8
Ze blijft altijd staan op het snowboard van het leven, tot
het echt niet meer gaat, maar dat ziet Bibian Mentel dan
wel weer. Ze trekt zich op aan alles wat houvast geeft, het
leven heeft haar geleerd enorm flexibel te zijn. Ze is realistisch,
maar bij de pakken neerzitten is geen optie.
vrijdag 13 maart 2020
tweegesprek
ibian Mentel (47) was tot
twee jaar geleden snow-
boarder. Ze won vele prij
zen, zowel bij de 'validen'
als bij de 'invaliden'.
Dankzij haar is snowboar-
den nu een paralympische
sport. Twintig jaar geleden
begon haar gevecht tegen
de gevolgen van steeds terugkerende kanker.
Het begon in juni 2001 met de amputatie van
haar onderbeen, maar dat weerhield haar er niet
van om vier maanden later alweer met 60 per
uur de berg af te knallen. De wind, de zon, de
geuren, de sneeuw, dat is leven!
Daar belt weer iemand van de media bij haar
aan, die wil weten hoe ze dat nou toch allemaal
volhoudt. Ik ben het. Maar ik wil iets anders. Ik
voel verwantschap, daar wil ik het over hebben.
Ik snowboard weliswaar niet, dat is maar beter
ook, hoewel blinden het wel schijnen te kunnen,
maar ik herken haar manier van omgaan met
hoe het leven zich aandient. Je bent geen object
dat meegesleurd wordt door de stroom, je leven
maak je zelf, voor zover mogelijk.
Ik leg mijn hand op haar schouder, zij rolt, ik
loop achter haar aan, van haar voordeur naar de
tafel in de woonkamer. We zijn de lamme en de
blinde, maar dat zeggen we niet, dat is zo'n plat
getreden grapje.
Operaties
,,Zo'', kom ik meteen ter zake bij een sterk bakje
koffie, ,,hoe is het met je, nu?''
,,Naar omstandigheden oké Ik ben nog steeds
aan het revalideren van mijn laatste operatie,
eind november. Het hele vorige jaar was behoor
lijk zwaar, ik heb drie operaties gehad en ben
daar toen een beetje overheen gestapt. Ik had
nauwelijks tijd om te reflecteren op wat er met
me gebeurde. Dat doe ik nu, dat is best pittig, en
ik revalideer. Ik ga weer langzaam vooruit.
,,Ik deed mee aan Dancing With The Stars, de
opnames waren precies tussen de twee laatste
operaties in. In september 2018 was me gevraagd
mee te doen, te gek. Een vriendinnetje uit Ame
rika deed in 2014 mee. Ik zag op tv hoe ze leerde
dansen en dacht: als ik ooit eens word gevraagd,
onmiddellijk! Maar ja, toen liep ik nog, een half
jaar later was het een andere situatie. Toen was
ik benieuwd of ze me nog wilden hebben, wel
dus. Toen zijn we hard gaan trainen. Ik zat nog
maar net in een rolstoel, totaal niet behendig,
laat staan met dansen. Mijn danspartner Joost
had ook nauwelijks ervaring met rolstoeldansen.
Een uitdaging, maar ja, daar hou ik van. Zes da
gen per week trainen, zes uur per dag.''
,,Het gaf je ook enorm veel mogelijkheden te
trainen met je rolstoel.''
„Absoluut" zegt Bibian. ,,En het heeft me een
nieuw platform geboden om te laten zien dat je
ondanks een beperking prima kunt dansen en
leuke dingen doen. Maar ik had tegen onze trai
ner gezegd: het mag niet zo zijn dat de mensen
die al jaren rolstoeldansen hun ogen uit hun kop
schamen en denken: waar is zij in godsnaam
mee bezig, dus pak me maar flink aan. Het heeft
de sport een enorme boost gegeven.''
,,Je bent er met die rolstoel wel achter geko
men hoe ontzettend ontoegankelijk Nederland
nog is, hè?''
Dat bevestigt ze. ,,Alle stoepen lopen zo'n
beetje scheef, pinautomaten hangen niet op de
goede hoogte zodat je je eigen pincode niet kan
invoeren en je kunt niet zomaar in elk restaurant
naar het toilet. Daar kom je dan achter, en dan
heb ik nog een kleine behendige sportrolstoel.
Maar als er iemand met een zwaardere handicap
in een elektrische rolstoel binnenkomt, kan die
echt niet naar het toilet.''
Tekst Vincent Bijlo
A Nederland is 'ontzettend rolstoelontoegan*», tónden B=VinJ.
GO
u
EEN KWESTIE
