PHémH
^eSkiod©f©n è'nhünyader^tieven binnen' acht
s^MaaénS&ïIsgenibesfia^
Er hangt een grauwsluier over de
groene heuvels en grijze muurtjes. Het geeft
het Engelse Peak District de melancholische
sfeer die past bij de bestemming: Eyam, het
dorp dat zich in 1666 vrijwillig afsloot van
de buitenwereld nadat de pest er een jaar
eerder was uitgebroken. Dit besluit kostte
260 bewoners het leven, maar voorkwam
dat de ziekte oversloeg naar omliggende ste
den en duizenden slachtoffers zou maken.
Ik volg het water van de D erwent door
een mooie vallei met boerderijen en kleine
dorpen. Achter de ramen van een pub
brandt licht. Terwijl de rivier rechtdoor gaat,
buigt mijn route af naar Stoney Middleton,
een plaatsje dat bekendstaat om zijn natuur
stenen huizen. Hoewel er ook een verharde
weg naar Eyam bestaat, wil ik te voet over de
velden.
Lopend door het hoge gras gaat het lang
zaam omhoog. Dit is het pad dat beide dor
pen ook in de 17de eeuw met elkaar verbond.
Dan ligt er plots een grote steen midden in
het veld, de Boundary Stone. Dit was vier
maanden lang de grens tussen de buiten
wereld en Eyam, tussen leven en dood.
Tijdens de zelfverkozen lockdown werden
hier voedsel en voorraad neergelegd. In de
zes grote gaten in de bovenkant van de kei
stopten de bewoners van Eyam het geld, dat
was gereinigd met azijn. Hiervan dachten de
mensen dat het ontsmettend zou werken.
Vanaf de Boundary Stone is er fraai uitzicht
over het rollende heuvelland van het Peak
District.
Het pad brengt me naar het slaperige
Eyam zelf. Ietwat verscholen tussen de
bebouwing ligt links een graf uit de tijd van
de pest, de laatste rustplaats van George
Darby en zijn dochter Mary. Om de kans op
besmetting te voorkomen, was het plaatse
lijke kerkhof gesloten en werden mensen in
de eigen tuin of in het open veld begraven.
Hoe schattig de huisjes ook zijn, hoe
gezellig de straten en vrolijk de tuinen, de
dood hangt nog altijd in het dorp. We zijn
ruim 350 jaar verder, maar de helden van
y 'V.
