CORONAVIRUS I
9
n
De arts had wéér die
beschermende
kleding aan. Toen
had ik direct iets
van: dit is niet goed
vrijdag 27 maart 2020
links te laten liggen om zo niets mee te
krijgen van wat er allemaal over mij ge
zegd werd. Ik heb later nog wel een paar
dingen teruggekeken en -gelezen. Ie
dereen had een mening, maar die was
op niets gestoeld. Ik snap die bezorgd
heid - waar is hij allemaal geweest? -
best, maar ik hoorde verhalen over cafés
waar we écht niet binnen zijn geweest."
De GGD start nog diezelfde avond
met het contactonderzoek, de feiten
dus. Boons levert met hulp van zijn
vrouw een lijst aan waarop misschien
wel honderd namen staan. Die zijn alle
maal gebeld met de vraag om twee keer
per dag hun temperatuur op te meten.
,,Daar heb ik wel even over ingezeten.
Gelukkig is er van hen, bijvoorbeeld
alle mensen met wie ik carnaval heb ge
vierd, niemand positief gebleken."
Een schuldgevoel heeft hem nooit be
kropen. ,,Ik kan hier gewoon niks aan
doen. Het had iedereen kunnen overko
men. Ik ben echt niet naar Italië gegaan
om het virus op te halen, heb geen ge
varen opgezocht. Ik weet zeker dat ik
niet de eerste ben in Nederland. Ja, wel
de eerste bij wie het virus is vastgesteld,
maar er moeten anderen zijn geweest
die het zelf niet hebben geweten."
VRIJDAG 28 FEBRUARI
Wa^r kan ik het toch hebben opgelo
pen, vraagt Boons zichzelf af. Was het
op de beurs? Een van de hotels? De
huurauto? De bus naar het vliegtuig?
Tijdens de terugreis misschien wel 'van
die vervelende Italiaan' die naast 'm zat?
Hij weet het gewoon niet. En hij zal het
ook nooit weten.
De telefoon blijft ondertussen maar
overgaan. Radiostations, kranten,
nieuwsrubrieken op tv; allemaal heb
ben ze hem op weten te sporen. Onbe
kende nummers neemt hij uit voorzorg
niet op. ,,Rond 11.30 uur hoorde ik van
de verzorgster dat minister Bruins me
wilde bellen. Ik zei: dat is goed, maar ik
ken zijn nummer niet. Dus dan neem ik
niet op."
Uiteindelijk spreken ze af dat hij pre
cies om 12.00 uur uur belt. ,,En dat was
ook zo. We hebben een paar minuten
zitten kletsen. Hij vroeg hoe het ging,
was heel belangstellend. Vorige week
woensdag heb ik hem nog een appje ge
stuurd. Ik wilde laten weten dat het
goed ging en hem een hart onder de
riem steken. Hij reageerde vrijwel met
een. Ik vond het heel sneu dat het die
avond misging (Bruins werd onwel in
de Tweede Kamer en trad een dag later
af, red.). Je voelt toch een band, ondanks
dat ik hem niet kende. Die man heeft zó
hard gewerkt."
Later die vrijdagmiddag bereikt
Boons het nieuws van de tweede coro
nabesmetting in Nederland, een vrouw
uit Diemen. Hij zegt het nu maar heel
eerlijk: ,,Mijn eerste reactie was: jam
mer voor die mevrouw, maar dan is de
aandacht in elk geval verdeeld. Na een
paar dagen was ik door alle nieuwe ge
vallen helemaal niet meer in beeld, dat
voelde prettig."
ZATERDAG 29 FEBRUARI
De testuitslagen van directe familiele
den zijn bekend. Degene die ook be
smet blijken met het coronavirus, zijn
op woensdag - toen Boons al klachten
had - in (nauw) contact met hem ge
weest: vrouw, broer, jongste dochter en
een vriendin van haar. Andere familie
leden, zoals zoon Job, dochter Lisa en
hun partners, ontspringen de dans. Uit
gerekend op het moment dat de resul
taten binnenkomen, beleeft Boons zijn
allerzwaarste momenten.
,,Ik was vrijdag redelijk goed opge
knapt. Bijna koortsvrij, alleen nog een
beetje hees eigenlijk. Maar toen ik za
terdagochtend wakker werd, voelde ik
me slecht. Ik was duizelig en werd
steeds misselijker. Ik belde en binnen
vijf seconden stond de verpleegster aan
m'n bed. Ze zag meteen: het is echt mis.
