Waar ben ik aan begonnen? Dat dacht ik
toen ik vorig jaar januari tot aan mijn enkels
in de Zuid-Limburgse blubber stond. Ik
was zojuist onder een omgewaaide boom
doorgekropen die de weg blokkeerde. Tot
overmaat van ramp begon het te hagelen en
een plek om te schuilen was er midden in
het heuvellandschap niet.
Wegens bedrijfsvakantiegesloten had ik
even daarvoor op het bordje van het enige
restaurant in de buurt zien staan, een wan
deling van ruim een half uur. Het restau
rant waar ik al mijn hoop op had gevestigd
om met mijn laptop neer te strijken, met
een wifi-netwerk te verbinden en een kop
warme thee te drinken - met iets sterks er
naast, graag.
Zeiknat, verkleumd en een paar illusies
armer baande ik me onder een donkergrijze
hemel een weg terug naar het huisje waar
ik twee weken zou doorbrengen. Een
prachtig vakwerkhuisje, gelegen tegen de
grens met België, in een ingeslapen buurt
schap met een kapelletje, een slingerende
weg en boomgaarden. Mooier en vrediger
krijg je het niet.
Afgelegener ook niet; de moeder van een
vriendin - een Maastrichtse - had me vanaf
het station met de auto aigezet. 'Red je het
hier wel alleen?' vroeg ze, een licht be
zorgde blik in de ogen. Ik stelde haar gerust.
Het was de perfecte plek om me met mijn
manuscript terug te trekken.
Dat er geen wifi was, wist ik van tevoren.
Maar wat zou het, beredeneerde ik voor
vertrek. Voor Google (bronnenonderzoek),
Netflix (ontspanning) en communicatie
met de buitenwereld (aanspraak) gebruik
ik toch gewoon mijn smartphone met 4G?
Dat mijn telefoonprovider geen ontvangst
had in dit uiterste puntje van Nederland -
niet eens één lullig streepje - had deze
stadsbewoner even niet ingecalculeerd.
Het huisje doemde op in de verte, de ha
gel striemde tegen mijn gezicht en ik dacht
aan de tienduizend woorden die ik tijdens
mijn verblijf wilde schrijven. Er waren al
twee dagen verstreken en er stond nog niks
op papier.
Het duurde een ruime week voordat ik
aan mezelf kon toegeven dat mijn romanti
sche schrijfretraite in de heuvels van Zuid
Limburg gedoemd was te mislukken. De
eenzaamheid die ik juist had willen opzoe
ken, eiste zijn tol, realiseerde ik me toen ik
Hee Ype,
fijn gewerkt
vandaagP
f Heel fijn/ Ik
heb de hele dag
inspiratie opgedaan
voor mijn boek
v over writer's
iv block/
ZATERDAG 28 MAART 2020 29
