kan zijn vriendjes niet
meer zien. Toen we laatst een
pannetje soep hadden gemaakt
voor mijn ouders, hebben we
het voor hun deur gezet. Geen
geknuffel met opa en oma,
terwijl onze familie daar juist
van is. Het is een verwarrende
tijd. Voor hem. Maar ook voor
ons. We weten niet wanneer de
ivf-behandeling weer wordt op
gepakt. Natuurlijk snap ik dat de
ziekenhuizen nu prioriteiten
moeten stellen. Ik lees zelfs
berichten dat zwangeren in spe
ciaal daarvoor ingerichte hotels
bevallen, omdat de ziekenhui
zen overbelast zijn door de co
ronapatiënten. Ook mogen ze
geen kraamvisite ontvangen.
Wat een bizarre tijd om zwan
ger te zijn. En wat ben ik blij
dat we gezond en gelukkig zijn
met z'n drietjes. Die gedachten
relativeren alles een beetje. Toch
is elke maand wachten, na zo
veel teleurstellingen, er één te
veel.''
maandag 30 maart 2020
GO
n
Hanneke van Houwelingen
Patiënten die geen corona
hebben maar wel ziek zijn,
moeten gewoon hun huis
arts of 112 bellen voor medi
sche hulp.
Nu lijkt het erop dat veel van
deze patiënten de Spoedei
sende Hulp (SEH) mijden,
door de grote aandacht voor
het longvirus.
,,Wij maken ons zorgen omdat
we patiënten missen die nor
maal gesproken wel op de
SEH verschijnen", zegt Anne-
marie van der Velden, voorzit
ter van de Nederlandse Ver
eniging van Spoedeisende
Hulp Artsen (NVSHA).
,,Het verschilt per ziekenhuis,
maar op sommige SEH's zien
we 40 tot wel 50 procent min
der patiënten komen. Mogelijk
uit zorg voor besmetting of uit
respect voor de artsen en ver
pleegkundigen die ze niet wil
len overbelasten. Ook kunnen
ze door alle media-aandacht
voor het coronavirus denken
dat er op de SEH's geen
ruimte is voor de normale
ziektebeelden. Maar dat is
onjuist en ongewenst, omdat
het tot gevaarlijke situaties
kan leiden.''
Als elke maand wachten
