Ill U-" Zo, de
J Ir auteursfoto
Jl heb ik in eik geval.
m Nu het boek
TffTtw. nog/ ^ffj
crisis, wil je alles wat je hebt geschreven op
gezette tijden het allerliefst deleten, moet je
zo'n saaie literatuurlijst bijhouden en wil je
- boven alles - dat mensen er niet steeds
naar vragen. 'Ik ben ermee bezig', luidde
mijn ietwat onderkoelde en afgemeten ant
woord als mensen zo aardig waren om te
informeren naar mijn schrijfproces
Dat mijn boek zo'n persoonlijk thema
belicht, maakte het er natuurlijk niet mak
kelijker op. Tijdens het schrijven werd ik
regelmatig overvallen door vlagen van on
zekerheid, bijna grenzend aan paniek,
waarna ik tijdelijk geen letter meer op
papier kreeg.
Wie ben ik nou helemaal? Waarom zou
iemand dit willen lezen? Waar ben ik mee
bézig?
Hoort er allemaal bij, verzekerden col
lega-schrijvers me. „Schrijven is eigenlijk
vreselijk'', vertrouwde een schrijvende
kennis met enkele boeken op haar naam me
onlangs toe, op een boekpresentatie.
Als schrijven met zoveel angst, onzeker
heid en zelfkwelling gepaard gaat, waarom
koesteren dan zoveel mensen de wens om
een boek te schrijven, vraagt filosoof,
schrijver en dichter Jannah Loontjens zich
terecht af in haar boek Mijn leven is mooier
dan literatuur, waarin ze verschillende
aspecten van het schrijverschap beschouwt.
Schrijven is een manier om je sporen na
te laten, geeft Loontjens als mogelijke ver
klaring. En het bevredigt de algemene
zucht naar aandacht en roem. Bovendien,
merkt ze met enig sarcasme op, tillen we
onze dagelijkse beslommeringen naar een
hoger niveau door er verhalen van te maken
die we vervolgens bij voorkeur met zoveel
mogelijk mensen delen.
'Ben je gefrustreerd of heb je een trauma?
Verwerk het in een roman! Een schokkende
ervaring op je werk? Schrijf een handboek
voor op de werkvloer!'
Verwonderlijk is het niet dat schrijfcur
sussen en -retraites in het buitenland zo
populair zijn, en dat naar verluidt ruim een
miljoen Nederlanders aan creatief schrijven
doen, althans, volgens het Landelijk Ken
nisinstituut Cultuureducatie en Amateur
kunst.
Hoewel enige ijdelheid mij als journalist
en als schrijver niet vreemd is, dat durf ik
best toe te geven, is een verlangen naar
erkenning of zichtbaarheid nooit een pri
maire drijfveer geweest.
Schrijven is voor mij vooral een manier
om vat te krijgen op de werkelijkheid, een
verwoede poging om het leven zelf- waar
in de willekeur nu eenmaal overheerst -
toch nog enige betekenis te geven.
We tell ourselves stories in order to live, we
vertellen elkaar verhalen om te leven, luidt
de beroemdste zin uit het oeuvre van de
Amerikaanse journalist, essayist en schrij
ver Joan Didion. Ik snap precies wat ze daar
mee bedoelt: zonder verhalen lukt het niet.
Hoewel dit artikel wellicht anders doet
vermoeden, is schrijven niet alléén maar
kommer en kwel. Als de zinnen moeiteloos
uit mijn vingers vloeien, ik vol inspiratie zit
én ik geen stunt- en vliegwerk hoef uit te
halen op zoek naar een wifi-netwerk, kan ik
me niets anders voorstellen dat mij meer
voldoening geeft.
En nu niet gaan vragen hoe het momen
teel met mijn boek is.
Ik ben ermee bezig.
Het boek van Gijs van der Sanden komt naar
verwachting in het najaar van 2020 uit bij
uitgeverij Ambo Anthos. Over een titel wordt
nog nagedacht.
ZATERDAG 28 MAART 2020 31