Na een paar minuten stond er vijf, zes
man om me heen. M'n hartslag zakte
weg, volgens mij onder de 40, m'n
bloeddruk ook. Ze moesten me beade
men en er werd een paar liter vocht toe
gediend. Daar knapte ik wel weer van
op. Naderhand heb ik wel een paar keer
gedacht: ben blij dat ik in het zieken
huis lig. De zorg was heel goed. De ver
pleging, de artsen, de huishoudelijke
dienst; niets dan lof voor hen allemaal.
Je kon duidelijk zien dat ze heel erg be-
zig waren om het goede te willen doen.
Ze moesten echt aan bepaalde dingen
nog wennen, dat zag je. Er was heel veel
onderling overleg: hoe doen we dit, hoe
doen we dat?"
ZONDAG 1 MAART
Boons voelt zich steeds een beetje beter.
Hij kijkt televisie, is druk met z'n tele
foon, ziet alleen ziekenhuispersoneel.
Hij ligt in een normale kamer, met eigen
douche en toilet. Belangrijk verschil is
de isolatiesluis bij de deur. ,,En ik had
een mooi uitzicht op de A58."
MAANDAG 2 MAART
Voorzichtig begint Boons te denken aan
thuiskomst. Kan het misschien morgen
al? Het wordt zelfs diezelfde avond nog.
,,Ik was ruim twee dagen koortsvrij."
Opnieuw in de ambulance, deze keer
voor een genoeglijk enkeltje Loon op
Zand. Naar huis, naar vrouw Marjory en
jongste dochter Evy. Geluk bij een onge
luk: omdat ook zij besmet zijn, kunnen
ze met z'n drieën vrij door het huis lo
pen. Maar dat is het dan ook. De klach
ten van vrouw en dochter zijn vrij mild,
maar buiten is de komende 2,5 week nog
verboden terrein.
Thuisquarantaine bij de familie
Boons: heel veel puzzelen, heel veel sla
pen, bijkomen van die heftige zieken-
huisweek. ,,Het was ook hartverwar
mend. Familie, vrienden en buren de
den de boodschappen. Kletsen deden
we door het dichte keukenraam. Als ze
weg waren, pakten we de boodschap
pen. Het was een heel aparte tijd. We
zijn heel hecht geweest met het gezin.
Maar we hadden ook veel steun aan an
deren."
Burgemeester Hanne van Aart in het
bijzonder, zegt Boons. ,,Die is er echt de
hele periode voor ons geweest. Niet al
leen voor mij, maar ook voor mijn
vrouw en kinderen toen ik in het zie
kenhuis lag. Deze week kwam ze nog de
groeten van de koning overbrengen (na
zijn bezoek aan Tilburg, red.). Bijzonder
hè."
Na ruim twee weken thuisisolatie
mag eindelijk de voordeur weer open.
Maar ziet de wereld er heel anders uit.
Een dagelijks leven gedomineerd door
corona. ,,Eerst mocht ik niet naar buiten.
Nu mag het en is er niets meer te doen."
De eerste dagen kan Boons zich nog
wel enigszins vrij bewegen. Hij kiest er
voor om zijn boodschappen buiten het
dorp te doen. ,,Er zijn twee soorten ont
moetingen: mensen die alles van je wil
len weten - en daar had ik niet altijd zin
in - en mensen die je aankijken en den
ken dat je een melaatse bent. Je ziet ze
denken: o, dat is d'n dieje. Dat is onge
makkelijk. Je zou het liefst van de daken
schreeuwen: ik heb niks meer, ben
schoon en klaar. Op een gegeven mo
ment had ik genoeg zelfvertrouwen en
ben ik het dorp weer ingegaan. De
meeste mensen zijn heel vriendelijk en
blij dat ik er weer ben."
En zo is het. Joost Boons is weer de
ondernemer die hij al tientallen jaren
was, zij het op een lager pitje door de co
ronacrisis. Maar aan de andere kant: hij
zal ook altijd 'patiënt nul' blijven. ,,Ik
denk dat ik wel in een geschiedenis
boekje kom, ja. Misschien word ik wel
een triviantvraag. Waarom ik dan toch
mijn verhaal doe? Ik heb zo veel verzoe
ken gehad, dan ga je er toch over naden
ken. Uiteindelijk dacht ik: het is goed
om te vertellen dat je heel ziek kan zijn
en toch beter kan worden. De meeste
mensen genezen, maar die komen niet
in beeld."
GO
